Dla absolwentów jest w Polsce praca. Andrzej Koźmiński znalazł na nią receptę

Pomysł powstał wśród grupy moich przyjaciół, wśród nich był pan profesor Witold Bielecki, obecny rektor, byli profesorowie Robert Rządca i Krzysztof Obłój. Myśmy przeszli dosyć długą drogę różnego rodzaju staży, przede wszystkim na uczelni amerykańskiej. Przyglądając się funkcjonowaniu edukacji tam, chcieliśmy stworzyć w Polsce prawdziwą business school.

Zaczęło się w 1989 roku, kiedy stworzyliśmy Międzynarodową Szkołę Zarządzania, która prowadziła pierwsze w Polsce programy MBA. Wyrośliśmy z edukacji menedżerskiej podyplomowej, a później rozbudowaliśmy to o uczelnię prowadzącą różne kierunki, dziś mamy zarządzanie, administrację, finanse, ekonomię, a także socjologię, psychologię, prawo. Wszystkie są powiązane z biznesem i tworzą łącznie szkołę biznesu szerokiego profilu. To wciąż dość unikatowe rozwiązanie i nie mamy w tym zakresie rywali w Europie Środkowowschodniej.

Mój ojciec, profesor Leon Koźmiński zrobił doktorat w Paryżu, na Sorbonie. Później przez całe życie wykładał na SGH. Był wielkim promotorem problematyki przedsiębiorczości, i to on mi podsunął pomysł, żebyśmy spróbowali zrobić w Polsce nową, prywatną uczelnię. Ojciec zmarł w roku 93, to znaczy w tym roku, w którym utworzyliśmy uczelnię. Wiedział jeszcze, że ona powstała. Kiedy szkoła osiągnęła już pewien poziom, kiedy mieliśmy już uprawnienia doktorskie, to chyba w 97 roku, podjęliśmy decyzję, żeby nadać jej jego imię.

Na pewno umiędzynarodowienie, 30 proc. studentów na studiach stacjonarnych pochodzi zza granicy. To jest już ponad tysiąc cudzoziemców z bardzo różnych krajów. Jesteśmy uczelnią dwujęzyczną. Naszą siłą jest też stosunkowo liczna już grupa młodych profesorów, którzy u nas wyrośli i u nas pracują, którzy przeszli dobre staże zagraniczne na najlepszych uczelniach świata.

Wielką wartością jest też bardzo ścisły związek z biznesem, nie tylko prowadzimy wspólne projekty z wielkimi firmami, ale też 60 proc naszych polskich studentów to osoby, które pochodzą z rodzin przedsiębiorców.

Tak, to się bardzo często zdarza. Wybiera się uczelnię, która jest bardziej praktyczna, ściślej związana właśnie z biznesem. Ważnym argumentem są też międzynarodowe akredytacje. SGH do tej pory ma tylko jedną, dla Europy Wschodniej. My mamy wszystkie najważniejsze akredytacje międzynarodowe, w tym amerykańską AACSB, najwyżej ceniona wśród szkół biznesu. One otwierają nam drogę do funkcjonowania na całym świecie – do wymiany kadry i studentów, prowadzenia wspólnych projektów badawczych.

Przedsiębiorczy. Przede wszystkim przedsiębiorczy. Są to ludzie, którzy stosunkowo łatwo znajdują pracę po studiach. Jedni wracają do firm rodzinnych, inni po prostu dobrze radzą sobie na rynku pracy. Nasze studia są bliższe praktyce, w związku z tym biznes szybko poznał się na naszych absolwentach.

Mamy wszystkie możliwe krajowe wyróżnienia za jakość kształcenia, przywiązujemy do tego dużą wagę, nie przesadzę, jeśli powiem, że mamy pod tym względem pewną obsesję.

My musieliśmy skupić się na jakości, ponieważ Amerykanie i Brytyjczycy wymagają od nas nieustannego jej monitorowania. Podam pani przykład: jeżeli stwierdzamy, że studenci na jakimś kierunku mają stosunkowo małą umiejętność publicznych prezentacji, no to staramy się to poprawić, w roku następnym, dając bardziej intensywne kursy w tym zakresie.

Po każdym semestrze, każdy wykładowca i każdy kurs, każde zajęcia są oceniane przez osoby zewnętrzne i przez samych studentów. Te oceny są analizowane, są z nich wyciągane wnioski.

W naszym przypadku twierdzenie, że po studiach nie ma pracy jest absolutnie nieprawdziwe. O ile pamiętam 85 proc. naszych studentów znajduje pracę po pierwszych trzech miesiącach po ukończeniu studiów. I zważywszy na deklarowaną wysokość średniej płacy w tej grupie, jest to praca związana z posiadanym wykształceniem.

Myślę, że w skali kraju problem jest bardzo złożony. Wydaje mi się, że przede wszystkim brakuje ludzi, którzy mają kwalifikacje dostosowane do potrzeb pracodawców, takie kwalifikacje, które pozwalają na to, by człowieka postawić na określonym stanowisku bez wielomiesięcznego szkolenia go. W Polsce profile kształcenia są zbyt ogólne. Ponieważ w tej chwili pracodawcy zatrudniają niewiele osób, w związku z tym na rynku radzą sobie tylko ci, którzy mają kwalifikacje precyzyjnie dostosowane do ich potrzeb.

Niektórzy to nazywają „Duale Hochschule”, uczelnią dualną. My w Akademii zaczynamy zmierzać w tym kierunku. W tej chwili wspólnie z Orange uruchamiamy magisterski program „Zarządzanie w środowisku wirtualnym”. W jego ramach po pierwsze – studenci odbywają staże w firmach z obszaru nowych technologii i mediów jak Orange, CD Projekt, Gemius, po drugie specjaliści z tych firm przychodzą do nas na wykłady, a po trzecie – prace, które studenci przygotowują, są rozwiązaniami konkretnych problemów, które pojawiają się w tej firmie. Nie akademicką abstrakcją.

To nie jest do końca prawda, dlatego że pewne podstawy ogólne też są potrzebne. Nie można uczyć ludzi wyłącznie konkretnych umiejętności, nie dając im żadnych podstaw teoretycznych. Natomiast prawdą jest, że trzeba umieć pogodzić wymóg kształcenia akademickiego z kształceniem o charakterze praktycznym. I wydaje mi się, że wiele z naszych uczelni ma z tym problem.

Ja wierzę w siłę rynku, on prędzej czy później wymusi pewne zmiany, bo inaczej nastąpi masowy odpływ studentów do tych uczelni, które lepiej przygotowują.

Nie, my mamy większe nabory, niż w poprzednich latach.