"Dziennikarze nie szanują sportowców" – Iwan, Czerkawski i Saleta wokół wypowiedzi Jerzego Janowicza

Prawda jest taka, że sportowcy zdecydowanie zbyt często muszą mierzyć się z – nazwijmy to – nietypowymi pytaniami. Bo kto z nas nie słyszał wręcz kultowego już "czego zabrakło", które dziennikarze wypowiadają już kilkanaście sekund po porażce. Mało kto potrafi wcielić się wtedy w sportowca, który musi przełknąć nie tylko gorycz przegranej, ale i gorycz głupiego pytania.

Pytam się dwukrotnego mistrza Holandii o to, czy poza wspomnianymi incydentami są pytania, które szczególnie drażnią sportowca. – Załóżmy, że przegrywamy mecz – zaczyna opowiadać. – Mijając dziennikarzy słyszymy takie pytania jak: „Dlaczego tak słabo?”, albo „co się stało?”. Nie są to pytania, na które jesteśmy w stanie odpowiedzieć od razu po meczu. Bo wiadomo, że na porażkę może się złożyć wiele czynników. Poza tym trzeba też wziąć pod uwagę fakt, że rywal po prostu mógł zagrać rewelacyjnie. W sporcie potknięcia po prostu się zdarzają. Mimo to trzeba odpowiadać nawet na te najbardziej idiotyczne pytania, taki jest nasz, sportowców, obowiązek – uważa Iwan.

Z kolei Przemysław Saleta, były pięściarz zawodowy, nie uważa, że są głupie pytania. Jego zdaniem są tylko głupie odpowiedzi. Sam stara się rozumieć dziennikarzy sportowych i zadanie jakie pełnią. Nie oznacza to, że czasami nie zdarzają się drażliwe sytuacje. Irytujący dla niego są ci dziennikarze, którzy umawiają się z nim na wywiad, a pojawiają się na nim zupełnie nieprzygotowani. Tacy też się zdarzają. Poza tym szczególnie denerwujące potrafią być komentarze tuż po walce.

– Boks to taka dyscyplina, w której jeden cios potrafi zadecydować o przebiegu walki – opowiada Saleta. – Swego czasu pamiętam, że broniłem tytułu mistrza świata w boksie. Byłem faworytem, wygrywałem wszystkie rundy, ale przytrafiła się chwila słabości. Mój rywal, Holender (Fred Westgeest), który wcześniej nie miał poważniejszych walk, to wykorzystał. Przegrałem przez nokaut techniczny. Następnie musiałem odpowiadać na pytania dziennikarzy: „jak mogłem do tego dopuścić”, albo „czemu zlekceważyłem przeciwnika?”. Jednak ja wcale nie zlekceważyłem rywala. Oni nie widzieli, że ja naprawdę ciężko trenowałem do tej walki. Gdyby widzieli jak haruję, to nie powiedzieliby tych słów. Ich komentarze nie były sprawiedliwe – wspomina Saleta.

– Załóżmy, że przegraliśmy mecz w rzutach karnych, a tu dziennikarze pytają się, dlaczego nie wyszło. Zastanawiają się, czy trener źle wybrał zawodników. Zadają mnóstwo pytań, które mogłyby im wyjaśnić, co się stało. Prawda jest taka, że w tym momencie my sami nie mamy na nie odpowiedzi. Nie raz zdarzało się też, że dziennikarze mówili, iż widzą na moim miejscu kogoś innego – wyjaśnia.

– Oczywiście zdarza się, że dziennikarz zadaje pytanie „z czapy”. Jednak trzeba szanować rozmówcę, nawet jeśli pytanie nie wydaje się odpowiednie. Prawdopodobnie taka osoba na pewne sprawy ma mniejszą wiedzę od nas. Kiedy dziennikarz zadaje pytanie, które moim zdaniem jest głupie, to mimo wszystko staram się na nie odpowiedzieć. Nie obrażę rozmówcy, bo to nie na tym to polega. Po prostu powiem mu jak jest i udzielę na tyle szczegółowej odpowiedzi, że następnym razem zada jakieś mądrzejsze, bardziej dociekliwe pytanie – mówi Niemczyk.

Tyle że jest też druga strona medalu, na którą zwracają uwagę nasi rozmówcy, a zapomniał o niej Jerzy Janowicz. – Wiadomo, że dziennikarze mają taką, a nie inną pracę. Często przytrafiały się złośliwe komentarze, czy pytania, na które niekoniecznie chciałem odpowiadać. Jednak wiem, że one wynikają z faktu, że dziennikarzowi zależy na chwytliwym tytule, na tym, by tekst był czytany. Staram się ich rozumieć i nie traktować tego osobiście – mówi Saleta.

– Jeżeli ktoś występuje z Orzełkiem na piersi, to nie ma pytań, których dziennikarz nie ma prawa zadać – uważa Iwan. – Mamy obowiązek się do nich ustosunkować. Janowicz po prostu nie wytrzymał ciśnienia, musi się nauczyć. Ja wiele razy musiałem zaciskać zęby, by nie powiedzieć jednego słowa za dużo. Wiadomo, ciężko jest się opanować. Jednak Janowicz powinien być bardziej cierpliwy, bo pracą dziennikarza jest właśnie zadawanie pytań. Niezależnie od tego, czy są brutalne, czy nie – mówi nam Iwan.

Mariusz Czerkawski zwraca uwagę na jedną rzecz, o której zapomnieli internauci, a który rzuca zupełnie inne światło na wypowiedź Janowicza. Odnosi się ona do presji, którą rzekomo dziennikarze nałożyli na naszych kadrowiczów. – Przecież oni sami siebie stawiali w roli faworyta. Zapowiadali, że będzie 3:0. Tak więc dziennikarze mieli prawo mieć większe oczekiwania od reprezentacji, a Janowicz nie miał prawa się obrazić – kwituje polski hokeista.