Po demolce na stacji w Rymaniu. Ex-pracownicy zdradzają dziwne kulisy pracy

Zatrudnieni na stacji paliw w woj. zachodniopomorskim musieli przecierać oczy ze zdumienia. Nie są jedyni, bo wychodzi na to, że w takich miejscach dochodzi na co dzień do hardcorowych zdarzeń, o których najlepiej wiedzą i mogą opowiedzieć już byli pracownicy.

– To było ciekawe doświadczenie, które jest śmiesznym wspomnieniem pod pogaduchy przy winie. Nauczyło mnie wiele, a co najważniejsze, pokazało jak nie chcę, żeby wyglądało moje życie. I to nie była kwestia tej konkretnej marki stacji, tylko trybu życia, który wyssał ze mnie całą energię – podkreśla.

On za to pożegnał się z łódzką stacją dobre pół roku temu. Czy żałuje? – Jedyne czego, to darmowej kawy i hot-dogów. Ewentualnie nowych historii na podryw, które opowiadałem nowo poznanym dziewczynom z Tindera. Te z większym dystansem i poczuciem humor po prostu je uwielbiały aż do momentu, kiedy mówiłem, że to ja byłem tym gościem, który pyta "z czwóreczki było tankowane? zaproponuję letni płyn do spryskiwaczy" – śmieje się 25-letni Bartek z okolic Zgierza.

Dostawali także pracownicze gratisy w postaci sińców pod oczami i zalążków alkoholizmu. Wiedzą też, że praca na stacji nie sprzyja związkom (szczególnie tym na odległość) ani motywowaniu się do chodzenia na siłownię.

Paula nie wspomina dobrze pracy po 12 godzin. – System zmianowy 19-7 albo 7-19 to był koszmar. Idąc do pracy na rano, nie dość, że było się niewyspanym, to wychodząc o 19, byłam tak zmęczona, że jedyne, o czym marzyłam, to coś do jedzenia, odcinek serialu i ciepłe łóżko. Karnet na siłownie był tylko kolejną kartą do kolekcji w moim portfelu. Nawet nie miałam siły pogadać przez telefon ze znajomymi, a co dopiero w ogóle, gdzieś wyjść, mając przed sobą perspektywę kolejnego dnia z podkrążonymi oczami w firmowym polarku – wzdycha ciężko.

– Pamiętam, że mój związek ucierpiał na tym dojść mocno. Kiedy przychodził weekend (o ile nie miałam zmiany), to podróżowaliśmy do siebie na zmianę. Mój partner był zły, bo zamiast spędzać wspólnie czas, to ja byłam w większości śpiąca i niezdatna do życia. Na szczęście, nasz związek przetrzymał tą próbę i od dłuższego czasu mieszkamy razem. Teraz żartujemy sobie, że jeśli przetrzymaliśmy moją pracę na stacji... to chyba możemy myśleć już o ślubie – dodaje rozbawiona.

Bartek natomiast przyznaje, że miał love-hate relationship z nocną zmianą . – Z natury jestem nocnym markiem i uwielbiam siedzieć po nocach. Najlepiej mi się wtedy skupić, słuchać muzyki czy grać na konsoli. Na początku byłem zajarany i czułem się jak młody Bóg, bo byłem super produktywny i nie chciało mi się spać na nocnej turze, podczas gdy 50-letnia Halinka, musiała pić kawę co godzinę, żeby nie trzymać oczu na zapałki – wspomina.

– Kiedy wracałem o 7 nad ranem do domu tramwajem, nieraz przejechałem swój przystanek, bo przymknąłem niechcący oko. Wchodziłem do domu, kładłem się do łóżka... i co? Nagle odechciewało mi się spać, bo wszyscy w domu budzili się do życia, słońce oślepiało mnie przez żaluzje i kończyłem jak zombie, gdy musiałem iść tego samego dnia znowu na nockę. Zaczęło się robić mniej śmiesznie, jak przyzwyczaiłem się do tego, że "na dobry sen" o 8 nad ranem piłem piwko. Fakt, wtedy mogłem zasnąć, ale po pół roku zorientowałem się, że bez procentowych bąbelków ani rusz. Łatwo wpaść w taką pułapkę – ostrzega.

– Kierownik pilnował nas, czy przypadkiem nie robimy jednego więcej, "nielegalnego" okrążenia keczupem na hot-dogu, bo wtedy przynosimy straty dla firmy. Totalny kosmos – wspomina wciąż ubawiona tym faktem Paula.

Nie zawsze jednak ich dzień w pracy przebiegał bez żadnych zakłóceń. Bywało, że najedli się niezłych nerwów, a czasem nie mogli powstrzymać się od śmiechu... przez łzy. Nierzadko mieli z tej pracy ubaw.

– Może śmiesznie to zabrzmi, ale lubię patrzeć na ludzi. Interesuje się socjologią i psychologią, więc obserwowanie rozmaitych twarzy i zachowań, było dla mnie w jakiś sposób fajne. W końcu krakus czy warszawiak, ładny czy brzydki, bogaty lub mniej, musi zatankować furę – mówi Bartek.

Gdy przyszła zapłacić, powiedziałem ile należy się za paliwo, a ta zorientowała się, co zrobiła. Kazała zalać disla benzyną do pełna! Jeśli odpaliłaby auto, to byłoby po sprawie. Historia skończyła się tak, że musiała wezwać lawetę, która odholowała samochód, żeby spuścić benzynę. Przyznaję, że było mi jej nawet trochę szkoda.

Finalnie zadzwoniliśmy na straż miejską, która musiała rozbrajać zamek i wyciągać brzydko pachnącego, śpiącego słodko w swoich sikach na podłodze pana. Żartuję, wcale nie było to ani zabawne ani słodkie, bo przez niego ludzie robili awantury, że nie mogą skorzystać z toalety i obrywało się oczywiście pracownikom.

Okazało się, że było już za późno. Stanęłam jak wryta. W jednej chwili na stację wpadło ponad 40 osób. Byliśmy pewni, że pożegnamy się z posadą. Ku naszemu zdziwieniu, kibice zachowali się bardzo kulturalnie i nie było żadnego niemiłego incydentu.

W końcu nie mogłabym poprosić go o dmuchanie w alkomat, bo policjantką nie jestem. Gdy myślę o tym z perspektywy czasu, to jestem teraz pewna, że rozegrałabym to inaczej. Wiem, że niejeden pracownik stacji benzynowych ma na co dzień podobne dylematy.

Nie jest, a przynajmniej nie powinna być, bo spotkałem się z sytuacjami, kiedy kierownik żądał od pracowników zadośćuczynienia. Coś takiego wydarzyło się nie z ich winy, a przecież nie będą gonić kogoś, kto odjeżdża z piskiem opon.

Wielu klientów tego nie rozumie i robi wielką awanturę, sugerując, że pracownicy nic nie robią i się lenią. Raz mężczyzna był tak agresywny i zły z tego powodu, że zwyzywał nas od najgorszych, wziął kubeł z brudną wodą do mycia szyb czy opon i wylał ją prosto na drzwi wejściowe. Pokazał nam środkowy palec i odjechał. Tacy sympatyczni potrafią być klienci...