Kontrowersje wokół reportażu o akcji Hiacynt. "Ktoś z was czytał zarzuty nierzetelności?"

W pierwszej kolejności dziennikarz zwrócił uwagę, że zdjęcie z okładki nie jest powiązane z opisywanymi zdarzeniami.

"Od wydawnictwa specjalizującego się w reportażach spodziewałbym się więcej uważności, zwłaszcza gdy mówimy o grupach marginalizowanych, dla których każda fotografia, każdy ślad historii, tworzy tożsamość, buduje wspólnotę. Dzisiaj słowo 'skandal' się zdewaluowało, a w reportażach można wszystko. Ale czy tego chcemy? A może czytelnikowi jest wszystko jedno, bo i tak w większości przypadków nikt tego nie sprawdzi, nie zrobi fact-checkingu, publicznie nie ujawni. Ryziński w książce pisze, że sięga po 'narrację typową dla prozy' (cokolwiek to znaczy, bo znamy prozę napisaną jak najlepsze reportaże). Szkoda, że dla autora i redakcji to oznacza, że wszystko można" – skomentował Szot.

W kolejnym wpisie dziennikarz umieścił szczegółową analizę reportażu, który określił "książką niezwykle chaotyczną", w której "mieszane są raporty z różnych lat, artykuły, bohaterowie (których jest zaledwie kilku)", a autor "przeskakuje w zupełnej dowolności przez kolejne dekady komunizmu". Szot dowodzi, że kolejnym problemem są nieścisłości historyczne i szczegóły niezgodne ze stanem faktycznym.

"Sprawdzając Ryzińskiego mam chwilami wrażenie, że gdzie się nie dotknę i nie zapytam o coś wyszukiwarki, mózgu lub osób, które wiedzą więcej, tam mi zaraz wyskoczy jakiś błąd. To jest naprawdę przykre doświadczenie" – skomentował. Wielu czytelników poparło jego argumenty, nieliczni zarzucili mu, że "musi bardzo nie lubić Ryzińskiego".

Zdania wśród czytelników są jednak dosyć mocno podzielone – widać to, chociażby po opiniach w serwisie lubimyczytac.pl. Tam książka ma ocenę 6,8. Jedni piszą, że to bardzo dobry reportaż na ważny temat, a zarzuty Szota wynikają jedynie z niechęci osobistych, inni zgadzają się, że treść jest nieuporządkowana i chaotyczna.

"A ktoś z Was czytał zarzuty nierzetelności dotyczące 'Hiacynta' sformułowane i udokumentowane przez Wojciecha Szota? Bo są poważne, a autor nigdy się do nich nie odniósł publicznie. Robiła to za to ochoczo szefowa jury – nie jest tajemnicą, że się przyjaźnią, więc może jej w zaufaniu rozwiał wszystkie wątpliwości. Ale czytelnicy nie mieli tej szansy, bo nie jadają z nim obiadów" – napisał autor znany z "Miedzianki. Historii znikania" i "Miasto Archipelag: Polska mniejszych miast".

Zdaje się, że czytelnikom właśnie tego najbardziej zabrakło – rzetelnego wyjaśnienia i odniesienia się do, skądinąd, poważnych zarzutów.