Zmarł Peter Green. Tym, co powoduje, iż ta wieść nakazała mi zatrzymać się w sobotę wieczorem na dłużej niż zwykle w jednym miejscu, jest najpiękniejsza z możliwych muzyczna pętla: połączenie „mleka matki”, pierwszych mocnych brzmieniowych doznań, z niesłabnącym uwielbieniem łysawego fana dla wielkiego muzyka.

REKLAMA
Green wywodzi się z przepastnej
kopalni talentów Johna Mayalla,
z czwartej odsłony jego Bluesbreakers. Tam spotkał się z Mickiem Fleetwoodem i Johnem Mc Vie, z którymi w 1967 roku założył kapelę, której nazwę utworzyły człony nazwisk jego kumpli. Ciekawe, czemu nie jego, skoro był jej mózgiem, liderem, gitarzystą i wokalistą? Jeśli miałbym pokusić się o jakąś chronologię największych gitarzystów, to chyba ustawiłbym Petera Greena tuż za Erikiem Claptonem, razem z Jimim Hendriksem, a przed wszystkimi pozostałymi, z Jimmym Page’em na czele. Poza tym, że był rasowym bluesmanem, okazał się pierwszym rockowym gitarzystą lirycznym – facetem, który nie tylko umie dosypać do pieca, ale zagrać najpiękniejsze nuty na świecie. Gdy posłuchać Gary’ego Moore’a albo Snowy’ego White’a, nie sposób nie pomyśleć o Panu Piotrusiu, gdy natomiast szukać tych, którzy stanowili inspirację dla Greena, historycy rocka i bluesa wskazują przede wszystkim Elmore’a Jamesa, co tylko skromnie, jako posiadacz krążka Blues After Hours (1963), mogę potwierdzić.
Z dzieciństwa pamiętam
tylko trzy utwory,
za to jakie! Wiele lat minęło, nim wreszcie dopadłem je w wersjach na CD. W 1969 roku wyszła płyta Johna Mayalla pod znamiennym tytułem Looking Back, zbierająca nagrania Bluesbreakers dokonane w różnych składach w latach wcześniejszych, a jej ozdobą jest numer Jenny z mistrzowską partią gitary Greena. Drugi i trzeci to już kawałki FM, przez wiele lat nieosiągalne, bo pierwotnie wydane tylko na singlach, a pomieszczone dopiero na składaku The Best Peter Green’s Fleetwood Mac: The Green Manalishi i Oh Well. Dwie świętości sześciostrunowego grania, moc zawarta nie w decybelach czy prędkości poruszania palcami po gryfie, ale w genialnych riffach i tym wszystkim, czym zostały inkrustowane. Zwłaszcza ten drugi, rozbudowany – najpierw rockowy, gwałtowny, mimo iż z gitarą akustyczną na pierwszym planie, a potem akustyczny, trochę filharmoniczny w klimacie, mający coś z Vivaldiego, Rodriga, ale też Beatlesów i King Crimson.
Kolejne wspomnienie: bodaj na początku 1978 roku Piotr Kaczkowski przedstawiał – z pewnymi wątpliwościami, w co trudno dziś uwierzyć – album Rumours i w pozostałym czasie antenowym uzupełnił go kilkoma utworami z pierwszego okresu działalności zespołu. I tak poznałem chyba
najpiękniejszy kawałek FM
– Man of The World.
Green opuścił zespół po nagraniu czterech albumów, w 1970 roku, dragi zrobiły wiele złego, w jego przypadku odbiły się bardziej na zdrowiu psychicznym niż fizycznym. Leczył się, zniknął, zrzekł się praw do swoich utworów, był pielęgniarzem, barmanem i… grabarzem. Wrócił pod koniec lat 70.
Tekst linka
W Polsce Tonpress w pierwszej połowie lat 80. wydał wspaniały Portrait, wybór jego nagrań z solowych albumów - longplay, którego w studenckich czasach nie mogłem się nasłuchać. Szczególnie przypadł mi do serca kawałek na otwarcie: In The Skies. Potem nastał już czas płyt kompaktowych i, jak wspomniałem, poszukiwania starych płyt na nowym nośniku.
Zaledwie dwa – trzy tygodnie temu dopadłem w MM trójpak Fleetwood Mac, a w tym zestawie dwie pierwsze płyty zespołu (obie z 1968 roku) oraz kompilację The Pious Bird of Good Omen (1969). A w sobotę dotarła do nas informacja, że Peter Green zmarł - w wieku 73 lat, we śnie. Niech śpi spokojnie, Jego gitara nieustannie będzie nas kołysać.
Tekst linka