Nie ma klubu, trenuje w mrozie i walczy o przetrwanie. Mistrz Polski na pół etatu chce na igrzyska

– Tydzień przed początkiem roku akademickiego, gdzie dostałem się na AWF we Wrocławiu, byłem o krok od przekreślenia swoich sportowych marzeń. Zerwało dach w moim rodzinnym domu. Po śmierci taty moja mama została z dwójką dzieci i kredytem na budowę. A tu taki cios – wspomina Kuch wydarzenia sprzed dziesięciu lat.

– Upatrzyłem sobie konkurs skoków w dal. To było zauroczenie, które przekształciło się w coś poważniejszego. Zrobiłem sobie mając dziewięć lat tor do skakania. Wykopana piaskownica z rozbiegiem, prowizoryczna belka, a żeby nie było tak łatwo, to do tego przeszkoda z wodą. No i skakałem. Zamiast w niedzielę do kościoła, to ja do skoków. A na wakacje, jak już podrosłem, pożyczałem ze szkoły kolce, żeby móc poskakać w specjalnych butach – opowiada Kuch.

Powód był bardzo prozaiczny.

– Mieszkamy na nizinach i to przekreśliło moją karierę skoczka – uśmiecha się lekkoatleta, dodając: – Skakaliśmy z chłopakami z najwyższej górki w okolicy, no ale niestety, musiałbym się urodzić w górach, żeby zostać skoczkiem narciarskim.

Była też próba piłkarska. W tym wypadku również zadziałała chłodna kalkulacja. Warunki do kopania były, podobno z talentem też całkiem nieźle.

– Ale za bardzo kopali po nogach. Biegałem po skrzydle, bo do tego się nadawałem. Jak ktoś szybki był w drużynie rywala, dostałem za zadanie, żeby go ścigać. A jak to bywa w niższych ligach, jeśli ktoś szybko biega, to zbiera po kościach. Dałem sobie spokój z piłką ostatecznie po zawodach szkolnych w 2008 roku.

– Na zawodach szkolnych skoczyłem bez przygotowania, z krótkiego rozbiegu 6,63 metra. Byłem na początku nauki w technikum. Tym wynikiem zainteresował się jeden z nauczycieli i trafiłem do klubu sportowego w Sieradzu.

– Kosztowało mnie to trzynaście lat treningu. Marzeń, wyrzeczeń, całej mojej rodziny i moich. W głównej mierze żony, która nie raz z bólem serca patrzyła, jak walczyłem o swoje marzenia. I choć wydawało się to zupełnie bezsensowne, wspierała mnie. Facet powinien móc utrzymać rodzinę, przynosić do domu jakieś pieniądze. A często to żona musiała brać na siebie ten ciężar na swoje barki. To mnie dodatkowo bardzo bolało – szczerze mówi Kuch.

Złoto nie przyniosło jednak radykalnej zmiany w życiu mistrza. To siódmy medal MP (licząc też halowe zawody) w karierze Kucha, ale pierwszy tytuł. Za zwycięstwem nie stała jednak nagroda pieniężna, która pozwala na życiowy przewrót. Ale ludzie wiedzą swoje.

– Obudziłem się następnego dnia po wygranej w MP i zamiast cieszyć się sezonem, zapytałem siebie: Co dalej? Tak szczerze, uświadomiłem sobie, że jestem w czarnej d…e. Chcesz iść do przodu, robisz to dobrze, ale nie możesz przeskoczyć pewnego poziomu. I tak dalej się nie da. Chciałbym się poczuć, jak sportowiec na pełen etat. To moje marzenie – mówi niezrzeszony złoty medalista.

– To moja najlżejsza praca od pięciu lat, odkąd skończyłem studia. Kiedy wyrabiałem ponad 200 godzin w miesiącu, mój grafik był szalony. Od piątej rano byłem na nogach, powrót do domu to 19-20 i dopiero jadłem „późny obiad”. Zaniedbywałem wiele rzeczy. To wykluczało jakikolwiek dobry wynik w sporcie – wyjaśnia.

– Nie czułem chęci wsparcia mnie w dalszym rozwoju. Zainteresowanie było chwilami zerowe, to przykre, ale taka prawda. Niestety, robiono mi również problemy z odejściem do innego klubu. Bo jednak nazwisko było potrzebne, wynik również. Ale człowiek na co dzień z problemami, już niekoniecznie – kwituje.

– Najbliższą mam 120 kilometrów od domu, w Łodzi. Czyli gdybym miał jeździć i robić to absolutne minimum, dwa-trzy razy w tygodniu, to wychodzi 240 kilometrów w obie strony na jedną jednostkę. Do tego wynajęcie hali, trzeba coś zjeść… Czasowo licząc niecałe trzy godziny treningu, dojazdy, trzeba by poświęcić jakieś sześć godzin. Nie do zrealizowania – rozkłada ręce.

W maju tego roku skakał przy temperaturze oscylującej wokół zera stopni. Ciepło w Polsce zaczęło się bowiem robić na dobre dopiero w okolicach czerwca.

– Sam nie zmierzę sobie czasu. Dodatkowo inaczej działa kwestia nagrań na treningach. Robię to, ale obejrzeć mogę to kilka godzin po jednostce. Na bieżąco podczas treningu, który jest bardzo techniczny, nie wprowadzę niezbędnych korekt. Próbowałem to robić. Trening przedłużał się jednak o ponad połowę, to było bezsensowne – kwituje.

– Wystartowałem w tym roku w Grecji po raz pierwszy na zawodach zagranicznych. Sportowo sprawdziłem się w walce z mistrzem olimpijskim z Tokio, Miltiadisem Tendoglu. Skończyłem na trzecim miejscu. Chcę mieć szanse startowania z najlepszymi z równego poziomu na etapie przygotowań. Przyjechałem do Grecji jako Kuch-amator, ale walczyłem z ludźmi, którzy skupiają się tylko na sporcie, nie martwiąc się, że mogą spóźnić się do pracy – dodaje.

– I tylko dzięki nim wystartowałem. Zdaję sobie sprawę, że kiedy pracy zaczyna ubywać w ciągu dnia, wyniki idą w górę. Wtedy mam szansę powiedzieć, że wykonałem swoje i mogę wymagać czegoś naprawdę dużego. Powiedzieć, ze zrobiłem wszystko, co mogłem zrobić.

– Nawet teraz, siedzimy razem, ale ja myślami jestem często przy kolejnym sezonie. Bo o niego walczę, od samej organizacji, kończąc na kwestiach finansowych, które dadzą mi odpowiedź, czy będę mógł spokojnie myśleć o sporcie – przyznaje Kuch.

Kiedy się widzimy w Wieruszowie, mistrz jest już po sezonie, ale nadal dba o formę. W samochodzie trzyma oszczep, którym po wywiadzie będzie rzucał dla relaksu. Pustych terenów dookoła domu nie brakuje. A lekki trening nie zaszkodzi.

– Ja nie jestem pępkiem świata, ale liczby „królowej sportu” na igrzyskach są dla Polski świetne. Najwięcej medali zgarniamy właśnie z rywalizacji lekkoatletycznej. I co z tego wynika na przyszłość? Uważam, że przyszłe pokolenia wcale nie muszą garnąć się do lekkoatletycznych zmagań, jako sposobu na życie. Budowanie na lata powinno zacząć się wcześniej niż w momencie zdobycia olimpijskiego złota – mówi Kuch.