Uczcij Dzień Teatru dobrym spektaklem! Wybrałam 7 tytułów dostępnych online, które żal przegapić

Przed nami prawdziwie teatralny weekend!

"Pani Dalloway" napisana przez Virginię Woolf w 1925 roku uznawana jest za jej najbardziej reprezentatywne dzieło. Fascynacje i inspiracje tym utworem przejawiały się wielokrotnie w filmach i w literaturze, jednak adaptacja Magdaleny Miklasz jest pierwszą w Polsce adaptacją sceniczną powieści.

To jeden dzień z życia Klarysy Dalloway – kobiety targanej uczuciami i namiętnościami. Virginia Woolf odsłania to, co ukryte za fasadą ładu, harmonii i rodzinnego szczęścia. Postać pisarki zostaje wprowadzona do przedstawienia i to ona powołuje do życia inne osoby dramatu.

Spektakl to studium samotności i przedstawienie zmagań młodego człowieka z dylematami egzystencjalnymi, który rozpaczliwie szuka odpowiedzi na fundamentalne pytania o sens istnienia świata.

Spektakl powstał na podstawie osobistych historii ojców z Ukrainy, Polski i Senegalu. To opowieść o ojcu reżysera, docencie Janie Łysaku, twórcy utopijnej metody zbioru zboża w fazie dojrzewającego, zielonego ziarna, a także losy Alexandra Voronova, górnika z Donbasu oraz Demby Bâ, mechanika pokładowego z Senegalu.

Ich działalność pozostaje śladem planów podboju i męskich fantazji ocalenia świata. Losy jednostki stają się pretekstem do pytań o kondycję planety, nadciągającą katastrofę ekologiczną i głód. Jaką rzeczywistość pozostawili po sobie nasi ojcowie? Co możemy zrobić, żeby nie popełniać ich błędów? Jakie szanse na rozwój zostawimy następnym pokoleniom?

Postanowił jednak przyjrzeć się tej historycznej postaci. Na scenie spotyka się ok. 40 osób: Jerzy Stuhr, który wciela się w Wałęsę i ekipa aktorska znana widzom Teatru Łaźnia Nowa, a także aktorzy-amatorzy w roli antycznego chóru.

Twórcy snują wielonarracyjną opowieść na kanwie starożytnej tragedii "Edyp w Kolonos". Interesuje ich archetyp przywódcy, figura lidera, którą odnajdują i w postaci mitologicznej, i w tej współczesnej, stojącej na rozstajach życia politycznego.

Spektakl powstał w białostockim teatrze PAPAHEMA i został bardzo entuzjastycznie przyjęty przez widownię i krytyków. Twórcy przewrotnie używają figury Marii, by poruszyć kwestie szeroko rozumianej wolności, respektowania praw kobiet, wieloaspektowego przekraczania własnych granic, naruszania prywatności osób publicznych, przerostu ego i ambicji. Istotne zagadnienia społeczne konfrontowane są z życiową postawą noblistki, której przywraca się prawo do szczerej, intymnej, nierzadko kontrowersyjnej wypowiedzi.

Sztuka Sary Stridsberg, najczęściej obecnie granej szwedzkiej dramatopisarki, opiera się na historii rodzinnej samej autorki. Głównym bohaterem dramatu jest tytułowa Beckomberga – opustoszały szpital psychiatryczny nieopodal Sztokholmu, do którego pacjenci powracają po latach.

Przyciągani niezwykłą siłą tego miejsca bohaterowie wędrują w przeszłość – jak pisze autorka – "przez świetlne korytarze, które prowadzą do dawnych sal szpitalnych, resztek marzeń, skrawków wspomnień z życia w szpitalu. […] Czas płynie wstecz, szpital znów wypełniony jest ludźmi i ich głosami. […] To czas snu, czas wieczności, gdzie wszystko, co było, co zostało, to oczekiwanie, koła, fragmenty ludzkich losów i wspomnień".

Twórcy przenieśli opowieść o znanym rozpustniku w lata 90. XX w. i zbudowali klimat transowej rzeczywistości, której blisko jest do sennego koszmaru. Nie jest to zatem klasyczne molierowskie przedstawienie, a wariacja o ludziach, którzy ślepo podążają za swoimi pragnieniami. – Seks i śmierć, śmierć i seks – wiecznie przeplatające się dwa popędy, oba na zawsze spojone z życiem, naprzemiennie dręczące ciało pragnieniem i bólem. Nawet najbardziej uduchowionemu człowiekowi potrafią przypomnieć, że jego materialna powłoka istnieje. Ludzie starają się nie mówić dzieciom o seksie i śmierci – pisze Jaworska.