Internetowy ściek, czyli czym żyje "gimbaza" i dlaczego starszym tak trudno zrozumieć "gimbusa"

– Wiesz, najgorsze jest to, że oni ten cały internet jak gdyby przenoszą w skali 1:1 do życia – mówi mi Agata, zaprzyjaźniona instruktorka ZHP, która często opiekuje się młodzieżą. I tłumaczy, na czym polega różnica między “nami” a “nimi”. “My” to pokolenie dzisiejszych dwudziestoparolatków, dla których oknem na świat w dzieciństwie była telewizja satelitarna i kasety wideo z osiedlowych wypożyczalni. “Oni” to "gimbaza", “dzieci Neostrady”, od urodzenia zanurzeni w internecie. I to jej zdaniem jest kapitalna różnica, niemal nieprzekraczalna granica.

Moja znajoma z harcerstwa zgadza się jednak z Kubickim: – Brakuje im refleksji, jakichś zewnętrznych punktów odniesienia, czegoś, co pozwala krytycznie patrzeć na to, co znajdują w internecie – mówi o młodych.

Oczywiście, my byliśmy równie bezrefleksyjni chłonąc jak prawdę objawioną głupawe kreskówki z Polonii 1, ale trzeba pamiętać o pewnej różnicy: nawet nagłupsza animacja, żeby dostać się na ekrany telewizorów, musiała przejść przez cały szereg “filtrów” – to nie mogło być byle co. Tymczasem dziś w internecie młode umysły bez żadnych ograniczeń mogą chłonąć niczym gąbka cały “ściek”.

Z jej opinią w pełni zgadza się też Maciej Budzich: młodzi nie potrafią zachować zdrowego dystansu do tego, co widzą w internecie. – Są podatni na manipulacje czy prowokacje, szybko i łatwo rozkręcają np. spiralę internetowego hejtu – tłumaczy Budzich. Co gorsza, nienawiść z sieci często przenosi się do realnego świata. Dokładnie tak, jak twierdziła Agata. Granice się zacierają.

– Jeśli vloger podpadnie z jakiegoś powodu, hejt dosięgnie go też w realu – mówi Budzich. Opowiada historie o internautach, którzy wyszukiwali adres i telefon znienawidzonej osoby, by zamawiać w jego imieniu pizzę, przysyłać paczki i robić inne drobne złośliwości. Ale czasem przeplatanie się realnego i wirtualnego życia ma o wiele bardziej tragiczne skutki: kompromitujący filmik umieszczony w internecie nie raz doprowadził już jakiegoś nastolatka do samobójstwa.

I choć osobom koło trzydziestki, takim jak on sam, młodych zrozumieć jest łatwiej, to problemy pozostają: – Rozumiem dystans, jaki zachowują starsi. Gimnazjaliści są w takim momencie życia, kiedy imprezują, eksperymentują z seksem i używkami, ale jednocześnie wciąż są bardzo dziecinni. Nie chcą się uczyć, nie mają zainteresowań, a dorośli tylko im przeskadzają – ocenia Paweł.

Dlatego też warto trzymać kciuki za takie osoby, jak Paweł i Agata. Oboje w swojej pracy z pogardzaną “gimbazą” starają się zasypać międzypokoleniowy dół i pokazać, że jest życie poza internetem. Przeprowadzając “gimbusów” przez najbardziej buntowniczy czas ich życia chcą, by wyszli na ludzi. Bo, jak mówi Paweł ze śmiechem, “z gimbazy rozumianej jako stan umysłu na szczęście po mniej więcej dwóch latach się wyrasta”.