Nazywane są "ćwiczeniami czarownic". Zrobiłam polecany przez kobiety kurs gimnastyki słowiańskiej

Zainteresowanie gimnastyką słowiańską jednak wróciło i utrzymuje się od kilku lat w Rosji, Ukrainie, Białorusi, a od niedawna coraz częściej o "ćwiczeniach czarownic" mówi się w Polsce. Wszystko zaczęło się w latach 90.

Badaniem tematu zajął się białoruski wykładowca Giennadij Adamowicz, po tym, jak jedna ze studentek opowiedziała mu o ćwiczeniach, których uczyła ją babcia i radach staruszki "jak zatrzymać przy sobie mężczyznę". Postanowił sprawdzić, czy była to jedynie rodzinna tradycja, czy może bardziej popularna praktyka.

W wyniku etnograficznego dochodzenia i serii rozmów na białoruskich i rosyjskich wsiach badacz opisał 27 ćwiczeń (tyle udało mu się zrekonstruować), które mają zapewnić kobiecie zdrowie i kondycję – "wzmacniać kobiecy magnetyzm", "nauczyć, jak kontrolować przepływy kobiecej energii" i "pomóc nawiązać kontakt ze swoimi pragnieniami". Panie, które spotykał, miały potwierdzać, że istnieją zestawy ćwiczeń, które były przekazywane z pokolenia na pokolenie i przeznaczone tylko dla kobiet.

Adamowicz połączył tę aktywność z horoskopem słowiańskim i to ten system przekazywany jest do dzisiaj na kursach gimnastyki słowiańskiej. Warto jednak podkreślić, że poza "wersją białoruską" funkcjonuje również "wersja rosyjska".

Ważniejsze są bowiem skupienie się na przepływie energii i rozwój duchowy. Każdej sekwencji przypisany jest słowiański symbol i intencja, a podczas wykonywania pozycji zabiegamy o to, by energia przepływała przez czakry.

Taki indywidualny zestaw obejmuje po dwa ćwiczenia z każdego ze światów i jedno ćwiczenie główne, pod które dobiera się całą resztę. Może być ono z dowolnego świata. Według książki Adamowicza dawniej kobiety ćwiczyły tylko swój zestaw rodowy. Wiele informacji o gimnastyce nadal jednak jest domysłem, głównie z powodu braku źródeł.

– Podchodzę do informacji o gimnastyce bardzo elastycznie, bo wiedza na jej temat przekazywana była tylko ustnie, to nie jest tak jak z jogą, że wszystko jest spisane. Dlatego pojawiają się różne informacje. Mówię dziewczynom na kursach, żeby ćwiczyły tak, jak czują. Kobiety mają intuicję, wiele czujemy i możemy do wielu sytuacji podejść nie z głowy i umysłu, a właśnie ciała. Koleżanka zapytała mnie ostatnio "jak czujesz w brzuchu?", gdy zastanawiałam się nad jakąś kwestią i uświadomiłam sobie, że faktycznie często odpowiedzi mamy w ciele – mówi Kasia.

– Ponadto, pozytywnie wpływają na nasz wygląd zewnętrzny, kształtując sylwetkę, ujędrniając biust, dodając gracji w ruchach, powodując, że czujemy się bardziej kobieco. Przysłowiową wisienką na torcie jest to, że wzmacniają odczucia i doznania podczas aktu seksualnego – mówi Katarzyna Uramek.

– Zostałam sama z dziećmi, nagle zabrakło mi wsparcia na co dzień i poczucia bezpieczeństwa. Czułam, że muszę sobie ze wszystkim poradzić sama – wspomina.

I dodaje, że w jej odczuciu w tamtym okresie "zgubiła swoją kobiecość". – Weszłam mocno w "rolę męską". Zaczęło mnie to uwierać, robiłam rzeczy, których robić nie lubiłam, oduczyłam się prosić o pomoc.

Wtedy w życiu Kasi pojawiła się gimnastyka. Całkiem przypadkowo. Spodobał jej się opis i jak wspomina, pomyślała, że znajdzie tam to, czego brakowało jej w praktykowanej od lat jodze – naszego lokalnego odniesienia kulturowego. Zakochała się od pierwszej praktyki.

– Od razu pomyślałam, że chcę tego uczyć, że te ćwiczenia są takie ładne, spodobało mi się głaskanie ciała, ćwiczenie w długich sukienkach, w kręgu kobiet. Po kursie ćwiczyłam codziennie. Po czasie zauważyłam, że nagle nie mam ochoty chodzić w spodniach, zaczęły mnie uwierać, więc zmienił się skład mojej szafy, wyprostowałam się, zaczęłam być bardziej pewna siebie i było to zauważalne w sylwetce. Inni zwracali uwagę, że ruszam się z lekkością, z większą gracją. Zmiana zaczęła się też w głowie. Dotarło do mnie, że mogę prosić o pomoc, że nie muszę dźwigać na swoich barkach wszystkich problemów. Zaczęłam płynąć przez życie – mówi Kasia.

Uznałam, że jedne zajęcia to za mało, żeby wyrobić sobie zdanie, dlatego podeszłam do 9. tygodniowego kursu – w poniedziałki odbywały się ćwiczenia, w niedziele kręgi, na których uczestniczki wymieniały się swoimi refleksjami, opowiadały o tym, jak ćwiczyły w danym tygodniu i jakie zmiany zauważyły.

Już po pierwszych zajęciach dotarło do mnie, że gimnastyka słowiańska nie należy do najłatwiejszych. Miałam problem z utrzymaniem równowagi i bólem w lędźwiowej części kręgosłupa. Nie byłam jednak bardzo zdziwiona. Od miesięcy pracowałam zdalnie i owszem, codziennie wykonywałam jakąś aktywność fizyczną, nie była to jednak aktywność zorganizowana, raczej spontaniczna.

Według zaleceń Kasi w poniedziałki ćwiczyłam ze wszystkimi – zajęcia odbywały się online – a potem każdego dnia starałam się sama wykonywać ćwiczenia w wersji długiej (około godziny) lub krótkiej (15 minut). Instruktorka pokazywała nam najczęściej dwie wersje danego ćwiczenia, żebyśmy mogły je robić nawet wtedy, gdy "nie mamy czasu".

Dopiero w trzecim tygodniu, gdy świadomie "włączyłam" skupienie i skumulowałam je w ciele, udało mi się nabrać równowagi niezbędnej do właściwego wykonywania pozycji Świata Górnego – które były moimi ulubionymi. Fizycznie nie mogę jednoznacznie ocenić, czy gimnastyka znacząco na mnie wpłynęła – w tym samym czasie mieszałam różne aktywności, ćwiczyłam również pilates i chodziłam na steperze, więc taka mieszanka sprawiła, że po prostu lepiej się czułam.

Aspekt "duchowy" nie był dla mnie bardzo istotny, jednak podobało mi się czytanie afirmacji przed ćwiczeniami, zapalanie świeczki, spokojna muzyka. Po czasie otworzyłam się na tę koncepcję i chociaż nie zaangażowałam się tak w ćwiczenia rodowe i słowiańskie tradycje jak niektóre uczestniczki, to był to fajny czas. Głównie dlatego, że każdy niedzielny wieczór spędzałam na rozmowach z kobietami z różnych części Polski.

To właśnie te spotkania w (wirtualnym) kręgu okazały się dla mnie największą wartością, ponieważ ćwiczenia stały się jedynie pretekstem do podejmowania tematów osobistych, związanych z emocjami i tym, co aktualnie dzieje się w naszych życiach. Dopiero gdy tego doświadczyłam, poczułam, jak tęsknię za ludźmi, zamknięta w mieszkaniu przez kolejne obostrzenia i koronawirusowe fale. Były to dwa wieczory w tygodniu, w których skupiałam się całkowicie na sobie.

Skończyłam 9. tygodniowy kurs (dostałam nawet certyfikat!) i na razie nie kontynuuję nauki, jednak kilka pozycji ze mną zostało i chętnie "mieszam" je z pilatesem czy jogą. Niektórzy w sieci żartują, że gimnastyka słowiańska to kolejny sposób na "wyciąganie kasy" i dopisywanie filozofii tam, gdzie jej nie ma. Tyle że nie trzeba dopisywać tutaj żadnej filozofii – w zależności od potrzeb możemy korzystać po prostu z pozycji, które w moim odczuciu są bardziej wymyślne i kreatywne niż te jogowe. Warto spróbować i posłuchać ciała.