Bushowie – najpotężniejsza dynastia Ameryki. Kolejny przedstawiciel rodu przymierza się do walki o Biały Dom

W amerykańskiej historii zdarzało się, że przedstawiciele tej samej rodziny dochodzili do najwyższych urzędów w państwie. W ślady Johna Adamsa, drugiego prezydenta USA poszedł jego syn John Quincy. Ten sam urząd pełnił William Harrison oraz jego wnuk Benjamin. Pojawiały się także potężne klany – np. Rooseveltów, którzy wydali na świat dwóch prezydentów. Jest też potężny ród Kennedych, z którego to wywodził się prezydent John Fitzgerald. Każdy z nich zajmuje zaszczytne miejsce w amerykańskiej historii. Jednak najbardziej „utytułowanym” rodem Ameryki jest rodzina Bushów. To z tej rodziny wywodzi się dwóch prezydentów, senator, a także gubernator Florydy Jeb Bush. Ten ostatni może pójść w ślady ojca i brata i zostać 45. prezydentem Stanów Zjednoczonych.

Wiele słyszeliśmy o wyczynach „Dubyi” (jak nazywano od pierwszej litery jego imienia – „W” – George'a Busha Juniora). Stało się tak głównie za sprawą filmu Olivera Stone'a „W”, który przedstawiał 43. prezydenta w niekorzystnym świetle. Chodziło o epizody, o których Bush wolałby nie wspominać: od czasów studenckich przyszły prezydent nadużywał bowiem alkoholu. Miał z nim problem do tego stopnia, że w 1976 roku został przyłapany na prowadzeniu auta "na podwójnym gazie". Z picia Bush zrezygnował dopiero dekadę później, kiedy po imprezie z okazji czterdziestych urodzin obudził się z potężnym kacem.

Ale patrząc na to, co wyprawiał dziadek Dubyii – Prescott, można zrozumieć, że niedaleko pada jabłko od jabłoni. Protoplasta rodu podczas studiów na Yale był członkiem bractwa Zeta Psi, a także sekretnej organizacji „Skull and Bones” (Czaszka i Kości). Podczas swoich lat akademickich Prescott miał wraz z kolegami wykopać kości legendarnego wodza Indian – Geronimo. Po szkole trafił do wojska i walczył jako oficer w I wojnie światowej.

Jednak dopiero po II wojnie światowej Prescott rozpoczął karierę polityczną. Wcześniej pełnił różne kierownicze stanowiska w dużych przedsiębiorstwach i bankach. Był także zagorzałym golfistą, który pełnił funkcję szefa amerykańskiego związku golfowego. Jednak w latach czterdziestych coraz częściej zaczął udzielać się społecznie. Był członkiem rady nadzorczej uczelni Yale. Działał w fundacji na rzecz „Amerykańskiej Ligi Kontroli Narodzin”, której założeniem było dbanie o to, by dzieci rodziły się z woli matki, poczęte z miłości i w pełni zdrowia. Oprócz tego przekazywał pieniądze na rzecz funduszu afroamerykańskiego. W tym samym czasie zaczął działać w partii Republikańskiej.

W 1950 roku Prescott bez powodzenia startował w wyborach do senatu. Do kongresu trafił dwa lata później. Ponieważ zmarł pewien republikański senator, Bush wystartował w wyborach uzupełniających i wygrał. W senacie urzędował do 1962 roku, kiedy postanowił, że dalej nie będzie się ubiegał o to stanowisko. Jednak długo nie musiał czekać, aż jego miejsce w polityce zajął jego syn George H. W. Bush.

Na szersze wody ponownie wypłynął w 1980 r. kiedy postanowił ubiegać się o urząd prezydenta. Jednak w wyścigu o nominację partii Republikańskiej przegrał z Ronaldem Reaganem. Reagan wygrał wybory, a George senior w nagrodę został jego wiceprezydentem. Ten tandem rządził przez dwie kadencje.

Dzięki obecności na świeczniku Bush stał się naturalnym następcą Reagana. Niemniej jednak przez dłuższą część kampanii wyborczej gonił kandydata Demokratów Michaela Dukakisa w sondażach. Ostatecznie Bush wygrał debatę i dzięki temu zdeklasował swojego rywala stosunkiem 426 głosów do 117 członków kolegium elektorów. Tym samym stał się pierwszym urzędującym wiceprezydentem od czasów Martina van Burena, który wygrał wybory. Nie wspominając o tym, że jako pierwszy w historii „utrzymał” Biały Dom w rękach partii poprzedniego prezydenta.

Prezydentura Busha przypadła na ciężki okres. Podczas jego kadencji doszło do wielu ważnych wydarzeń za granicą: zakończyła się zimna wojna, upadł mur berliński, doszło do rozwiązania ZSRR. Oprócz tego USA przystąpiły w 1991 roku do I Wojny w Zatoce Perskiej, której celem było wyzwolenie Kuwejtu z rąk irackiego dyktatora Saddama Husajna.

Mimo przełomowych wydarzeń za granicą Amerykanie źle ocenili prezydenturę Busha. Jednym z czynników był na pewno kryzys ekonomiczny z 1987 roku. Mimo obietnic wyborczych, że nie wprowadzi żadnych nowych podatków, w 1990 roku podwyższył je. To ten fakt w dużej mierze przyczynił się do tego, że w 1993 roku Bush przegrał wybory prezydenckie z kandydatem Demokratów Billem Clintonem.

Po dwóch kadencjach przyszła pora na kolejny krok. Bush postanowił zostać prezydentem, i wygrał, ale nie obeszło się bez kontrowersji. Na Florydzie, gdzie od 1999 roku gubernatorem był Jeb, pojawiły się problemy. To dlatego, że było zbyt wiele nieważnych głosów, które zostały oddane na rywala Busha. Trzykrotnie je przeliczano, i istniały podejrzenia, że wybory zostały sfałszowane. Ostatecznie stanęło na tym, że Bush wygrał różnicą zaledwie 537 głosów. W samych wyborach w kolegium elektorów George W. uzyskał 271 głosów, a Al Gore 266.

Jeb miałby spore szanse na sukces. Syn i brat prezydenta w wyborach startowałby z pozycji naturalnego następcy „tronu”, którego Amerykanie nie mają, ale zawsze istnieje w ich wyobraźni. Pytanie tylko, czy Jebowi uda się wygrać. Jego rywalem prawdopodobnie będzie Hillary Clinton, która także będzie się odnosiła do dziedzictwa, w tym przypadku jej męża. Jednak na jej niekorzyść może świadczyć fakt, że pełniąc funkcję amerykańskiego sekretarza stanu była raczej mało efektywna, czego nie można powiedzieć o jej następcy Johnie Kerrym.