"Marzę o babskim wieczorze, jak w filmach". Na "deficyt koleżanek" skarży się coraz więcej kobiet

"Patrzę na serial, a tam roześmiana grupka kobiet. Znajoma wrzuca zdjęcie z hasztagami #najlepsze #bestfriends, a ja jej zazdroszczę, bo nie mam z kim wyjechać na babski weekend".

– Na studiach mieliśmy grupę mieszaną, ale były trzy dziewczyny, które nazywałam przyjaciółkami. W tamtym okresie nawet próbowałyśmy być takie "serialowe" – śmieje się – wiesz, wieczór w pidżamach, winko i obgadywanie ludzi z roku. Trochę to było chyba wymuszone, bo życie zweryfikowało tę "wielką przyjaźń" – mówi.

Żaneta nie chce wdawać się w szczegóły. Dodaje jedynie tajemniczo, że poszło o "babską zazdrość". Przestała należeć do swojej paczki. Potem poznała Tomka, zamieszkali razem, ślub, dziecko.

– Wszystko potoczyło się szybko, bardzo się zakochałam i nie przeszkadzało mi, że nie mam koleżanek. Z Tomkiem robiłam wszystko i bardzo mi to odpowiadało, ale emocje opadły. On leciał z kumplami na piwo lub mecz. Nie byłam zaproszona, bo to "męskie wyjście". I tak raz, piąty, dziesiąty. Dawał mi buziaka, życzył miłego wieczoru, mówił "umów się z jakąś koleżanką, zabawcie się" – opowiada Żaneta.

Pytam, czy wtedy poczuła, że w jej życiu brakuje kobiet. Odpowiada, że chyba już wcześniej nie czuła się komfortowo, ale dopiero, gdy partner zaczął mocniej dzielić ich życie na "moje, twoje i nasze", dotarło do niej, że tęskni za wyskoczeniem na kawę z koleżanką.

– Teraz jest tak, że kobiety, ich siła, energia i siostrzeństwo są wszędzie. Kampanie reklamowe, instagramy, artykuły, warsztaty. Baby, wszędzie baby – śmieje się Żaneta i precyzuje, że nie ma nic przeciwko temu, jednak to sprawiło, że zaczęła więcej myśleć o relacji z samą sobą i innymi kobietami.

– Ile ja się o tym naczytałam! Jakie to ważne, wiesz, że kobiece relacje, ile dają, ile można z nich czerpać. Wtedy dopiero poczułam, jakby ktoś mnie kopnął w kolano. Podjęłam próbę znalezienia koleżanek, chociaż brzmi to żałośnie, to tak, napisałam na jednej grupie, że szukam przyjaciółki – przyznaje 33-latka, a ja dopytuję, jak zakończyły się jej poszukiwania.

Żaneta odpisuje jednym słowem: "masakra". Dodaje, że może miała pecha, ale z większością dziewczyn rozmowa ucięła się po kilku wiadomościach.

– Myślałam, że to będzie wyglądało podobnie do rozmów na Tinderze, takie przyjacielskie randki, ale niestety. Mam taką myśl, że teraz wielu ludzi nie ma albo nie chce mieć czasu na budowanie relacji, a przecież nie chodzi mi o to, że chcę się wyżalić pierwszej lepszej osobie. Niektóre dziewczyny pisały do mnie w klimacie "to mów, co ci leży na sercu, z czego chcesz się zwierzyć". A ja nie chciałam jednorazowej pogadanki – precyzuje moja rozmówczyni i zdradza, że jeszcze bardziej się zniechęciła do poszukiwań, bo miała wrażenie, że wiele kobiet napisało do niej tylko po to, żeby "poznać jakiś jej sekret lub usłyszeć jakąś nieprawdopodobną historię o zdradzającym mężu".

W końcu całkiem przypadkowo Żaneta poznała Karolinę. Śmieje się, że "jest szansa, że coś z tego wyjdzie", ale "chyba już się pogodziła, że nie będzie miała przyjaciółki od serca".

– Dostałam w twarz, dowiadywałam się o plotkach na mój temat. Zaczęły mnie męczyć rozmowy o dietach, makijażu, ciuchach, markach. Chociaż sama lubiłam i potrafiłam się dobrze ubrać i pomalować. W liceum właściwie została mi jedna przyjaciółka, z którą znałam się od dzieciństwa, ale z nią też przyjaźń się skończyła, gdy mnie zostawiła samą w straszliwym momencie mojego życia. No i potem tak już jakoś zostało, że relacje z kobietami mam zdecydowanie rzadsze i dalsze – mówi dziewczyna.

Monika przyjaźni się z dwoma facetami i uważa, że "ogólnie lepiej dogaduje się z facetami". – Z nimi jest jakoś luźniej. Nie ma parcia na bycie perfekcyjną, na mówienie tylko o ładnych rzeczach. Mają też proste podejście do wielu spraw, nie komplikują tak wszystkiego, jak kobiety – precyzuje. Dopytuję, czy jednak nie brakuje jej kobiet.

– Czasem myślę, że fajnie by było mieć jakąś babską ekipę, jasne. Wiem, że to jest możliwe, żeby mieć dobre przyjaciółki, ja po prostu chyba źle trafiałam. Jest w moim życiu trochę kobiet. Moja mama, która jest najlepszą kumpelą, koleżanka, z którą niestety widuję się raz do roku – tłumaczy.

Monika uważa, że mówienie o siostrzeństwie i sile kobiet jest teraz "świetne i potrzebne". – Kobiety wciąż czują się słabsze od facetów w wielu kwestiach. Dają się podporządkować, a to wszystko rodzi frustrację, która przekłada się m.in. na relacje koleżeńskie. Mam wrażenie, że przez tę frustrację rodzi się właśnie potrzeba bycia lepszą nawet w gronie przyjaciółek. Jeśli chodzi o mnie, to nie wykluczam żadnej opcji, ale po doświadczeniach z dziewczynami, które mam, na pewno będę ostrożniejsza w dobieraniu przyjaciółek – podsumowuje.

Przyznaje, że dostrzega, że w okresie studiów miała problem z kontaktami społecznymi z kobietami. Nie potrafiła zbudować relacji. Zastanawia się, czy mogły mieć na to wpływ nieprzyjemne doświadczenia z przeszłości i to, że we wczesnym dzieciństwie chciała być chłopcem. Te trudne kwestie przepracowuje na terapii.

Aneta utrzymuje obecnie kontakt z dwiema dziewczynami z liceum, które "oczywiście są najlepszymi przyjaciółkami". – Mam też dwie młodsze siostry i od kiedy jesteśmy dorosłe, mamy bliski kontakt. Czuję jednak potrzebę relacji z innymi kobietami. I czułam to również w przeszłości, na studiach – mówi kobieta.

Życie towarzyskie Aneta zastępuje sobie Tinderem. Konto założyła w czerwcu. Przyznaje, że nie wie do końca, jak poznaje się koleżanki. Należała do grupy, w której "odnajdują" się osoby wysoko wrażliwe, ale okazało się, że jej członkowie szukają raczej relacji romantycznych. Teraz kobieta myśli, żeby dołączyć do żeńskiej grupie wrotkarskiej.

– Właściwie lubię życie na wsi. Mam męża i małe dziecko. Cieszę się, że mieszkam blisko natury i nie brakuje mi miejskich atrakcji. Jedyne, czego mi brakuje, to bliskiej przyjaciółki. Moje koleżanki ze szkoły wyjechały, zostało we wsi kilka dziewczyn w moim wieku, ale nie mam z nimi kontaktu. Każda z nas żyje po swojemu, mamy dzieci i obowiązki i jakoś tak wyszło – mówi Sandra.

Dodaje, że często zagląda na ogólnopolskie grupy dla kobiet i właśnie tam zaobserwowała, że coraz więcej mówi się o babskich relacjach. – Trafiłam na kilka postów, że ktoś źle się czuje, bo nie ma koleżanek i szuka bratniej duszy i dopiero gdy zobaczyłam, że to nie dotyczy tylko mnie, przyznałam sama przed sobą, że brakuje mi dziewczyny, z którą pogadam o głupotach, wyżalimy się sobie, porobimy coś razem – przyznaje 22-latka.

Smutno stwierdza jednak, że w jej obecnej sytuacji, może jedynie liczyć na znajomość wirtualną. – Na wsi jest sporo kobiet, ale są starsze. Mogę z nimi wymienić się przepisem, podpytać o coś, ale to nie to samo, chociaż bardzo to doceniam. Na grupie dla młodych mam poznałam jedną dziewczynę i spoko nam się gada, ale to najczęściej rozmowy o dzieciach, wysyłanie zdjęć czy jakichś artykułów. Poza tym mieszkamy daleko od siebie i jak "się umawiamy" na spotkanie, to raczej w żartach. Chyba żadna z nas nie wierzy, że ona przyjedzie do mnie lub ja do niej, do Wrocławia.

Sandra coraz poważniej rozważa, żeby założyć grupę i poznać kobiety z okolicznych wsi i miasteczek. – Widzę je, gdzieś mi przemykają, ale nie mam pojęcia, kim są. Może podobnie jak ja cierpią z powodu braku koleżanek? Jak mnie zapytałaś, co robiłam, żeby znaleźć przyjaciółkę, to powiedziałam, że niewiele. A przecież mam internet. Mogę je jakoś znaleźć, zorganizować jakieś lokalne spotkanie. Może przyjaciółka jest bliżej, niż myślę?