– Chcę się dowiedzieć, kiedy w Polsce będzie wreszcie normalnie – mówi naTemat.pl czterdziestoparoletnia Joanna, która przyszła na spotkanie z Donaldem Tuskiem w Nowej Rudzie. Spotkanie, które kipiało od emocji: momentami przypominało stand-up, a momentami roast. I było wydarzeniem roku w tej 22-tysięcznej miejscowości. naTemat.pl porozmawiał z uczestnikami.

Pierwsze osoby pojawiają się na widowni Miejskiego Ośrodka Kultury w Nowej Rudzie na godzinę przed zaplanowanym na 17:00 otwartym spotkaniem Donalda Tuska.

Przy czym ekscytacja ma różny charakter: część zgromadzonych wydaje się być po prostu być zaciekawiona, część to zdeklarowani zwolennicy Tuska lub opozycji jako takiej, ale są i tacy, którzy są wrogo nastawieni – przyszli na własne oczy zobaczyć człowieka, którym straszy ich TVP.

Wśród publiczności dominują emerytki i emeryci. Sporo jest osób w średnim wieku, ale już młodych trzeba wyławiać z tłumu. To nie jest stereotypowy elektorat Platformy. A obok entuzjazmu jest poczucie krzywdy. 

– Nie, dlaczego? Przecież mnie nie zamknie – odpowiada zdumiona kobieta, która, jak przyznaje na koniec, ogląda TVP. I nic poza tym.

Przyszły z ciekawości, bo w Nowej Rudzie "zazwyczaj nic się nie dzieje, zwłaszcza w tygodniu". Mają jednak jasno sprecyzowane oczekiwania. 

– Posłuchamy, co Tusk ma do powiedzenia na przykład na temat ostatnich podwyżek cen gazu. Ten problem nas mocno dotyczy – wzdycha Marta. – Chcemy wiedzieć, czy ma propozycje, jak to rozwiązać – uzupełnia Ewa.

Siedemdziesięcioletni mężczyzna w kraciastej koszuli nie kryje, że ma dość rządów PiS. – Ratę kredytu mam większą o 400 zł! Przecież to jest nie do pomyślenia! – bulwersuje się emeryt. 

– Im wszystkim się udaje! Morawieckiemu, wszystkim! Wziął działki od księdza, przekręt zrobił i zadowolony! – denerwuje się mężczyzna.

Gdy na scenę MOK-u wchodzi Donald Tusk, aplauz jest ogłuszający. Ludzie oklaskują go na stojąco. Co warte odnotowania: robią to spontanicznie. Nie ma cheerleadera, jak w Sochaczewie, który uczył publiczność klaki dla Jarosława Kaczyńskiego. 

Po chwili Tusk przejmuje mikrofon z rąk przedstawiającej go posłanki Moniki Wielichowskiej. Nie odłoży go przez bite dwie godziny.

Publiczność będzie słuchać, komentować, śmiać się, bić brawo, ale też buczeć na osoby, które po otrzymaniu głosu będą zarzucać Tuskowi, że za jego czasów inflacja była wyższa (nie była) albo że powiedział, iż polskość to nienormalność (to słowa Piłsudskiego). 

Były premier przyznaje, że podwyższenie wieku emerytalnego było błędem, zaznacza, że przez ostatnich 7 lat wiele zrozumiał, jednak stanowczo odpiera zarzuty, które, jak mówi, nie mają związku z faktami.

Wzywa ludzi do samodzielnego myślenia, do tego, by – zanim uwierzą rządowej propagandzie TVP – sprawdzili w internecie, jak było naprawdę. Podkreśla, że dla posiadaczy smartfonów nie powinno to być problemem. Gdy atmosfera gęstnieje, rzuca żartami.

Sprawnością na scenie przypomina Szymona Hołownię, jednak jest mu o tyle trudniej, że już rządził, więc jest co wypominać. Na przykład podwyższenie wieku emerytalnego bez zapytania społeczeństwa o zdanie.

Gdy obserwuję reakcje tłumu przychodzi mi do głowy, że to polityczny stand-up. Towarzyszący mi operator Mateusz Trusewicz ma lepsze porównanie: spotkanie Tuska przypomina wyborczy roast. Bywa śmiesznie, bywa poważnie, ale żelaznym elementem programu jest grillowanie.

Podczas dwudniowej podróży po Dolnym Śląsku przewodniczący PO odwiedził m.in. gospodarstwo rolników, którzy narzekają na brak rządowej pomocy w czasie kryzysu, Uniwersytet Wrocławski, którego aulę studenci zapełnią do ostatniego miejsca, a także prezydenta stolicy regionu Jacka Sutryka.

Te wydarzenia – w porównaniu do Nowej Rudy – to jednak bułka z masłem. Rolnicy są związani z Platformą Obywatelską, prezydent Wrocławia jest z opozycji, a młodzi od PiS-u wolą Platformę.

Obok miłych uszom każdego polityka wyrazów szacunku czy poparcia, pojawiają się uzasadnione pretensje i niewygodne pytania.

W internecie pojawiają się relacje na żywo ze spotkań Tuska, jednak nie oddają w pełni ich klimatu. Nie widać też wszystkiego: na przykład tego, że po dwugodzinnym wydarzeniu Tusk przez następne 30 minut pozuje do zdjęć z ludźmi, którzy ustawili się w zawijaną kolejkę. Albo tego, że przewodniczącemu PO towarzyszy sztab, więc – wbrew pretensjom części rozżalonych wyborców Platformy – nie jest tak, że Tusk robi kampanię jednoosobowo.

Gdy rozmawiam z ludźmi, którzy wychodzą z noworudzkiego MOK-u po spotkaniu z Tuskiem, oczywista staje się pewna rzecz. Wiele z tych osób, które przecież są wyborcami opozycji, ma wątpliwości albo nie wierzy w to, że PiS może stracić władzę. Są jak pasażerowie porwanego autobusu, którzy przez chwilę poczuli się lepiej, ale nie wierzą, że to się kiedyś skończy.