Dół

Umierać oczywiście nie zamierzam, ale mogę sobie nie zamierzać do woli skoro, gdy tylko włączę telewizor wszystko wskazuje na to, że koniec jest bliski. Mówi się, że jeśli tym wieku nic cię nie boli, to znaczy, że nie żyjesz. Nic mnie nie boli i jestem pewien, że ten beznadziejny felieton piszę jeszcze na tym, a nie tamtym świecie. Mimo to, coś mi się nie zgadza. Wnioskując z reklam w moim wieku powinienem mieć żylaki, a nie mam. Pewien rodzaj napięcia żylnego odczuwam tylko, gdy słyszę dziennikarzy, którzy robią błędy językowe. Kto, jak kto, ale żurnaliści chyba powinni umieć mówić po polsku. Ostatnio, gdy prezenterka wiodącej stacji zakończyła rozmowę ze swoim kolegą mówiąc: - Dziękuję Tobie za relację – miałem taką żyłę, że chciałem dzwonić do TVN z pytaniem kto tę panią wpuścił na antenę.

Powinienem używać kleju do protez dentystycznych, ale nie używam, bo…nie mam protez. Owszem, czasem zaciskam zęby ze złości, np. gdy jacyś urzędnicy chcą pozwolić na wycięcie ponad stuletnich drzew, żeby ktoś w tym miejscu postawił centrum handlowe, jak ma to miejsce w przypadku Parku Wiśniewo na Białołęce w Warszawie, ale w tej sprawie potrzebny jest nie klej, tylko olej. I nie do protez, ale do głowy. Patrzę w tv na koleżankę ze studiów, która namawia mnie do zażywania suplementu diety przeciw wzdęciom. Owszem, jakiś czas temu odczułem lekkie wzdęcie mózgu po wypowiedzi pewnego polityka PSL-u, który kilka razy powtarzał na konferencji prasowej, że w jego partii panuje piuraliz, ale to wszystko. Nie wiem, czy istnieją wzdęcia wklęsłe, ale mogę przysiąc, że tego rodzaju dolegliwość odczuwałem, gdy oglądałem ostatnie popisy naszych siatkarzy.

Reklama krzyczy, że powinienem wyregulować sobie wypróżnienia, ale i w tej kwestii mój organizm zachowuje się z podziwu godną regularnością. Jeśli już jesteśmy w tej dyskretnej okolicy, to śpieszę donieść, że nie mam również problemów z hemoroidami, chociaż przyznaję, że czasem boli mnie tyłek, gdy muszę wysiedzieć na jakimś niedobrym filmie. Muszę, bo z zasady nie wychodzę z kina przed końcem seansu. Jako optymista zawsze mam nadzieję, że coś się jednak wydarzy. Co tam jeszcze w tych rejonach? Acha, prostata. Kazali zbadać. W tym wieku! Koniecznie! Zbadałem. Nie było to przyjemne, ale mam z głowy i PSA (faceci wiedzą, albo powinni wiedzieć o czym mówię) na razie nie muszę się obawiać.

Zbadałem też różne inne części mojego ciała i wygląda na to, że jestem zdrowy. Mimo to dół, chandra, mogiła. Dlaczego? Jak to dlaczego! Przecież jeśli akurat w tej chwili nic mi nie jest, to wcale nie znaczy, że zaraz mi nie będzie!!! Odurzony reklamami przeróżnych leków nabieram fałszywej pewności, że lada moment, dziś po popołudniu, jutro rano, pojutrze wieczorem, coś mi się stanie.