Nie takie Chiny straszne jak je malują, czyli pięć mitów o Państwie Środka

Wizerunek Państwa Środka w polskich mediach i co za tym idzie - w świadomości przeciętnego Polaka jest w ogromnej mierze negatywny. Wynika to z kilku czynników. Po pierwsze z ignorancji – większość ludzi utrwalających te stereotypy nigdy nie była w Chinach, ba – nigdy nawet nie zapoznała się z relacjami przebywających tam Polaków. Po drugie z przekonania, że jeśli jest to państwo niedemokratyczne, to nie może być tam dobrze. I po trzecie z zasłyszanych, często bardzo przesadzonych rewelacji, np. o chińskich obozach pracy czy ubóstwie przeciętnych Chińczyków. Na początek jedno z najbardziej absurdalnych przekonań:

Co prawda w 2012 roku gospodarka Chin przeżywała załamanie, jednak najnowsze doniesienia mówią o wzroście gospodarczym na poziomie 7,5 procent. Dla porównania – wzrost gospodarczy Niemiec (czyli czołowej gospodarki Unii Europejskiej) w 2013 roku szacuje się na ok. 1 procent. I który jest biednym krajem?

- Typowy chiński mieszczuch mieszka w kupionym na kredyt mieszkaniu i jeździ dobrym samochodem, który parkuje w wynajmowanym przez siebie parkingu. Jada w restauracjach, stać go na takie same rozrywki, jakie dostępne są dla obywateli zachodnich państw – mówi Marco Beniamino Brioschi, przedsiębiorca zajmujący się inwestycjami na rynkach azjatyckich.

Beata Pawlikowska, autorka książki „Blondynka w Chinach” tak oto opisuje swoje pierwsze wrażenia z pobytu w Pekinie: - Zobaczyłam tętniące życiem, kolorowe miasto, w którym ludzie chodzą ubrani w takie same ciuchy jak Europejczycy. Zobaczyłam ludzi, którzy cieszą się życiem, emerytów uczących się grać na instrumentach i piszących poezję. Okazało się, że 99 procent tego, co słyszałam wcześniej o Chinach było totalną bzdurą.

I jeszcze jeden argument: - Majątek chińskich gospodarstw domowych w 2010 roku osiągnął najwyższą łączną wartość wśród wszystkich krajów świata i wyniósł 69,1 bilionów dolarów. Na drugim miejscu w rankingu jest USA z łącznym majątkiem w wysokości 57,1 bilionów dolarów – podaje Wprost.

- Z komunizmu w Chinach zostało tyle, że partia działa na wzór leninowski – twierdzi Kerry Brown z ECRAN, stowarzyszenia europejskich ekspertów przyglądających się Chinom - Partia jest więc ściśle hierarchiczną strukturą, która broni monopolu władzy. Poza tym Chiny są zupełnie innym państwem niż ZSRR czy NRD.

Komunizm Chiński przetrwał, ponieważ odrzucił w gospodarce to, co przyczyniło się do upadku europejskich demoludów.

Jakkolwiek paradoksalnie by to nie zabrzmiało - Chiny wprowadziły do komunistycznego systemu gospodarkę wolnorynkową. I dzięki temu tak się rozwijają!

- Sprawa wygląda bardzo prosto. Chiny jako główna fabryka świata eksportuje towary na jakie znajduje popyt, a ostateczna decyzja podejmowana jest nie przez chińskich producentów, a przez światowych importerów. Ci zamawiając towar, kierując się dwoma podstawowymi kryteriami, to znaczy kosztem zakupu oraz możliwością sprzedaży na rynku krajowym.

A że Polaków nie stać na towar wysokiej jakości, to importer zamawia tanie buble. A tu w Chinach rynek wewnętrzny przeżywa duży wzrost konsumpcji towarów luksusowych made in China, które nie są dostępne w Polsce, ale tylko dlatego, że nie ma na nie rynku zbytu.

– Na świecie żyje ponad 7 miliardów ludzi. Ponad 1,3 miliarda stanowią Chińczycy. Ci wszyscy ludzie to nie tylko tania siła robocza, która przez cały dzień świata poza pracą nie widzi. Chińczycy to także (a może – przede wszystkim) konsumenci. Dlatego warto spojrzeć na tych ludzi także pod tym kątem i wykorzystać możliwości, które takie podejście ze sobą niesie – mówi mi Broshi.