Wygląda niepozornie, ale to jeden z najlepszych filmów 2020 roku. Właśnie wleciał na na Netflixa

"Proces Siódemki z Chicago" trafił do kin (w Polsce 2 października), ale nie na taką skalę jak początkowo zakładano. Jednak teraz twórcy będą mogli startować w oscarowym wyścigu, a moim zdaniem mają sporą szansę na zdobycie kilku nominacji. Studio Paramount Pictures sprzedało prawo do dystrybucji Netflixowi, dzięki czemu od 16 października możemy go oglądać online i samemu się o tym przekonać. Jeśli masz ochotę zobaczyć dziś wieczorem nowy, naprawdę dobry film, to lepszej opcji nie widzę.

Aaron Sorkin zasłynął jako scenarzysta takich przebojów jak "The Social Network" (dostał za niego Oscara), "Steve Jobs", "Moneyball", "Ludzie honoru", czy seriali jak "Prezydencki poker" i "Newsroom". Tym razem to on zasiadł w fotelu reżysera (w 2007 miał to zrobić sam Steven Spielberg, ale wszystko się posypało przez Strajk Scenarzystów). Swój scenariusz oparł na prawdziwych i bardzo aktualnych wydarzeniach sprzed 50 lat.

Ósemka, która stała się Siódemką z Chicago

Tytułowy proces odbył się po pewnym "incydencie" z 1968 roku w Chicago. Pokojowe protesty przeciwko wojnie w Wietnamie zamieniły się w krwawe starcie z policją i Gwardią Narodową. O zmowę i wszczęcie zamieszek oskarżono ośmiu liderów organizacji o różnych poglądach, ale wspólnym celu. Ich proces okazał się jednym z najgłośniejszych w historii.

Pewnie czytając o ósemce oskarżonych pomyślałeś, że popełniłem literówkę. Otóż nie. Początkowo proces określano mianem "Ósemki z Chicago". Na ławie oskarżonych zasiadał Bobby Seale (w tej roli Yahya Abdul-Mateen II). Jeden z założycieli Czarnych Panter nie miał jednak nic wspólnego z protestami. Nawet go wtedy tam nie było. Proces jednak od początku był polityczny. Po wielu dniach został od niego odsunięty przez sędziego Juliusa Hoffmana. Wcześniej ten sam sędzia kazał go... zakneblować i przywiązać do krzesła. Po naciskach ze strony obrońców ("To już nie jest sala sądowa, ale sala tortur") poszedł po rozum do głowy. Nie często to mu się zdarzało.

Oscarowe kreacje i scenariusz, który nie pozwala się nudzić

Arcydziełem kina, ale i dramatu sądowego, jest film "Dwunastu gniewnych ludzi" z 1957 roku. Udowadnia, że można zamknąć kilku aktorów w ciasnym pokoju i zrobić z tego szalenie wciągającą produkcję. "Proces Siódemki z Chicago" nie toczy się tylko na sali sądowej, ale pokazane są też retrospekcje i urywki z protestów (również zapisy dokumentalne tych prawdziwych). Jednak to właśnie sceny "batalistyczne" pomiędzy obrońcami, oskarżonymi i sędzią najbardziej podnoszą ciśnienie.

Frank Langella w roli sędziego Hoffmana stworzył kreację, przy której arcyłotrowie z Jamesa Bonda to pluszowe misie. Przez cały seans mamy ochotę rozszarpać go na strzępy. Na ekranie widzimy plejadę gwiazd (Eddie Redmayne, Joseph Gordon-Levitt, Michael Keaton), ale i tak moim ulubieńcem pozostanie Sacha Baron Cohen. Ten aktor to geniusz i tutaj po raz kolejny to udowodnił. Na ekranie jest też totalnie podobny do swojego pierwowzoru - współtwórcy Yippies, Abbiego Hoffmana.

Aaron Sorkin dobrze się czuje w tematach społeczno-politycznych, więc nie miałem wątpliwości, że odnajdzie się i w tej historii. Jego scenariusz i dialogi (i, z tego co czytałem, dużo kuriozalnych tekstów faktycznie padła na tej sali sądowej) zostały świetnie napisane, dzięki czemu wszystko na ekranie chodzi jak doskonale naoliwiona maszyna. Nie nudziłem się ani przez chwilę, a to przecież nie jest reguła w procesach sądowych.