Kubuś Moralista

Wojewódzki napisał „Celebryta to niszczący kulturę pasożyt“ – pasuje jak znalazł. Zastanawiające jednak, skąd nagle taka otwartość i samokrytyka? Nowe życie, jakieś postanowienie noworoczne – „zmienię się”? Nowa kobieta? Nowy wizerunek?

Choć oczywiście pisze sam o sobie: „Krajowy szoł biznes ma twarz narcystycznego celebryty, którego jedynym sukcesem jest zajmowanie się sobą.“ Nie ma w tekście zdjęć, ale i tak wiadomo o kogo chodzi.

„Relacje z artystycznych wydarzeń zabiła kronika garderobianego współzawodnictwa. Kto w co się ubrał, za ile a kto zaliczył masakrę modową i ile go to będzie kosztować.“ – w jakimż to programie tak się dzieje? Tak, tak, to „Kuba Wojewódzki Show”. No przecież. Nie posłuchamy tam o tej - jakże ważnej w życiu i rozwoju osobistym prowadzącego - kulturze, ale posłuchamy „o cyckach i dupie“. I o wariacjach na ich temat.

„Jak długo będziemy oszukiwać siebie i widza, że oto są prawdziwe gwiazdy“ – no właśnie jak długo? W programie Kuby - od długiego już czasu - gwiazd jak na lekarstwo, a jeśli już są, to wtedy gospodarz nic do powiedzenia nie ma. Gwiazdy nie dają się „wkręcić” i opowiadają właśnie o tym, o czym sam KW ani nie chce, ani zapewne nie umie rozmawiać. Gdyby umiał, to przecież rozmawiałby, prawda? To po prostu go nie interesuje, bo to się nie sprzedaje. A jest on sprzedawcą. Świetnym sprzedawcą „niczego”.

Pisze Kuba „obecność na okładce "VIVY" czy "GALI" staje się synonimem estetycznej rozpaczy“ – a co za tym idzie przepustką do mediów, w tym do programu samego „KrólaTVN” – jak sam siebie określa.
„Rodzi się podstawowe i lekko ambarasujące pytanie: po co oni to robią?”– no właśnie po co on to robi?

No to gratulacje. „jak nic specjalnego nie umiesz, zostajesz celebrytą, jak nie umiesz być celebrytą, zostajesz stylistką." Zostałeś Kubo stylistą.

„Osobowości telewizyjne zostają zamienione w telewizyjne osobliwości.” To także prawda. I żeby nie było, lubiłam niegdyś programy z udziałem Kuby. Widziałam jego żonglerkę cytatami, powiedzeniami. Lubiłam dowcip i cięty język. Udawanie oczytanego i wrażliwego krytyka nieco drażniło, ale jak się kogoś lubi to i takie numery mniej drażnią – choć do czasu. Niech mu będzie. Szkoda jedynie tylko, że on sam uwierzył, że to wie. Tak często powtarzał niektóre slogany, że teraz to już może i wie. Ale może też nie do końca.

„Zabawa w rozrywkę, zabawa w kulturę, zamieniła się w magiel.“ – dokładnie. Nawet w „magiel towarzyski“. Nie ma już mowy o recenzjach, merytorycznych opiniach czy faktach. Są plotki, insynuacje i magiel właśnie. Nie bez powodu „główna maglarka kraju” napisała „dobry tekst”.

Autor pisze dalej: „Powstał układ zamknięty, w którym grupa kilkunastu osób sprowadziła polski szoł biznes do dyskusji plotkarzy z płotkami.“ Słowo stało się ciałem. I nie daj Bóg, by ktoś próbował zakłócić tę wypracowaną równowagę. Nie. Jeden on namaszcza i wprowadza na saloony, by tam wyśmiać. Ale stylowo i kulturalnie. Podobno.

W moim komentarzu pod tym autokrytycznym tekstem Wojewódzkiego napisałam: "Z czego się śmiejecie? z siebie samych się śmiejecie!" - celnie... w siebie samego“. Niestety chyba nie ma się z czego śmiać. Smucić sie trzeba.
Bo polski szołbiznesik ma twarz Kuby Wojewódzkiego.

Na końcu jednak pojawia się światełko w tunelu: „Ciężka praca nad prawdziwym sukcesem jeszcze nikomu nie zaszkodziła." Prawda. Więc życzę autorowi, by jednak spróbował w tym nowym 2014 roku.
Nigdy nie jest za późno, nawet gdy ma się 50 lat.