Ściskany, w brokacie i we wzwodzie. Fotografka zdradza, dlaczego penisy przejęły jej zawodowy świat

Jej portfolio wzbudza ambiwalentne odczucia. Kogoś rozgrzeje, kogoś zniesmaczy. Dla jednych będzie inspirujące i ciekawe, dla innych na pograniczu dobrego smaku. Bo ilu z nas na co dzień (lub w ogóle) skupia się na detalach ciała? Nad jego wydzielinami, zapachami, porami, fałdkami? Kasia Poniedzielska namawia: "Daj się ponieść chwili". I tłumaczy, że jej zdjęcia łączą odwagę i subtelność, a ona dodaje animuszu i przełamuje tabu.

Tak powstała galeria, w której oglądamy mężczyzn w wydaniu do tej pory nieznanym, a już na pewno niepopularnym, nieopatrzonym. Patrzymy na mężczyzn na plaży i w trawie, zamyślonych, ale i rozbawionych, zalotnych i wyluzowanych. Zawsze nagich, ale nie zawsze pokazujących wszystko.

Zapytałam Kasię Poniedzielską, jak mężczyźni radzą sobie przed obiektywem, czy chętnie ściągają majtki, a może onieśmieleni zakrywają się i kokietują.

To właśnie chęć zrobienia czegoś pod prąd. Kiedy zaczynałam, a było to 5 lat temu, akt męski był w ogóle w powijakach. Oczywiście sam początek mojej fotograficznej drogi to portrety. Myślałam wtedy, żeby się wybić w tej dziedzinie, ale jako młoda fotografka wykonałam pierwszą sesję aktu męskiego. I wiesz co?

Miałam wtedy pełno obaw, bo była to dla mnie zupełna nowość. Poczułam jednak, że czuję się w tym dobrze i że wychodzi mi to całkiem nieźle. Poza tym zawsze lepiej współpracowało mi się z mężczyznami niż kobietami. Nawet jak kiedyś pracowałam na etacie, to i tak wolałam towarzystwo mężczyzn niż kobiet. Lubię konkrety.

Wiesz co? Samego wstydu nie czułam. Może inaczej – od samego początku narzuciłam sobie, że do sesji będę podchodziła profesjonalnie. To znaczy, będę się skupiała na tym, aby wykonać jak najlepsze zdjęcia i odłączyć inne emocje. Poza tym skupiam się na tym, co robię, do tego stopnia, że podczas sesji jestem w swojego rodzaju transie, nie w głowie mi takie emocje jak wstyd.

Nie boję się tego i na każdym kroku podkreślam, że promuję akt męski. Namawiam wręcz do tego, aby mężczyźni nie bali się swoich ciał i chętniej je pokazywali na zdjęciach. Stoję niejako po stronie mężczyzn i mówię: "Hej! Wy też możecie mieć piękne i erotyczne zdjęcia. Nie tylko kobiece ciała się do tego nadają". To moja misja, którą kieruję się w swojej fotografii.

Różnie, ale przeważnie kilku dziennie. Wiesz, pierwszy krok też jest trudny, ale dopiero po napisaniu przychodzą wątpliwości. Oczywiście przekonuję, że to nie jest nic zabronionego, ale lata pokazywania kobiecych ciał i duszenia męskiej nagości dają o sobie znać. Dlatego staram się z tym jeszcze bardziej walczyć, robiąc projekty takie jak Grupowy Akt Męski.

Generalnie na brak sesji nie narzekam, ale też nie wykonuję ich masowo. Liczy się dla mnie przede wszystkim indywidualne podejście. Sama sesja to jedno, ale ważna jest też rozmowa, komunikacja i otwartość. O te rzeczy bardzo dbam. Śmieję się czasem, że jestem nie tylko fotografką, ale powiedzmy taką panią psycholog od rozmów z mężczyznami i przełamywania ich kompleksów.

Kiedyś częściej, dzisiaj już rzadziej. Niestety, mimo podkreślania na każdym kroku, że oferuję zdjęcia, a nie jakiekolwiek inne usługi, to zdarzają się takie pytania. Czy się o to obrażam albo wściekam? Nie. Tłumaczę wtedy, że to jak wizyta u lekarza – to, że my mamy się rozebrać, nie znaczy przecież, że lekarz też się rozbierze, żeby było nam raźniej. Albo przy badaniu nie zaoferuje czegoś ekstra poza usługami.

Przede wszystkim nie narzucam niczego. To znaczy, jeśli komuś wygodniej i będzie lepiej czuł się wydepilowany i po solarium, to jasne – nie widzę przeciwwskazań. Jeśli komuś wygodniej "z zarostem" i w bladej cerze po okresie zimowym – to też jest jak najbardziej ok! Wszystko sprowadza się do jednego: samopoczucia podczas sesji.

Nie namawiam, nie mam specjalnych wymagań. No może oprócz jednego. Proszę o niezakładanie obcisłej bielizny w dniu sesji, ponieważ podczas obróbki muszę korygować dodatkowo ślady po niej.

Podstawą jest jednak dobre samopoczucie. Chcę, żeby klienci czuli się przy mnie jak najswobodniej. Dużo rozmawiam przed i w trakcie sesji. Nieodłącznym elementem każdego spotkania jest kawa – to przy niej omawiamy wszystko. Dopytuję, tworzę obraz całej sesji w swojej głowie. Dopasowuję wszystko indywidualnie. Jak już wspominałam, to nie tylko zdjęcia, ale swojego rodzaju metamorfoza, którą każdy klient przeżywa podczas sesji ze mną.

Naprawdę – bez całej tej otoczki, bez budowania zaufania nie mogłabym robić tak odważnych zdjęć. Każdy jest inny. Niektórzy od razu rozbiorą się do pełnej nagości, inni potrzebują czasu na oswojenie się z obiektywem i z moją obecnością. Ja to indywidualne podejście gwarantuję w pakiecie razem ze zdjęciami.

Szczerze mówiąc – nie. Zazwyczaj nawet działało to w drugą stronę: osoby, które chciały sesje soft, czyli akty zakryte, stwierdzały w trakcie, że jednak pójdą krok dalej. Poza tym, jeśli nawet taka sytuacja by się zdarzyła, to ja do niczego nie przymuszam. Możemy zrobić wtedy piękne, sensualne zdjęcia. Niekoniecznie wszystko od razu. Na niektóre rzeczy potrzeba czasu.

Zdecydowanie totalny misz-masz. Naprawdę! Poza tym, nawet gdybym chciała określić jakiś typ mężczyzny, to kłóciłoby się to z moją polityką, czyli przede wszystkim anonimowość. Wiem, że przecież nie wymieniamy nazwisk, ale mimo wszystko bardzo cenię prywatność moich klientów.

Wiesz co? Może wynika to właśnie z mojego podejścia do sesji, ale właśnie nie mam takich doświadczeń, że panowie jakoś bardzo się krępują. Kiedy widzą, że ja podchodzę naprawdę profesjonalnie do sesji, a nie patrzę na penisa jak na rakietę tenisową, to paradoksalnie stają się bardziej odważni.

Czują, że mogą być swobodni jak we wspomnianym przez ciebie mieszkaniu i kilka dodatkowych kilogramów im nie przeszkadza. To właśnie moja rola, aby zapewnić komfort i to, że na zdjęciach ich ciała będą wyglądały świetnie.

Jasne, jak najbardziej! Nie różnimy się tak bardzo. Wałeczki, brzuszki... To wszystko dotyka każdego z nas. Kto nie ma chwili słabości? Panowie chcą też przełamać lęk, który spowodowany jest tym, że nie wyglądają jak ludzie, którzy ćwiczą po 8 godzin dziennie na siłowni. Stres, natłok obowiązków – to wszystko siedzi w głowie. Taka sesja uwalnia od zadręczania się takimi myślami.

Zacznę może od tego, co już napisałam wcześniej – zawsze łatwiej było dogadać mi się z mężczyznami. Miałam tak od lat szkolnych, przez pracę na etacie i teraz – w Animuszowo. To nie znaczy, że nie wykonuję sesji kobiecych, ale moje usługi bardziej są skierowane do panów i par niż kobiet. Nie oznacza też to, że jakoś stronię od sesji kobiecych. Po prostu wykonuję ich mniej.

Chyba że jest jakiś inny Instagram. Sama mam problem z postami, bo są regularnie usuwane, nawet te z nałożonymi filtrami albo zakryte. Irytuje mnie to, bo pokazuję coś zupełnie innego niż roznegliżowane influlencerki, a one jakoś nie są banowane... W każdym razie wiem, że moje zdjęcia średnio nadają się na to medium. Są bardzo pikantne, czasem bezpośrednie, rozpalające wyobraźnię.

To bardzo proste – seks jest nieodłącznym elementem naszego życia. To miłość, chemia, spojrzenia, zaangażowanie, fizyczność, a zarazem więź psychiczna. Nie ma nic piękniejszego niż dwójka kochających się osób.

Poza tym, sam seks jest piękny. Splecione ciała wyglądają obłędnie na zdjęciach, emocje biją z każdego ujęcia. Pary chcą uwiecznić to, co nieuchronnie będzie przemijało z czasem i wiekiem. Chcą wracać do tych chwil wspomnieniami, chłonąć je, przeżywać jeszcze raz, pamiętać. To jest cały urok wykonywania takich sesji. Nie chodzi tylko o zdjęcia. Chodzi o to, co z nimi się później dzieje.

Mam klientów, którzy zamówili ode mnie obrazy w ramach ze swojej sesji i powiesili je w sypialni. W miejscu, w którym mogą wejść znajomi albo dzieci. Czy jest się czego wstydzić, skoro to element życia? Według mnie nie. Czy warto mówić i pokazywać to, że ludzie się kochają, że są ze sobą szczęśliwi? Oczywiście, że tak!

Nie zdarzyła mi się jeszcze taka sytuacja i powiem ci dlaczego. Na takiej sesji również potrzebna jest otwartość. Rozmawiam z ludźmi o wszystkim, podczas kiedy oni są nadzy. O pogodzie, o sytuacji w kraju, na świecie, o ich pracy. To naturalne. Podczas zdjęć widać też chemię i taki "luz" w związku. Znajomość samych siebie.

Wydaje mi się, że osoby chcące ratować swój związek raczej nie byłby skłonne do takiego otwarcia przed obcą osobą i pokazywania prawdziwych emocji. To raczej propozycja dla związków, które mają już swój staż, w których partnerzy czują się ze sobą dobrze ze sobą i jest między nimi silne uczucie.

To dość zabawne, bo ostatnio zastanawiałam się nad tym zagadnieniem i tak sobie pomyślałam: wszystko jest sztuką, jeśli ktoś to tak nazwie, prawda? Spójrzmy na sztukę nowoczesną. Dla niektórych będą to bohomazy, które mogły wykonać dzieci w przedszkolu, dla innych będzie to głębokie, pełne emocji i sztuką przez duże S.

Tak samo sprawa się ma z filmami pornograficznymi czy też zdjęciami. Jak ocenić czy jest to sztuka, czy nie? To dość subiektywne. Tak samo było z mistrzem fotografii, którego prace chłonę jak gąbka – Robertem Mapplethorpe'em. Jego fotografie były kontrowersyjne na tamte czasy, u jednych wzbudzały obrzydzenie, u innych zachwyt. Wszystko zmienia się z czasem i punktem widzenia. Poza tym sztuka jest bardzo subiektywna.

Na szczęście nie. Nie wiem zresztą, co musiałoby się stać. Oczywiście, jeśli ktoś byłby bardzo nachalny wobec mnie i cały czas proponował jakieś niemoralne usługi, to powiedziałabym "stop" bez wahania. Takiej sytuacji jednak nie było mimo wykonania naprawdę wielu sesji.

Nie tylko! Doświadczają też przemiany, której namacalnym dowodem są fotografie z sesji.

Dla mnie najlepszym, co mogę dostać, jest uśmiech, liczne podziękowania za to, że klienci czuli się wyjątkowo. To druga, ważniejsza część wypłaty. Poza tym mam ogromną satysfakcję z tego, że idę ze swoją misją dalej i rozwijam jeszcze bardziej działalność fotograficzną, która skupia się wokół mężczyzn i par.