Te przeklęte słoiki, czyli jak modne jest obrażanie przyjezdnych

Afera wokół neonu „Warszawskie słoiki” zdaje się nie mieć końca. Zaczęło się od krytyki konkursowego projektu i błyskawicznie doczepionej do tego dyskusji na temat przyjezdnych. Później zwycięstwo neonu w plebiscycie wywołało falę oburzenia - znowu trzeba było dokopać słoikom. Ja także nie byłam zadowolona z takiego wyniku konkursu, ale z zupełnie innego powodu – po prostu neon „Miło cię widzieć” skradł moje serce i bardzo liczyłam na to, że on zwycięży.

Niedawno okazało się, że głosowanie było nieważne i słoiki perfidnie wykupiły głosy. Dyskusję na temat ich beznadziejności można zatem uznać znowu za otwartą. Wczoraj za to znalazłam wspomnianą na początku tekstu stronę. To nagromadzenie anty-słoikowych bodźców sprawiło, że postanowiłam poświęcić tej sprawie trochę czasu.

Kim oni są?
Czym były kiedyś, a czym teraz są słoiki? Określenie to pierwotnie nazywało mieszkańców miejscowości oddalonych od Warszawy o godzinę drogi, którzy co weekend zjeżdżają na swoją „wieś”, a do stolicy przywożą całe torby słoików od rodziny, których zawartość zapewnia im wystarczające wyżywienie aż do kolejnego piątku. Tacy ludzie według stereotypu mają zaściankowy sposób myślenia i nie rozumieją wielkiej, pięknej Warszawy. Po pracy od razu zasiadają przed telewizorem i wcinają gołąbki z sosem pomidorowym od mamy.

Słoik, czy nie?
Bo przecież ja nie jestem słoikiem – nigdy nie przywiozłam jedzenia z domu, mam tutaj meldunek, pochodzę z miasta dość mocno oddalonego od Warszawy (nie zawiera się ono w tym pierwotnym, słoikowym zasięgu) i nie wyczyniam dziwacznych manewrów na drodze, jak "kierowcy, którzy nie widzieli tramwaju", bo... nie mam prawa jazdy.

Lepsi, gorsi?
I nie żalę się na to, bo ktoś w rozmowie wzgardził moim pochodzeniem. Osobiście nigdy tego nie doświadczyłam, ale zbiorowo owszem. Jestem w stanie zrozumieć to, że przyjezdnymi gardzą ludzie, którzy żyją w Warszawie od urodzenia. Nie pochwalam tego, ale faktycznie - coś w tym jest. Z drugiej strony jednak trudno mi zaakceptować to, że ludzie pochodzący z innych miast, ale mieszkający już jakiś czas w stolicy, gardzą przyjezdnymi z "mniejszym stażem", tymi, którzy co weekend wracają do domu lub po prostu biedniejszymi i mniej fajnymi od nich. Jest to bliskie części mojego otoczenia, ale wszystkie tyrady na przykład mojego znajomego pochodzącego z Wrocławia na temat słoików ucinam zwykle słowami, że tak naprawdę w niczym nie jest od nich lepszy pod względem pochodzenia.

Skąd jesteś?
Okazuje się jednak, że przyjezdny przyjezdnemu nierówny. I słusznie. Wiadomo, że są ci fajni i ci mniej fajni. Jednak uogólnianie i zrównywanie wszystkich do osoby, która co tydzień jak najszybciej ucieka z miasta, z którego chce jedynie wyssać pieniądze, sprawia, że niektórzy na pytanie „jesteś z Warszawy?” odpowiadają „nie” spuszczając lekko głowę.