Reklama.
Już w 1953 Skinner zainteresował się zdolnością psów do reagowanie na takie typowe dla ludzi gesty jak kiwanie głową (nodding) i wskazywanie (pointing). Skupiał się na tym, jak gesty ludzkie, będące bodźcami społecznymi, tak łatwo są przyswajane i odczytywane przez psy. Na przykład przy zabawie w rzucanie przedmiotu psy przewidują kierunek rzutu piłki na podstawie ruchu i zamachu ramienia opiekuna. Ta reakcja jest jednak silnie związana z pogonią za ofiarą i estymacją jej ewentualnych kierunków ucieczki (Skinner, 1986). Jednak zachowanie związane z podążaniem w kierunku wskazanego ramieniem miejsca ma już bardziej złożony mechanizm. Psy posiadają taką wrażliwość na ludzkie gesty, jakiej brakuje innym gatunkom (Bräuer, Kamiński, Riedel, Call, i Tomasello 2006; Hare, Brown, Williamson i Tomasello, 2002; Trojan, 2007, 2009). Reakcje na gesty badane są, w teście wyboru przedmiotu (object-choice paradigm), gdzie nagroda znajduje się w jednej z dwóch lub więcej kryjówek lub pojemników.
logo
Pies dokonuje wyboru położenia nagrody w teście albo-albo na podstawie podpowiedzi w postaci ruchu głowy i kierowania spojrzenia przez 'pointera' na pojemnik z nagrodą Internet

Miklósi, Polgárdi, Topál i Csányi (1998) porównywali reakcje psów na pięć różnych gestów: wskazanie (pointing), ukłon (bowing), skinienie głową (nodding), obracanie głowy (head-turning) oraz wskazywanie spojrzeniem (gazing). Każdy gest był powtarzany 30 razy nim pojawił się następny. Wszystkie badane psy wypadały w zadaniach bardzo dobrze osiągając, tylko słabsze rezultaty w wersji z najsubtelniejszym gestem - wskazaniem spojrzeniem. Najciekawsze jednak jest to, że pies nie potrzebuje długiego okresu socjalizacji z człowiekiem. Nawet psy mające słaby kontakt z człowiekiem we wczesnej fazie rozwoju radzą sobie z odczytywaniem gestu wskazania równie dobrze w przeciwieństwie do np. wychowujących się w intensywnym kontakcie z człowiekiem wilków.