Kino Muza w Poznaniu. A w nim „twarze skażone intelektem”, hipsterzy i połykacze filmów

Czasem zdarza się, że siedzi się na sali z jeszcze trójką, albo czwórką widzów. Kiedy indziej ludzie prawie włażą sobie na głowę (Nieprzyzwoicie Tanie Czwartki, kiedy bilet kosztuje 5 złotych, przyciągają masę ludzi). Taka cena za film, który miał swoją premierę miesiąc temu lub w ogóle nigdy nie był w normalnym obiegu, bo np. powstał specjalnie na jakiś festiwal, to naprawdę dobry interes. Wtedy Muzę okupują tłumy, przeważnie studentów, choć nie tylko. W takich momentach można łatwo zapomnieć, że jest się w małym kinie studyjnym. Ja do Muzy przekonałam się na drugim roku studiów. Przeczytałam gdzieś, że organizują noc z Jimem Jarmuschem, i że będą puszczać jego 4 filmy, jeden po drugim. Siedziałam tam wtedy pół dnia. Kiedy wychodziłam po zakończeniu „Nocy na Ziemi” (do dzisiaj uważam, że był to jeden z najlepszych seansów filmowych, na jakim byłam w życiu) stało się dla mnie jasne, że odtąd plan tygodnia będę zaczynać od sprawdzenia repertuaru Muzy.

Czwartek
W ramach 5. Międzynarodowego Festiwalu Twórczości Kobiet No Woman No Art w czwartek, 11 października, w Muzie można było zobaczyć retrospektywę twórczości Mirandy July. Urodzona w 1974 roku July to aktorka, scenarzystka, performerka, a także pisarka. W 2005 zadebiutowała pełnometrażowym filmem „Ty i ja, i wszyscy, których znamy”. O seansie opowiada Mateusz, który przyszedł na filmy krótkometrażowe i videoarty jej autorstwa: – Nie podobały mi się te filmy. Były męczące i dziwne – mówi. Mateusz z reguły w przemyślany sposób wybiera repertuar, ale dzisiaj przyszedł na to, co było emitowane w godzinach, które pasowały jego koleżankom. – Staramy się zawsze być w Muzie w czwartek, bo 5 złotych za film to fajna cena. Mi osobiście bardziej podoba się w Kinie Apollo, jest przestronniej i nie ma aż tylu ludzi, poza tym wchodzi się w taką cichą, ustronną uliczkę – dodaje. Agnieszka, koleżanka Mateusza, studentka polonistyki, twierdzi, że lubi krótkie formy za ich dosadność, precyzyjność, moment oświecającej prawdy, na którym się skupiają: – Ale te filmy mi się również nie podobały, miałam wrażenie, że autorka wciąż wałkuje ten sam temat. Wszystko tak jednostajnie smutno sobie płynęło – mówi.

Sobota
W sobotę, 13 października wieczorem, na „najlepszy amerykański debiut ostatniej dekady” pt. „Bestie z południowych krain” w reżyserii Benh Zeitlina przyszło całkiem sporo ludzi. „Bestie…” to połączenie realistycznej opowieści, kina fantasy i baśni. Akcja filmu rozgrywa się w krainie zalanej przez powódź, gdzie grupa ocalonych zamieszkuje skrawki suchego lądu i szykuje się do walki z tajemniczymi bestiami. Główną bohaterką jest mała dziewczynka, mająca wyjątkowo dobry kontakt ze światem natury, który pomoże jej przeciwstawić się nadciągającemu niebezpieczeństwu.

Asia i Emil przyszli dzisiaj do Muzy, bo widzieli zwiastun i zaintrygował ich opis. – Jesteśmy związani z tym kinem, właściwie zawsze chodzimy tutaj. Trafiają tu ludzie, którzy chcą obejrzeć film, a nie tylko zabić czas, i w dodatku ciągle coś jedzą – mówią. Z kolei Ola i Przemek nie pamiętają, jaki jest dokładny tytuł filmu, na który przyszli, ale wiedzą na pewno, że pojawia się tam słowo potwór. Mówi Przemek: – Widzieliśmy trailer i nas zaciekawił, dlatego dzisiaj tu jesteśmy. Mój ulubiony film tak w ogóle to „Notting Hill”– opowiada.

Niedziela
Na puszczany w niedzielne popołudnie film „Uwolnić poród” opowiadający dramatyczną historię węgierskiej położnej Agnes Gereb, pozbawionej wolności za przyjmowanie porodów domowych i panel dyskusyjny po filmie na temat położnictwa, przyszła stała bywalczyni Muzy, pani Swietłana: – Mówię taksówkarzowi: przy Muzie pan będzie uprzejmy stanąć, a on się dziwi: to to jeszcze istnieje? – żartuje. Do Muzy przychodzi regularnie od sześciu lat; Bogunia, właścicielka Muza Art Cafe, mówi, że panią Swietłanę widzi w Muzie co drugi dzień. Według pani Swietłany publiczność Muzy ma swoją twarz – twarz skażoną intelektem; twierdzi, że w Poznaniu mieszka sto, a może tysiąc lat, że jest poznanianką z wyboru.

Czasem ogląda wielkie superprodukcje w multipleksach, np. ostatnio była popatrzeć na Millę Jovovich jak biega z pistoletami i wszystkich rozwala. – Wiedziałam, że to będzie straszna bzdura, ale lubię ją i chciałam sobie na nią popatrzeć. Kiedy rzucała nożem zakrywałam twarz, bo to było kino 3 D – tłumaczy. Dzisiaj do Muzy przyszła na film „Uwolnić poród”. Po nim odbywała się dyskusja o porodach domowych i położnictwie, ale jak dla pani Swietłany towarzystwo do dyskusji było zbyt hermetyczne, same położne, a niektóre panie twierdziły, że jak się pomodlą, to i poród będzie udany. – Ja na ich miejscu nie mieszałabym do tego Pana Boga – mówi. Jej ulubiony film to „Lecą żurawie” Michaiła Kałatozowa: – Pani jest za młoda, na pewno pani go nie zna. A to jest uroczy film, który potrafi zmienić wszystko – stwierdza. Pani Swietłana nie wyobraża sobie, żeby na dobrym filmie nie było tłoku. Do kina chodzi sama, bo, jak twierdzi, lepiej, żeby wtedy nikt jej nie przeszkadzał.

Poniedziałek
Jedna z najgłośniejszych premier ostatniego czasu, film „Marina Abramović: artystka obecna” w reżyserii Matthew Ankersa w poniedziałek, 22 października wieczorem, przyciąga niewielu ludzi. Film pokazujący ikonę body artu i performance’u, która od 40 lat rewolucjonizuje sztukę współczesną, przez pryzmat jednego z jej najbardziej wzbudzającego emocje występu – przez trzy miesiące, na kilka godzin dziennie siadała bez ruchu na krześle w galerii i patrzyła w oczy ludzi, którzy siadali naprzeciwko niej. Grzegorz, absolwent historii sztuki, przyszedł dzisiaj do Muzy, bo za czasów studiów miał zajęcia poświęcone tej artystce, i na tyle mocno zrobiły one na nim wrażenie, że postanowił przyjść na ten film.

Grzegorzowi to miejsce kojarzy się z dzieciństwem, bo przychodził tu od zawsze, najpierw na bajki, a potem na filmy fabularne. – Teraz przychodzę na filmy o tematyce niszowej, np. gejowskiej, albo na filmy związane ze sztuką – dodaje. Jego ulubiony film to „Wyśnione miłości”. Paulina, Gośka, Asia i Weronika, studentki uniwersytetu artystycznego, przyszły po prostu na film o artystce. – Mieszkamy tu od dwóch tygodni, wszystkie jesteśmy na pierwszym roku studiów. Chciałyśmy zrobić sobie babskie wyjście i tak tu trafiłyśmy. Gośka, która studiuje edukację artystyczną mówi, że na „Marinę…” idzie drugi raz i że to ona namówiła resztę na ten film. – Widziałam ten film dwa dni temu we Wrocławiu i chcę go obejrzeć znowu. Jest w nim coś niesamowitego – mówi.

Zobacz też: Bój o Kino Femina w Warszawie

Właśnie kimś takim są państwo Maria i Bogdan Kalinowscy, co wie już prawie każdy w Poznaniu, za sprawą głośnej akcji sprzed dwóch lat. Jest to małżeństwo kinomanów, którzy musieli wyprowadzić się z poprzedniego mieszkania, gdy zostało przeznaczone do wyburzenia. W zamian za nie otrzymali od władz miasta mieszkanie nad kinem Muza, jednak wymagało ono remontu. Zorganizowano wtedy na ten cel zbiórkę pieniędzy i w końcu udało się pomóc najsłynniejszej polskiej parze kinomanów. – Jeśli jest jakaś premiera, oni na niej są. Oglądają wszystko, i wszędzie, i zawsze są razem – mówi Piotr. – Nigdy ich nie widziałem osobno, ewentualnie w odległości maksymalnie 10 metrów od siebie – dodaje.