Dałem się ponieść – EURO 2012

Rozpoczęła się w Polsce i na Ukrainie największa impreza sportowa po względem rozmachu i zasięgu w tych krajach. Urządziliśmy ją wszyscy. Jeden odpowiedzialny za budowę stadionu, inny za lotnisko, trzeci za wolontariat, a czwarty za „uśmiech i dzień dobry” – na ulicy, dla gości zza granicy. Dałem się więc uwieść piłce nożnej, choć serce bije dla sportu żużlowego. W uroczym towarzystwie oglądałem mecz Rosja – Czechy, na Miejskim Stadionie we Wrocławiu, modelowo dostosowanym dla potrzeb osób niepełnosprawnych. Arena była kolorowa, w pięknej atmosferze, wypełnionej różnymi kibicami. Z Rosji, Czech, Polski, Korei, na wózkach, na szpilkach, niewidomych, w mini, i w szortach. EURO 2012 już na dziś dało nam wiele i w kraju, i w poszczególnych miastach. To fakty. W piątek wystartował marsz. Nie, nie ten planowany przez Solidarnych we Wrocławiu, przekonujących obcokrajowców w języku angielskim i rosyjskim gdzie i kto zamordował prezydenta. Również nie ten, rozpowszechniający karygodny incydent rosyjskich kibiców (jednostek!) w sparciu ze stewardem, jako początek wielkiej wojny. Ten w końcu by osiągnąć wspólny sukces. Dać radę i pokazać razem, że Polska to piękny kraj, z uroczymi miastami, w którym klimat tworzą gościnni, przyjaźni i tolerancyjni ludzie.