Z polskiego na polski

Anna Janko
MIŁOŚĆ TO ŚWIETLISTY CUDZOZIEMIEC

Ciało miłosne pyli się jak światło
Oddech tam i z powrotem chodzi igła z nitką
Nikniesz spadając w słodką zatratę
I znów chcesz się tylko kołysać kołysać
Kostka krtani obraca się szóstką do góry
Miłość to świetlisty cudzoziemiec
Czysty w księżycu niesie ścinki oczu białe
O mój pożyczony powtarzalny kochanku
Pijemy z tej samej gąbki powietrza
A nasze dusze wymieniają się przez skórę

Maciej Cisło
ŚWIETLISTA CUDZOZIEMKA

Ciało miłosne ziemia obiecana
W której pragniesz rosnąć ginąć zmartwychwstawać
Raj i wygnanie z raju Nienasycenie
Pragnienie syci się pragnieniem
O moja pożyczona powtarzalna kochanko
Nasze dusze wymieniają się przez skórę
Blednie noc gwiazdy tracą płatki wzeszły oczy
Śni się jawa
Miłość to świetlista cudzoziemka

Wierę, najpirwej dziatkom godzi się poćciwość,
Jako z ni jest żywota wszelaka szczęśliwość,
Wżdy się to w wirszu snadnie może pokazować,
Iżby się rodzicielskim słowiem nie sprzeciwiać.
Rzekła matka Anusie, by róż nie ruchała,
Aleć rozważne mowy Anuś nie słuchała;
Nizacz to wszystko mając, naprzeciw przestrodze,
O kolec się ukłuwszy, zapłakała srodze.

A kiedyś, w jednym z numerów kwartalnika „Stygmat”, wydawanego przez Zakład Karny w Siedlcach, znalazłem tłumaczenie fragmentów „Hamleta” na grypserę więzienną, „wedle różnych spolszczeń”, jak mówi o tym autor przekładu, Zbigniew Kumorek.
I oto słynny monolog Hamleta w wersji Kumorka. Królewicz duński zwraca się do czaszki:

„Mam pytanie, proszę trupa:
Wciąż się męczyć, czy w grób upaść?
Coś niepewna czutka moja,
Że jak kitę już odwalę,
To po trudach, życia znojach,
Nic mnie już nie ruszy wcale.
Krótko mówiąc – mam ja boja,
Że miast grzecznie kwiatki wąchać,
To ta wredna dusza moja
Zacznie grzechy swe roztrząsać.
Żebym tylko miał pewniaka,
Że jak sobie kuku zrobię,
To nie będę w dołku płakać,
To spokojnie kimnę w grobie”...