Tomasz Lis: Gdy miałem 30 lat, nie przyszłoby mi do głowy, że będę w stanie przebiec maraton

Dzięki Bogu (śmiech).

Bo to prawda. Czasem dzieci się ze mnie śmieją, oceniając moją formę i przypominając jak wyglądałem na przykład lat temu sześć (bo akurat mają jakieś tam zdjęcia w komórce, a na każdym jest tragedia i katastrofa).

Nie sądzę, że to jest jakaś teoria kryzysu wieku średniego, że człowiek chce coś sobie udowodnić. Jakoś tego nie kupuję. Na moje bieganie złożyło się parę rzeczy. Zaczęło się, bo chciałem zrzucić parę kilogramów, potem pomyślałem sobie, że przebiegnę maraton. Potem, że pobiegnę jeszcze szybciej, a potem już zacząłem to lubić.

Albo trzy miesiące bez jednego dnia, albo dwa miesiące. Jeszcze nie wiem. Na pewno chcę pobiec we Frankfurcie 27 października, a jak się przez przypadek będę bardzo dobrze czuł we wrześniu, to może, tak jak w ubiegłym roku, również w Warszawie.

W zeszłym roku złamałem 3:30, w tym roku 3:20, więc chciałbym 3:10. We Frankfurcie może się udać, bo jest chłodno. W Warszawie różnie z tym bywa – w zeszłym roku chciałem nawet zrezygnować przed biegiem, bo prognozy wskazywały w ostatnich dniach 27-28 stopni, a przy tej temperaturze mój organizm już w ogóle przestaje funkcjonować.

Ostro. Dość ostro. O ile w pierwszych dziewięciu maratonach poprawiłem się o 6 minut, to w ostatnich czterech – o pół godziny. Różnica polega na tym, że przez 3,5 roku biegałem, a od półtora roku trenuję. Nabijanie kilometrów przez bieganie w tym samym tempie daje bardzo umiarkowane rezultaty – czy ja przebiegnę 50, czy 90 kilometrów, jeśli biegam zawsze w tym samym tempie, to niewiele osiągam. Trening polega na tym, żeby organizm, brzydko mówiąc, zbodźcować, przygotować go na wysiłek zwielokrotniony.

Czasem biegam interwały, czyli: szybko, bardzo szybko, wolno, szybko, bardzo szybko, wolno. Czasem biegam z narastającym tempem: np. 50 minut albo godzinę, coraz szybciej, coraz szybciej. Czasem robię długie wybieganie – 25-30 km. Za każdym razem to musi być inny bodziec, wtedy przesuwam dla własnego organizmu tętno, przy którym on zaczyna się zakwaszać, przestaje funkcjonować.

Ja to trochę robię na dziko, nie lubię tych wszystkich zegarków, które mierzą, odliczają. Czasem biegając sprawdzam sobie tętno, tyle wystarczy. Rozpiski komputerowe, wykresy to już jest dla mnie odrobinę za dużo, myślę, że bieganie przestałoby być zabawne, gdyby to było takie totalnie naukowe.

Zero fajek. Muszę się przyznać, że tylko przed jednym maratonem przez trzy miesiące nie paliłem. Teraz ograniczam solidnie, a nawet bardzo solidnie, bo w ostatnim miesiącu zszedłem do pięciu - sześciu, a od paru tygodni właściwie nie palę, może raz czy dwa cienkiego papieroska.

Druga rzecz – zero alkoholu. Trzecia rzecz – zbić wagę, tylko nie w brutalny sposób, ale żeby wygrać z tą wagą treningiem. Co do niego, jestem teraz na etapie podejmowania kluczowych decyzji, jaki sposób przygotowania wybrać. Mogę iść w model, który wypracowałem sobie przed Hamburgiem, kiedy poza jednym długim wybieganiem, biegałem jeszcze cztery razy, z narastającą prędkością. Ale mogę też przejść na rozpiskę 6-dniową. To może być teraz łatwe, ale we wrześniu już będzie trudne. W poniedziałki mam program, w piątki siedzę w redakcji „Newsweeka”, bo zamykamy numer. Praktycznie więc poniedziałki i piątki są przyblokowane.

Nie jestem zwolennikiem jakichś drakońskich diet, bo jak człowiek sobie śrubki zbyt mocno podokręca, to gwinty mogą puścić. Człowiek przestaje nad sobą na chwilę panować i może zjeść pół blachy ciasta.

Ja nie jestem w stanie nic zjeść do godziny 11, więc dla mnie śniadanie to jest albo jajecznica, albo jakiś jogurt, albo serek. Jeśli chodzi o obiad, to znowu – nawet frytek sobie nie odmawiam. Chodzi o to, żeby kawał mięsa na talerzu nie był jakiś potężny, żeby zjeść tą surówkę, żeby raz na parę dni zjeść jakąś pastę. Później można wrzucić coś lekkiego – banana na przykład.

Najważniejszy jest dla mnie wieczór, moim zdaniem to wtedy się decyduje, czy jesteśmy grubasami, czy jesteśmy w miarę szczupli. Wiem to po sobie, bo widzę, że jestem w stanie kontrolować wagę, jeśli kontroluję to, co jem między godziną 20, a północą.

Odkryłem patent! Robię coś, co się nazywa „sałatką szefa” – trzy pomidory, pęczek rzodkiewek, ogórek, pół cebuli. Wszystko trzeba pokroić. Do tego dodać sól, pieprz, cytrynę, oliwę z oliwek. Robi się z tego wielki, kopiasty talerz. Jak się to zje, to w żołądku literalnie nie ma miejsca na więcej, a liczba kalorii jest minimalna.

Poniedziałek rzeczywiście najczęściej wypada, piątek też. Natomiast wtorek, środa, czwartek jest trochę luźniej. W sobotę można sobie pobiec rano, w niedzielę rano. Nie ma tragedii.

Kiedy ostatnio rozmawiałem z Łukaszem Grassem, który trenuje triathlon i przygotowuje się do kolejnych Iron Manów, to moje osiem godzin biegania, przy jego osiemnastu, wydało mi się świadectwem umiaru i powściągliwości.

Chciałbym kiedyś, jak najszybciej, bo czas niekoniecznie jest moim sojusznikiem, złamać trójkę. Jeśli mi się to uda, powiedzmy, że byłoby to 2:59, to wydaje mi się, mało prawdopodobne, że w ogóle jeszcze kiedyś bym ten wynik poprawił.

Na pewno lepiej się czuję. Poza tym bieganie wzmocniło przekonanie, które zawsze sprawdzało mi się w pracy: realnie wykonana praca nie może nie dać efektów.

Myślę też, że zatruwam życie otoczeniu (śmiech).

Często to słyszę, szczególnie od moich dzieci, które są dość bezceremonialne. Najpierw jest westchnienie, a potem – „o, Jezu, znowu gadasz o maratonach”.

One mają swoje sporty, moje starsze dziecko ma absolutnego fioła na punkcie jazdy konnej. Młodsze jest interdyscyplinarne – prawie każdy sport lubi, ale na żadnym, na punkcie żadnego nie ma obsesji. Oczywiście nieraz im mówię: dziewczyny wy jesteście wysportowane, będziecie mogły kiedyś biegać. One wtedy zaprzeczają, a ja z nimi nie polemizuję. Jak byłem w ich wieku, a nawet jak miałem 30 lat, to też nie przyszłoby mi nigdy do głowy, że kiedyś będę w stanie biegać maraton.