Biegówki podbijają serca Polaków? Moda na sztachety!

W Murzasichle przeważnie spędzałem swoje ferie zimowe, przygotowując się w pocie czoła do kolejnego sezonu. Na zgrupowaniach sportowych zostawiłem większość swojego dzieciństwa i szkolnych lat. Niemal wszystko co pierwsze miało miejsce właśnie na obozach, dlatego pisząc o tym zalewam się łzami i mam ochotę przytulić jakiegoś małego kotka.

Powróćmy jednak do mojego pierwszego razu ze sztachetami.

Kiedy miałem 12 lat i przypominałem leśnego skrzata, trenowałem chód sportowy. Wtedy nie znałem jeszcze znaczenia słowa hipster i byłem absolutnie pochłonięty swoją pasją. W moim pokoju zamiast plakatów z Britney Spears, wisiała dumna twarz Roberta Korzeniowskiego, który jako pierwszy Polak udowodnił, że wszystko w życiu idzie wychodzić.

Dlaczego o tym piszę? Musicie wiedzieć, że śnieg, to dla chodziarza jeden z największych wrogów. Większym wrogiem są tylko ludzie. To oni właśnie na widok chodziarza reagują panicznym śmiechem, któremu często towarzyszą słowa podziwu takie jak np. "Ty pedale", "fajnie kręcisz dupką", "Patrz tato, jakie powykręcane nogi ma ten chłopak!". Ale to temat na oddzielny artykuł.

Powróćmy W KOŃCU do mojego pierwszego razu ze sztachetami...

Żeby liczyć się w sportowej stawce, trzeba zasuwać cały rok na sukces. To właśnie zimą przedstawiciele sportów wytrzymałościowych, wykonują najcięższą pracą treningową, bo co zasiejesz zimą, zbierzesz w sezonie. Z tego też powodu, nie możesz zrzucić na śnieg i powiedzieć sobie, że jak warunki nie sprzyjają, to trenować nie będziesz. Trenujesz na tyle, na ile pozwala rywal (w tym przypadku śnieg). Trzeba kombinować... Z pomocą przychodzi trening zastępczy. W skrócie to aktywność fizyczna, która swoją specyfiką wielce nie odbiega od sportu, w którym się specjalizujemy. I tak na przykład latem, narciarze biegowi śmigają na nartorolkach i biegają, a zimą chodziarze często biegają na biegówkach.

W ten oto sposób zetknąłem się z biegówkami, które niegdyś pogardliwie nazywałem sztachetami. Mając na względzie, to co mi się przytrafiło, pogarda jest uzasadniona. Wyobraźcie sobie: wątła kruszynka (jakieś 140 cm w kapeluszu) zakłada narty, które są dwa razy dłuższe od niego samego. Do tego dochodzą buty, nieco większe niż stópka, bo innych nie ma. Marudzić nie możesz, bo albo decydujesz się na założenie niedopasowanego sprzętu albo zostajesz w domu i klepiesz biedę. Nie miałem wyjścia. Wolałem założyć niedopasowany sprzęt i spróbować poczuć wiatr we włosach, pędząc z prędkością światła na dwóch sztachetach. Rozczarowanie przyszło z pierwszym krokiem, kiedy to zdałem sobie sprawę, że nie pędzę z prędkością światła, tylko uprawiam boks ze śniegiem. Wykręciłem sobie kostki na obydwie strony i żałośnie upadłem na twarz jedząc śnieg. Zawziętości nigdy nie można było mi odmówić, dlatego przeżułem śnieg, otrzepałem się i wykonałem kolejny krok. Zacząłem biec (tak mi się wtedy wydawało) i po 10 metrach powtórzyłem poprzednią sytuację (z tą różnicą, że nie przeżyłem śniegu, bo poprzednia porcja była wystarczająco syta). W ciągu godziny przemierzyłem na tych sztachetach około 500m, i postanowiłem sobie, że nigdy, ale to przenigdy nie założę ponownie nart biegowych. Całe szczęście, że człowiek wraz z wiekiem mądrzeje…

Teraz już wiem, że mój pierwszy kontakt z biegówkami, nie mógł skończyć się inaczej. Po pierwsze, niedopasowany sprzęt, z góry skazuje Cię na cierpienie. Po drugie, jeśli chcesz zacząć śmigać na biegówkach, bez jakiejkolwiek podbudowy teoretycznej, pomijając instruktaż doświadczonej osoby, to wiedz, że na pewno nie pokochasz tego sportu. Pierwszy kontakt jest najważniejszy, dlatego zachęcam do wykupienia prywatnych lekcji lub pomocy doświadczonego biegacza.

Na nowo odkryłem piękno tego sportu, na zaliczeniowym obozie studenckim AWF. Przez dwa tygodnie w Jakuszycach, uczyłem się biegać na nartach biegowych od absolutnych podstaw, u boku dr Grzegorza Sadowskiego. To człowiek, który miał ogromny wpływ na popularyzację nart biegowych w Polsce. Książka dr Sadowskiego "Na nartach biegowych" jest chyba jedną z lepszych publikacji dla osób, które chcą spróbować biegówek. Poza tym dr Sadowski to przede wszystkim były wyczynowy lekkoatleta i reprezentant Polski w narciarstwie klasycznym. Ma za sobą starty w najbardziej wymagających biegach na świecie.

Początki są trudne, ale naprawdę warto nauczyć się biegać na nartach biegowych, bo chyba żadna inna aktywność fizyczna, nie wpływa tak zbawiennie na nasze ciało. Fizjolodzy i badacze zgodnie twierdzą, że narciarstwo biegowe jest jednym z najlepszych sportów, które może uprawiać każdy.

- Michał Chalabala, były reprezentant Polski w dziesięcioboju lekkoatletycznym, trener personalny (wywiad dla polskabiega.sport.pl).

Założeniem tego tygodniowego wypadu było zapoznanie nas z jak najszerszym spektrum możliwości zimowego spędzania czasu. Wybitnie pośród tego bogactwa sposobności, na pierwsze miejsce wybiły się narty biegowe. Nie dlatego, że biomechanicznie najbardziej zbliżone są właśnie do biegania, ale raczej przede wszystkim z uwagi, że dzięki swej prostocie predysponują do uprawiania każdego, w każdym wieku. Dużego, małego, młodego i seniora. Nic, absolutnie nic nie stoi na przeszkodzie, aby stanąć na tych dwóch przywąskich kawałkach sklejki, wziąć w dłonie te przydługawe na pierwszy rzut oka kijki i spróbować poruszać się zwykłym szuraniem do przodu. Już po 15 minutach człowiek jest w stanie opanować technikę do tego stopnia, iż może się określić mianem biegacza narciarza. Brzmi dumnie.

Z punktu widzenia biegacza amatora zdaje się w chwili obecnej nie ma żadnej innej dogodniejszej alternatywy jak właśnie wspomniane biegówki. Przy tak obficie zalegającym dookoła śniegu, jeśli tylko dysponujemy sprzętem, do zabawy nie potrzebujemy nic więcej. Dla biegówek niestraszny jest żaden śnieg, żadna zaspa, czy też inne śniegowe przeciwności losu. Z pomocą tego sprzętu możemy nieprzerwanie kontynuować trening w środku zimy, bez dyskomfortu, że nieodpowiednio pracujemy nad wytrzymałością. Mało tego. Gdy nie da się biegać tradycyjnie, jest to najlepsza forma treningu aerobowego, a niewątpliwą jej przewagą jest znaczne obniżenie obciążeń układu kostno-stawowego przy równoczesnym utrzymaniu optymalnej pracy układu krążenia. Ma to ogromne znaczenie w przypadku, gdy mamy w planie wycieczkę biegową o długości 30km. Na biegówkach możesz ten dystans podwoić, zrobić tą samą robotę, a na dodatek popracować nad górnymi partiami ciała, bo przypominam tu pracują również ręce".

Nie wiem, na ile sukcesy Justyny Kowalczyk wpływają na liczbę osób regularnie biegających na nartach, w każdym razie muszę przyznać, że na każdym kroku widać rosnące zainteresowanie tą formą aktywności fizycznej. Dostrzegam to zjawisko pośrednio i bezpośrednio. Pośrednio spotkam mnóstwo osób na biegówkach, biegając po swoich ulubionych trasach biegowych. Poza tym widzę to nawet na Facebooku... Ostatnio przeglądając swoją facebookową ścianę, trafiłem na zdjęcie znajomej, która wrzuciła fotę z biegówek. Postanowiłem ją od razu podpytać, skąd pomysł na spędzanie czasu w ten sposób.

Dopiero zaczynam swoją przygodę z biegówkami (nie liczę pierwszych doświadczeń dziecięcych, kiedy przywiązywałam narty do butów i próbowałam się jakoś poruszać). Pomysł aby teraz spróbować po raz kolejny, był mojego chłopaka który na biegówkach spędza już kolejny sezon.

W Warszawie zdecydowanie jest gdzie biegać - dookoła wiele lasów i terenów umożliwiających poruszanie się na nartach biegowych. Ja biegałam w Starej Miłosnej, gdzie na Hipodromie działa wypożyczalnia sprzętu oraz wyznaczono kilka tras o różnej długości. Wiem, że wiele osób jeździ biegać również na Młociny.

Nie ukrywam że dopiero zaczynam, jednak jest to świetny sposób na wykorzystanie zimowej pogody, dostępny dla każdego (niskie koszty wypożyczenia sprzętu) w wielu miejscach (zarówno w centrum jak i w dzielnicach na obrzeżach miasta). Nie wymaga wcześniejszej nauki (jasne, lepiej zacząć od krótkiej lekcji z instruktorem który pokaże w czym rzecz, jednak i bez tego można spokojnie i bez problemu sobie poradzić). No i można bez wcześniejszego sportowego przygotowania wybrać się na biegówki i nie umierać następnego dnia z powodu bólu mięśni.

Bezpośrednio o popularności biegówek miałem okazję przekonać się wczoraj, kiedy postanowiłem wypożyczyć narty. Niestety każda wypożyczalnia w mojej okolicy odprawiała mnie z kwitkiem. Niemal wszystkie narty zostały wypożyczone bądź zarezerwowane… Nie ukrywam rozczarowania, ale są też pozytywy. Postanowiłem sobie, że w przyszłym roku stanę się niezależny i zainwestuje we własne narty. Z wielkim sentymentem wracam do obozu w Jakuszycach, gdzie poznałem biegówki od podszewki. Musicie mi uwierzyć, że bieganie na dobrzej przygotowanej trasie, w malowniczej scenerii, to uczucie, które ciężko opisać. Dlatego a w przyszłym roku nie będę odmawiać sobie tej przyjemności, a na widok śniegu będzie oznaczać u mnie zacieranie rąk - nie z zimna, ale z możliwości wskoczenia na biegówki i poczucia wolności.