Bella Italia? Kulisy mojej pracy we Włoszech

Pierwszą pracę jak na cudzoziemkę znajduję wyjątkowo szybko, po dwóch tygodniach pobytu. Restauracja Maranega, Campo di Fiori - turystyczne miejsce, jedno z popularniejszych w Rzymie. Od rana do późnego wieczora tętniące życiem i zapachem świeżych warzyw, owoców, kwiatów i włoskich specjałów. "Pole kwiatów", bo tak w wolnym tłumaczeniu można nazwać ten popularny rzymski plac, to jedno z bardziej urokliwych miejsc w Wiecznym Mieście.

Decyduję się zatem podjąć proponowaną mi pracę. Już po krótkim czasie czuję, że stać mnie na wiele - dzienne napiwki oscylują w granicach 20-25, czasami 30 euro. Chodzę na zakupy, do kina, jem w restauracjach, jadę na dwa dni do Neapolu, ze spokojem płacę miesięczny czynsz za wynajmowany pokój na urokliwym Zatybrzu.

Co do jednego nie mam wątpliwości. Praca w rzymskiej gastronomii jest o niebo lżejsza i przyjemniejsza niż ta w polskich restauracjach. Włosi do wszystkiego podchodzą z dystansem, zawsze mają czas. Jedzenie przygotowywane jest z duszą i sercem, nie ma pośpiechu, a kelnerów zawsze jest tylu, ilu aktualnie potrzeba, by obsłużyć wszystkich gości. Jakkolwiek dziwnie to zabrzmi, nie było tam masy pracy. Przed każdą restauracją zawsze stoi ktoś, kto zachęca turystów uśmiechem i miłym słowem do wejścia i skosztowania regionalnych potraw.

Niestety, mój słodki włoski sen szybko zaczyna zamieniać się w koszmar. Manager, który mnie zatrudnił okazuje się być typowym Włochem. Z krwi i kości. Z libido wyższym niż większość trzeźwo myślących homo sapiens. Motywy, dla których przyjął mnie do pracy okazują się być inne niż mogłam przypuszczać. Kiedy sytuacja zaczyna wymykać się spod kontroli, a natrętny mężczyzna nie daje mi spokoju - to łapiąc gdzie nie potrzeba, to wysyłając mi sprośne sms'y czy zachodząc od tyłu, decyduję: trzeba wiać. Oddaję rzeczy, zabieram ostatnią dniówkę i żegnam się z pracą w restauracji. "Jak nie tu, to gdzie indziej", myślę, nie wiedząc jeszcze jak bardzo się mylę.

Nowego, lepszego zajęcia szukamy więc razem. Niestety, bez efektu. Setki CV złożonych osobiście, niezliczone telefony z ogłoszeń w gazetach, kilkadziesiąt maili z ofert internetowych. Kilka rozmów, każde z nich zakończone niepowodzeniem. Rezygnuję w chwili, gdy zamiast do biura, które teoretycznie miało zajmować się spisywaniem umów, trafiam do domu publicznego i okazuje się, że zamiast umowami, mam zająć się szefem i jego kolegami. Uciekam, jestem wykończona. Wracam do Polski.

Równie ważna jest znajomość języka włoskiego, ponieważ po angielsku dogadać się niełatwo, zwłaszcza na południu Włoch. Kobiety zaś powinny być szczególnie wyczulone na wszelkie niepokojące sygnały ze strony pracodawców płci męskiej. Jeśli ktoś zachowuje się niepewnie, najlepiej jest po prostu zrezygnować z pracy dla własnego bezpieczeństwa i poszukać innego zajęcia.

Italia to piękny kraj, sympatyczni ludzie i gorący klimat, jednak w dobie wszechobecnego kryzysu pracy dla cudzoziemców jest jak na lekarstwo. Jeśli nie masz doświadczenia, wykształcenia, nie znasz języka - nie jedź. Zostań w kraju, poszukaj alternatywy, a do Włoch jedź jako turysta - zjesz przepyszną pastę, odetchniesz śródziemnomorskim powietrzem, zachwycisz się zabytkami i zetkniesz z wspaniałą kulturą. A praca? O ironio polskie realia w chwili obecnej są zdecydowanie lepsze.