Jak widać je na niebie, to znak, że będzie ładna pogoda. Cirrocumulusy – tłumaczymy, jak powstają

Cirrocumulus - definicja

Cirrocumulus jest chmurą kłębiasto-pierzastą, która występuje w postaci cienkiej, białej ławicy, płatów lub warstw chmur bez cieni, złożona z małych członów połączonych ze sobą lub oddzielonych w kształcie ziaren, zmarszczek. Płaty cirrocumulusów zazwyczaj są sfalowane w jednym lub w dwóch kierunkach. Mają one zaokrąglone przerwy i rozmieszczone są na niebie dość regularnie tak, że przypominają sieć rybacką lub plaster miodu.

Cirrocumulus w odróżnieniu od innych chmur niższych pięter takich jak altocumulus i stratocumulus jest słabiej zarysowany. Dlaczego? Nie tylko dlatego, że znajdujące się wyżej pojedyncze elementy wydają się mniejsze, ale również dlatego, że chmura jest cieńsza niż altocumulus i stratocumulus.

Cirrocumulus jest tak cienki, że wygląda jak delikatne zmarszczki na niebie, a kontrast między nimi jest tak znikomy, iż prawie nie widać go na błękicie nieba.

Dlatego obserwatorzy podkreślają, że chmury cirrocumulus są zawsze na tyle przejrzyste, że umożliwiają określenie położenia Słońca i Księżyca. Chmury te składają się z małych kryształków lodu lub silnie przechłodzonych kropel wody albo mieszaniny tych składników.

Ponadto warto wspomnieć także, ze chmurom cirrocumulus niejednokrotnie towarzyszą smugi opadu (virga), tworzone przez kryształki lodu wypadające z kłębków chmury. Nie są zbyt długie, lecz w pewnych warunkach, przy niewielkim skręcie wiatru w grubej, chłodnej warstwie powietrza, obserwowano bardzo długie smugi, wypływające z drobnych chmur.

Jak powstają cirrocumulusy?

Cirrocumulusy mogą powstać w powietrzu wolnym od produktów kondensacji pary wodnej. Powstają także w wyniku przekształcania się chmur cirrus lub cirrostratus, albo wskutek zmniejszania się wymiarów członów ławicy płatu lub warstwy chmur altocumulus.

Chmury cirrocumulus w kształcie soczewek lub migdałów powstają zazwyczaj w wyniku lokalnego, orograficznego uniesienia warstwy wilgotnego powietrza.

Od podobnych im chmur altocumulus można je odróżnić tym, że są mniejsze i bardziej białe. Są też na tyle cienkie, że na ich kątowo dalszych od Słońca krawędziach nie tworzą się cienie.

Występowanie cirrocumulusów

Cirrocumulus najczęściej występuje powyżej 3 km (10 000 stóp) w regionach polarnych, 5 km (16 500 stóp) w regionach umiarkowanych i 6 km (20 000 stóp) w regionach tropikalnych.

Ze względu na perspektywę cirrocumulusy wyglądają inaczej.

Rodzaje cirrocumulusów

Cirrocumulus stratiformis (Cc str)

– chmury rozpostarte w postaci rozległego, poziomego płata lub warstwy.

Cirrocumulus lenticularis (Cc len)

– soczewkowaty, o zwykle ostrych i czasami iryzujących brzegach, kształt chmur często na wysokościach Cs, Ac, As. Chmury lenticularis występują szczególnie często w czasie dni z wiatrami: fenom, sirocco, mistralem.

Cirrocumulus castellanus (Cc cas)

– chmury, które w górnej części przynajmniej miejscami wykazują wypukłości w postaci wieżyczek, nadającym tym chmurom na ogół wygląd ząbkowany. Wieżyczki te, z których część ma większą wysokość niż szerokość, posiadają wspólną podstawę i wydają się ułożone wzdłuż pewnej linii.

Cirrocumulus floccus (Cc flo)

– gatunek cirrocumulusa, w którym każdy człon chmury jest małym kłębiastym kłaczkiem, dolna część kłaczka mniej lub bardziej jest postrzępiona i często towarzyszy jej virga.

Cirrocumulus undulatus

– odmiana chmur. Występuje w postaci pofalowanych warstw, ławic lub płatów. Często sfalowania te są widoczne na jednolitych warstwach, niekiedy na płatach rozdzielonych lub połączonych ze sobą.

Nasz poradnik o chmurach i zjawiskach atmosferycznych. Przeczytaj także: