Lot – recenzja filmu

Największą zaletą „Lotu” jest pomysł na historię. W pierwszej scenie poznajemy Whipa, kapitana Whipa, który akurat zwleka się z łóżka po upojnej nocy w towarzystwie stewardessy, mnóstwa alkoholu i niemałej ilości kokainy. Zwleka się na poranny lot za sterami samolotu pasażerskiego. Skrajna nieodpowiedzialność, prawda? Dodajcie do tej jeszcze wychylenie już na pokładzie trzech małych buteleczek wódki.

I tym momencie pojawia się konflikt oceny głównego bohatera, który jest motorem napędowym filmu. Otóż Whip, choć pijany i naćpany, zachowuje się profesjonalnie. Owszem, gdy przy starcie samolot wpada w burzę, kapitan nieco szarżuje, okazuje się jednak, że miał rację i szybko wylatuje z rejonu turbulencji. Gdy zaś samolot zaczyna się rozpadać (nie działa ster wysokości, przez co maszyna zaczyna pikować w dół), jako jedyny zachowuje spokój, chłodno ocenia sytuację i dokonuje cudu – spośród 102 osób znajdujących się na pokładzie, życie traci tylko szóstka (a jak się później dowiadujemy, każdy pilot, który próbował tego na symulatorze rozbił maszynę w drobny mak, zabijając wszystkich pasażerów).

Maszyna była więc niesprawna. Whip ocalił blisko setkę ludzi od pewnej śmierci. Był jednak pod wpływem alkoholu i narkotyków. Winny? Niewinny?

„Lot” to opowieść o uzależnieniu, o pętach alkoholu i narkotyków, które zniewalają człowieka. Grany przez Washingtona bohater co rusz upada, myślimy, że za chwilę się podniesie, że wytrwa, a on znowu jednak ulega, znowu się stacza. I tak w kółko. „Lot” nie jest filmem o tryumfie woli, raczej o jej kapitulacji. Przy czym – i to jest moje główne „ale” do tej produkcji – mam wrażenie, że nigdy nie widzimy Whipa tak naprawdę na dnie. Porównując choćby z rodzimym „Skazanym na bluesa”, wychodzi nam, że Hollywood znowu wygładziło ostre krawędzie i podało nam schludną, momentami zabawną historię (świetne wejścia Johna Goodmana!), która ledwie ociera się o prawdziwość dramatu osób uzależnionych.

Oto alkoholizm w wersji „cool” – wciąż jest to zniewalający nałóg, jego pęta są mocne, ale z pomocą przyjaciół i prawdy można się wyzwolić. Chwalmy Pana!

Mimo tego, „Lot” to film dobry: trzyma w napięciu, historia nas angażuje, momentami bawi, potrafi też naprawdę zaskoczyć. Na pochwałę zasługują także oprawa muzyczna i zdjęcia. Także Denzel Washington, choć po prawdzie w dużym stopniu gra siebie – nie przechodzi przemiany jak Bradley Cooper w „Poradniku” czy Day-Lewis w „Lincolnie” – świetnie sprawdza się w roli kapitana Whipa. Potrafi oddać jego dualizm: jest postacią niezwykle silną, stanowczą, pewną siebie, a jednocześnie człowiekiem owładniętym strachem, alkoholikiem ze słabą wolą.

I jeżeli wziąć pod uwagę, że w kategorii najlepszy film nominowane jest pozbawione treści „Życie Pi”, zaskakujący jest brak wyróżnienia „Lotu”. Jak w przypadku chyba wszystkich filmów ubiegających się w tym roku o statuetkę, nie jest to film rewelacyjny, ale na pewno wart uwagi.