Miejska ciuciubabka?

Nie był to pierwszy, ale na pewno widoczny i symboliczny moment zerwania warszawiaków z przeszłością. Od dwudziestu pięciu lat mieszkańcom i władzom przyszło już nie tylko burzyć pomniki, ale tworzyć nowe. Miasto przestało działać w sposób autorytarny, kierując się wyłącznie administracyjnymi decyzjami swoich władz. Ambicją elit stało się budowanie kapitału społecznego w oparciu o współpracę państwa i obywateli, instytucji publicznych i pozarządowych, biznesu i świata nauki.

Aktywność, która przez lata kojarzyła się jedynie z przaśnymi, bezproduktywnymi naradami członków spółdzielni mieszkaniowych dziś przeżywa renesans. To co kiedyś mogło być zaledwie wydarzeniem w skali ulicy czy dzielnicy, dzisiaj także dzięki nowym technologiom angażuje szeroką opinię publiczną. Pojawiają się przy okazji pytania, o to co realnie wynika z pracy aktywistów miejskich, którzy postulują zaangażowanie obywateli w życie miasta. Jak choćby czy idea budżetu obywatelskiego będąca nowym „must have” każdego miasta nie jest mydleniem oczu, kreowaniem złudzenia uczestnictwa, a w istocie odwracaniem uwagi od istotnych wyzwań miasta. Być może partycypacja mieszkańców w kreowaniu przestrzeni publicznej nie ma większego znaczenia i utopią jest myślenie, że mamy wpływ na to jak miasto wyglądać będzie za 5, 10 i 50 lat. Bo okaże się, że ta ‘partycypacja’ to jedynie moderowane, fasadowe działania na potrzeby legitymizacji władz i przedwyborczych koniunkturalistów.

A jednak ktoś ze środowiska miejskich aktywistów i specjalistów różnych miejskich dziedzin postanowił postawić pytanie o najbliższa przyszłość polskich miast i poszukać głównych wyzwań merytorycznych stojących przed nami w związku ze zbliżającymi się wyborami i nową kadencją: