Metalowy Asymmetry Festival: Agalloch, Vader, Mayhem

Jako otwarcie festiwalu przez pół godziny zagrał bliżej mi nieznany zespół Nevesis z Estonii. Ich krótki set stanowił energetyczną i niezwykle żywiołową porcję stoner/hard rocka, wzorcowo wykonaną i pełną rock'n'rollowego zadzioru. Bardzo przyjemny gig i obiecujący młody band (powstał w 2008 roku, na koncie jeden album wydany w 2012 roku).

Na występ węgierskiego perkusisty Balázsa Pandi załapałem się tylko na chwilę, gdyż zagadałem się zbytnio z nowo poznanymi znajomymi. Balázs współpracował z wieloma projektami muzycznej awangardy m.in z The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, Venetian Snares czy Zu, a od 2009 roku bębni na żywo wraz z legendą japońskiego noisu Masami Akitą (Merzbow). Facet posiada kilka pobocznych projektów muzycznych np. Bong-Ra, Obake, Wormskull czy Metallic Taste of Blood, a rozrzut stylistyczny jego gry na perkusji potrafi wprawić w zdumienie: od breakcore'a do jazzu czy doom metalu. A występ? Grindcorowa szybkość i zdumiewająca precyzja gry, w skrócie zahaczająca o szaleństwo improwizacja perkusyjnego hałasu.

Istniejący od 1995 roku i pochodzący z Portland zespół Agalloch cieszy się w Polsce niemałym uznaniem. W ich tajemniczej i ogromnie zróżnicowanej twórczości nie ma miejsca na słowo "kompromis". Grupa ma na swoim koncie cztery długograje ("Pale Folklore" - 1999, "The Mantle" - 2002, "Ashes Against the Grain" - 2006 oraz "Marrow of the Spirit" - 2010) oraz kilka dem i EP-ek, w tym ubiegłoroczną "Faustian Echoes". Muzyka Agalloch pełna jest starannie utkanej, mrocznej atmosfery, tkwi w niej ziarno tragicznej melancholii, pojawia się zaduma nad holistyczną reprezentacją natury, śmiercią, depresją, spirytualną pustką i najbardziej negatywnymi ludzkimi emocjami związanymi z samotnością i odrzuceniem. Od czasu "Marrow of the Spirit" Agalloch kładzie nacisk na black metal, a wokalista John Haughm niemal całkowicie eliminuje czyste wokale, co również dało się odczuć na wczorajszym koncercie. Ostre jak brzytwa black metalowe riffy przeplatały się z delikatnymi partiami akustycznymi i melodyjnymi dźwiękami wiodącej gitary Dona Andersona, muzyka Agalloch (zarówno na żywo, jak i z płyt) ciągle się przepoczwarza stanowiąc stylistyczną i zachwycającą mozaikę wielu muzycznych sub-gatunków: black metal, black/funeral doom, folk, post-rock, ambient, ale w gruncie rzeczy brzmiącą po prostu jak nic innego. Jak Agalloch. Na wczorajszym koncercie w pełni dało się odczuć moc i magię zespołu z Portland, który zagrał m.in w całości 22-minutowy "Faustian Echoes" z ostatniej Ep-ki - będący hołdem dla "Fausta" Johanna Wolfganga von Goethe. Muzyka Agalloch wymaga skupienia, potrafi być trudna i lodowata niczym oddech wiecznej zimy, niemniej zgromadzonym na sali Wrocławskiego Centrum Kongresowego fanom ich ociekający atmosferą koncert wyraźnie przypadł do gustu. Aż się prosi o więcej!

Polska death metalowa dywizja pancerna Vader to marka sama w sobie. Nie ukrywam, że zaproszenie ekipy Piotra Wiwczarka na Asymmetry Festival było dla mnie sporym zaskoczeniem. Sam widziałem zespół Vader na żywo cztery razy przy okazji wielu różnorodnych koncertów w których uczestniczyłem na przestrzeni lat. Vader pojawił się na scenie w czerni, obwieszony łańcuchami i kulami, po czym zaprezentował na scenie piekielne tornado death metalowej agresji. Wokale Petera brzmiały demonicznie - zagrane zostały m.in klasyki zespołu takie jak "Back to the Blind" czy "Dark Age". Wgniatający w ziemię ciężar, brutalność, furia i militarystyczna precyzja w zadawaniu ran. Oto Vader! Szacunek dla Petera za to, że z dumą niesie sztandar rodzimego death metalu już od 30 lat.

Mayhem. Zespół obrosły legendą. Prekursorzy bluźnierczego i nienawistnego black metalu, który narodził się w Norwegii upamiętniony przez takie grupy jak Burzum, Darkthrone, Thorns, Emperor czy Immortal. Wokół Mayhem niemal od początku istnienia zespołu wiąże się wiele kontrowersji: brutalne i dzikie koncerty, samobójstwo ekscentrycznego wokalisty Yngve Per Ohlina w 1991 roku (pseudonim "Dead" z racji chorobliwej fascynacji śmiercią i umieraniem), okładka "The Dawn of the Black Hearts" przedstawiająca jego zwłoki, związek z masowym paleniem kościołów w Norwegii oraz zamordowanie w 1993 roku gitarzysty i założyciela Mayhem, Øysteina "Euronymousa" Aarsetha przez Varga "Count Grishnackha" Vikernesa (założyciela Burzum) w trakcie pracy nad kultowym albumem "De Mysteriis Dom Sathanas" (1994). Mayhem stał się synonimem black metalu w najczystszej postaci, apoteozą nienawiści do chrześcijaństwa, esencją mizantropii. W późniejszym czasie (po śmierci Aarsetha) zespół zaczął stopniowo eksperymentować z brzmieniem, ale nienawistny przekaz pozostał niezmienny. Na koncert Mayhem czekało wielu fanów norweskiej grupy, dla których dziewiczy kontakt właśnie z Mayhem był częstokroć wstępem do późniejszej fascynacji black metalem.

Pierwszy dzień Asymmetry Festival zwieńczył występ włoskiego duetu Matadores z Werony, parającego się eklektyczną, pokręconą elektroniką. Wysłuchałem go z ciekawością.

Imprezę przyćmiła niestety wieść o śmierci Jeffa Hannemana, 49-letniego gitarzysty thrash metalowej grupy Slayer. Niepowetowana starta dla całego środowiska metalowego.