Ewa Koprowska: Biegając (za)dyszką

Gdy pierwszy raz w życiu przebiegłam 10 km czułam, że umieram. Wpełzłam do domu i naśladując rybę sygnalizowałam bardzo silną potrzebę przyjęcia znacznej ilości płynu. Czas: 1:10. Oczywiście życiówka, przecież to debiut. Byłam szczęśliwa, że nieosiągalny w mojej wyobraźni maraton choć odrobinę się przybliżył i wydał się nieco bardziej realny niż dotąd.

Emocje opadły, endorfiny się uspokoiły, minął tydzień. Przy niedzieli, zgodnie z przyjętym rytmem treningów, kolejne długie wybieganie. Pamięć bólu, potu i pragnienia była jeszcze silna. Moje osobiste biegowe towarzystwo rozkoszowało się pluskiem mazurskich jezior, więc motywacja do pokonania dystansu słabła. Wtedy właśnie, szukając nowej fajnej trasy, znalazłam informacje o Biegu przez Most Północny. Lokalizacja idealna, dystans wymarzony, motywacja do wysiłku – w pakiecie.

W kolejce po odbiór numeru startowego spotkałam kolegę z sekcji biegowej PZU – Marcina. Umówiliśmy się na wspólny start. Trener polecił ustawić się za zającem biegnącym na 0:55. Zając to zawodowy biegacz, który prowadzi amatorów na określony z góry czas. Dzięki temu jesteś w stanie lepiej rozłożyć siły. Plan mnie dziwił (przecież ja umieram przy czasie godzina dziesięć), ale zrobiłam tak, jak mi polecono. Trener wie, co mówi.

A więc pobiegłam. Potem było do przystanku, do zbiegu. Zbieg trudny – bo jeszcze nie umiałam dobrze stawiać nóg przy biegu w dół. Do zakrętu, do Piotra i do Pawła, do cukierni. Lekka konsternacja, ponieważ z przeciwnej strony ruszyły już samochody i jechały nie zawsze swoim pasem. Kierowcy po prostu gapili się i jechali machinalnie na biegaczy, a biegacze uciekali na chodnik. Przecież nie może być aż tak późno. Na dziewiątym kilometrze zrozumiałam, że mam szansę na życiówkę. Cel – dobiec poniżej godziny. Zebrałam ostatnie siły i pobiegłam. Przed metą czekał Marcin z rodziną. Spotkał mnie tam gorący doping, więc znalazłam jeszcze trochę sił. Nareszcie. Meta, woda, medal, szczęście. Czas: 58:08. Cel został osiągnięty.

Mój organizm nie mógł się pozbierać po infekcji. Szczerze mówiąc to nie za bardzo mu w tym pomagałam, ignorując ból głowy, kaszel i katar. Miałam zaplanowane tyle nie-cierpiących-zwłoki spraw. W szczególności miałam wykupiony pakiet na 11 XI – Bieg Niepodległości. Choroba miała poczekać na swoją kolej. Nie poczekała. Lekarz powiedziała: „zmiany w oskrzelach”, i dodała parę dosadnych słów na temat mojego stylu życia. Tego nie dało się dłużej ignorować. Pierwszy tydzień listopada spędziłam w łóżku. Na pierwszy truchcik po chorobie mogłam sobie pozwolić 10 listopada. 11 listopada miałam być grzeczna i nie biegać. No chyba, że powolutku, bez zadyszki. Obiecałam, że powolutku. Zdecydowanie wolałam truchcik niż siedzenie w domu, pogryzanie czekolady (z braku endorfin) i wściekanie się, że nie mogę pobiec. Przecież mogę. Tylko powolutku…

Największym wyzwaniem było nie przyspieszyć przed metą. Umówiłyśmy się, że truchtamy równo i wbiegamy, trzymając się za ręce. Dopingowali nas znajomi, czekały na starcie moje dzieci. Spędziłyśmy razem świetną godzinę.

Ogromnie pomogła mi w tym starcie obecność Weroniki. Wspólny bieg w spokojnym czasie pozwolił zrozumieć, ile zmieniło się we mnie przez te pół roku. Człowiek jest zwierzęciem stadnym. Dlatego w miłym towarzystwie biega się łatwiej i dużo przyjemniej (nawet jeżeli powoli).

Okazuje się, że ten bieg – bez życiówki, bez zadyszki, z czasem 1:07 – nauczył mnie czegoś. Przestałam się bać półmaratonu. Mogłabym tak truchtać drugą godzinę, a potem jeszcze trochę i byłoby po wszystkim. Wierzę, że to możliwe. Gdybym walczyła z czasem, nie zrozumiałabym tego. Ten bieg był dla mnie ważny.

Szczęśliwa, ale głodna szybkiego biegu po niepodległościowym truchcie, dostałam zaproszenie na Bieg Mikołajkowy. To jest to! Dystans – ulubiona dyszka. Cel – życiówka i zadyszka. Do zobaczenia siódmego grudnia, na starcie!