Nergal do swojego dawcy szpiku: "Dzięki za życie". Ludzie połączeni przeszczepem stają się sobie bliscy jak rodzina

Adam Darski poznał dziś osobę, której zawdzięcza życie. Dwa lata temu lider zespołu Behemoth przeszedł operację przeszczepu szpiku kostnego, po tym, jak zdiagnozowano u niego białaczkę. Dawcą okazał się młody mężczyzna o imieniu Grzegorz. Nergal wiedział o nim tylko tyle, że ma dwadzieścia pięć lat, jest zdrowy i postawny. Dziś po raz pierwszy uściskał mu rękę. - Dzięki za życie - powiedział wzruszony Nergal. - Można za to dziękować? - zapytał Grzegorz. - Trzeba! - odpowiedział Darski.

Oboje nie kryli zdenerwowania. Nergal przyznał, że spotkanie to dla niego wielkie przeżycie. Obserwującym spotkanie dziennikarzom powiedział, że już dziś ma się dobrze i jest bardzo podekscytowany. - Stoję tutaj i się uśmiecham. To dowód, że wygraliśmy życie. Najważniejszej, że są lekarze, dawcy i sztab ludzi, którzy na przekór wszystkiemu walczą i chcą wygrywać życie. Totalny szacun - mówił wyraźnie wzruszony Nergal.

Do spotkania doszło dziś w Sopocie. Dawca ma dwadzieścia pięć lat, pochodzi z południa Polski. W krótkim filmiku wyemitowanym na konferencji tłumaczył, że do bazy dawców szpiku zgłosił się za namową kolegi. Już po dwóch tygodniach zaproszono go na badanie. Wkrótce potem przeszedł zabieg pobrania komórek. Przyznał, że zabieg nie był bardzo uciążliwy i zapomniał o nim już kilka dni po jego wykonaniu.

Decyzja o oddaniu szpiku nie jest łatwa. Potencjalni dawcy obawiają się bólu przy zabiegu, ewentualnych powikłań zdrowotnych. Coraz więcej osób podejmuje jednak taką decyzję i zgłasza się do banku dawców szpiku. W tym roku do fundacji DKMS zgłosiło się aż 100 tys. osób chętnych do pomocy chorym na białaczkę.

- Zgłosiłam się za namową koleżanki. Zarejestrowałam się jeszcze jako studentka, później o tym zapomniałam. Ukończyłam studia i pewnego dnia dostałam telefon, że mogę komuś pomóc - tak swoją drogę do bycia dawcą wspomina Renata Rafa. Przyznaje, że nie obyło się bez strachu. Poznała jednak inną dawczynię, która rozwiała jej obawy. Przekonała, że zabieg jest właściwie bezbolesny i nie odbija się na zdrowiu. We wrześniu 2009 r. Renata oddała swoje komórki macierzyste dla pacjenta ze Stanów Zjednoczonych.

Przyznaje, że bardzo chciała dowiedzieć się czegoś o chłopaku, którego uratowano dzięki komórkom pobranym z jej szpiku. - Po roku napisałam do niego list. Zapytałam, czy wszystko z nim dobrze. Chciałam wiedzieć, jak się czuje, co robi, czym się interesuje. Dostałam bardzo wzruszający list od niego i jego mamy. Mama napisała mi, że uratowałam życie jej jedynego dziecka, że chłopak powoli wraca do zdrowia. On podziękował mi, że uratowałam mu życie - mówi Renata.

Do tej pory fundacja "skojarzyła" sześć takich par. Dzisiejsze spotkanie w Sopocie jest siódmym z kolei. To jak do tej pory niewiele, ale wielu dawców i biorców deklaruje chęć uczestnictwa w kolejnych.

Agata Maraszek, koordynatorka ds. rekrutacji dawców fundacji DKMS przyznaje, że nie jest łatwo takie spotkanie zorganizować. Przede wszystkim obie strony muszą chcieć się na nie stawić. Niektórym brakuje odwagi, niektórzy czekają na ten idealny moment. Czasem potrzebny jest impuls, żeby się spotkać.

Maraszek przekonuje, że w dawcy i biorcy zawierają przyjaźnie, które czasem przypominają więzy rodzinne. - Oni bardzo często sami mówią o sobie: mam nową siostrę albo brata. Jeśli osoba dorosła oddaje szpik dla dziecka, to mówi o sobie jak o drugim rodzicu, który podarował temu dziecku nowe życie - dodaje.

Zdarzają się sytuacje, w którym jedna ze stron odmówiła takiego spotkania. Zdaniem koordynatorki z DKMS nie można się dziwić takim decyzjom. Niektóre osoby nie są bowiem gotowe, by poznać człowieka od którego zależy ich życie. Biorcy czasem unikają dawców z obawy o ewentualne pretensje lub roszczenia. Boją się też, że nie będą umieli znaleźć wspólnego języka ze swoim "bliźniakiem". - Trzeba to uszanować - przekonuje Maraszek.

Na taki problem zwraca też uwagę dr Dariusz Patrzałek, dolnośląski konsultant ds transplantologii. To są jednak bardzo emocjonalne sytuacje. Może więc się zdarzyć, że strony mogą mieć do siebie jakieś roszczenia. Podkreśla też, że jest przeciwnikiem spotkań pomiędzy biorcą, a rodziną zmarłego, któremu pobrano organy do przeszczepu. - Ludzie myślą, że takie spotkanie ulży im w bólu po stracie bliskiej osoby. To jednak przynosi więcej z złego niż dobrego - tłumaczy. Takich problemów jest mniej w przypadku przeszczepu szpiku. Nie ma wówczas poczucia straty. Obie strony czują głównie radość i satysfakcję.

Agata Maraszek z DKMS przekonuje, że warto nagłaśniać spotkania, jak te dzisiejsze w Sopocie. - Może kilka osób się zarejestruję i uratuję komuś życie - mówi z nadzieją.