Nergal: Wykreowany prowokator czy szczery nonkonformista? Adam Darski i "Spowiedź heretyka"

„Pierwszy profesjonalny instrument kupiłem sobie za pieniądze, które dostałem z okazji pierwszej komunii świętej. Żartuję więc, że Kościół sam wykopał sobie dół” – mówi Nergal w wywiadzie w ostatnim numerze "Gali". Od kiedy black metalowy muzyk został okrzyknięty pierwszym satanistą RP, w jego ustach można usłyszeć coraz częściej wyznania dotyczące Kościoła. Budowanie swojego wizerunku na kontrze do niego, to z jeden ze sposobów muzyka na utrzymanie medialnego szumu. „Spowiedź heretyka”, czyli wywiad-rzeka, który dziś ukazał się nakładem wydawnictwa G+J, również w dużej mierze opiera się na tej strategii.

Nergal to postać niejednoznaczna. Potrafi być równocześnie w rażący sposób naiwny, jak i bardzo przenikliwy. Z jednej strony cytuje klasyków literatury, imponuje muzyczną wiedzą, z drugiej strony opowiada głupoty w stylu: „Lubię jak w związku nie ma tabu. Ludzie żyją w strasznej iluzji, idealizują swoje partnerki – przecież prawdziwa kobieta nigdy kupy nie robi… To głupie. Miałem taką sytuację ostatnio, koleżance wymsknęło się na pierwszej randce. Uśmiechnęła się i obróciła wszystko w żart. W jej zachowaniu nie było wstydu. Podobało mi się to”.

Trudno powiedzieć, czy wina leży po stronie autorów książki, którzy maglowali muzyka zadając mu prostackie pytania w stylu" „chodziłeś do kościoła ze święconką?”, albo „kiedy zrozumiałeś po co co to małe dyndające na dole?”, czy raczej w samym Nergalu, który lubi kreować się na osobę mający zdanie na każdy temat. Nawet ten najgłupszy.

Nierówny charakter biografii sprawia dużą trudność w jednoznacznej ocenie muzyka. Tym bardziej, że Nergal przejawia tendencje do mówienia wszystkiego o wszystkim. To co więc, rzuca się w oczy podczas lektury, to okropny bałagan. Nie tylko w samej konstrukcji wywiadu, także w głowie bohatera. Adam Darski czasem zachowuje się jak nastolatek, który z wypiekami na twarzy opowiada o swojej pierwszej erekcji w przedszkolu i o „Magdzie, która wgramoliła się pod mój kocyk podczas leżakowania i polizała mnie na dole”, a czasem jak dojrzały mężczyzna, który opowiada o doświadczeniach choroby, która swoją drogą jest najciekawszym wątkiem w biografii muzyka.

Nergal jest niewątpliwie świetnym muzykiem. Ma rzesze fanów na całym świecie, jest rozpoznawalny i ceniony. Ma też niebywałą wiedzę w tej dziedzinie. Jak z rękawa rzuca nazwiskami artystów, tytułami płyt i fragmentami piosenek. Niestety wszystko to ginie w popkulturowej papce, na którą składają się głodne kawałki o darciu Biblii i polewaniu się krwią. Sam zabija swój autorytet sprowadzając go do poziomu mrocznego makijażu i głodnych historii dla nastolatków.

"Spowiedź heretyka" to 382 strony pseudo mocnych wypowiedzi, gdzie odwaga kończy się na rzuceniu przekleństwem i pokazania obrazoburczych zdjęć. Gdzie zdolny muzyk zjedzony jest przez pudelkowe pytania, a jego zdanie zakrzyczane przez rozwodniony banał. Nie wiem jaki jest Nergal, ale mam nadzieję, że jako prawdziwy satanista akurat przy tej spowiedzi kłamał.