... czyli Europa górą!
REKLAMA
Ubiegły rok, dokładnie tak samo jak poprzedni, zamknąłem liczbą 121 przeczytanych książek. 71 z nich to literatura tłumaczona na język polski. Po kryminałach, reportażach i zbiorach opowiadań czas więc na subiektywne podsumowanie dotyczące zagranicznej literatury pięknej.
To był naprawdę bardzo dobry rok. Zdominowany przez zapadającą w pamięć literaturę europejską. W moim zestawieniu jest tylko jedna książka autora pochodzącego spoza Europy (i nie jest to Amerykanin!). Mam za to Czeszkę, po dwóch Hiszpanów i Francuzów, Bułgara, Rosjanina, Anglika, Włocha, Ukraińca oraz tego jedynego „rodzynka” spoza Starego Kontynentu - Turka.
Z góry przepraszam więc wszystkich miłośników, tak promowanej i hołubionej przecież u nas literatury amerykańskiej, a także oburzonych faktem, iż na 11 wyróżnionych książek autorką tylko jednej jest kobieta. Tak po prostu wyszło, nic nie poradzę. Przypominam jednocześnie, że w poprzednich częściach podsumowania wskazałem książki kilkunastu autorek. Ewentualne sugerowanie więc, że mam coś do kobiet jest zupełnie irracjonalne. Podobnie jak przypuszczenia, że preferuję pisarzy, których nazwiska zaczynają się na literę G (wśród jedenastu wyróżnionych jest ich AŻ czterech!).
Z góry przepraszam więc wszystkich miłośników, tak promowanej i hołubionej przecież u nas literatury amerykańskiej, a także oburzonych faktem, iż na 11 wyróżnionych książek autorką tylko jednej jest kobieta. Tak po prostu wyszło, nic nie poradzę. Przypominam jednocześnie, że w poprzednich częściach podsumowania wskazałem książki kilkunastu autorek. Ewentualne sugerowanie więc, że mam coś do kobiet jest zupełnie irracjonalne. Podobnie jak przypuszczenia, że preferuję pisarzy, których nazwiska zaczynają się na literę G (wśród jedenastu wyróżnionych jest ich AŻ czterech!).
Zanim podam wybraną jedenastkę najpierw słów kilka o niewypałach i rozczarowaniach. Największe spośród nich, jeśli chodzi o tzw. hype tudzież nadawanie statusu arcydzieł, to: Lincoln w Bardo George Saundersa (zaznaczam, że jego zbiór opowiadań Dziesiąty grudnia podobał mi się za to bardzo) i Ostępy nocy Djuny Barnes (język rzeczywiście wspaniały acz fabuła już niekoniecznie), ale także Nasz chłopak Daniela Magariela i Pierwszy bandzior Mirandy July (o obu pisałem tu https://mikolajmarszycki.natemat.pl/244335,literackie-rozczarowania ). Poza tym rozczarowały mnie także inne mniej głośne książki jak np. Patrioci Sany Krasikov czy Patria Fernando Aramburu (o obu także tu https://mikolajmarszycki.natemat.pl/244335,literackie-rozczarowania ).
Na koniec wspomnieć muszę o trzech pozycjach, które brałem pod uwagę przy wyborze ostatecznej jedenastki. Są to: Sprzedawczyk Paula Beatty https://mikolajmarszycki.natemat.pl/231417,bez-skrupulow-i-zjadliwie-o-rasizmie oraz Zbiornik 13 Jona McGregora i Stanie płatne Gauza (https://mikolajmarszycki.natemat.pl/243947,10-ksiazek-i-polrocza-2018-r ).
A wspomniana subiektywna 11 wygląda tak. Kolejność alfabetyczna.
'/%3e%3cpath%20class='cls-2'%20d='M212.89,56.37v51.7h-19V56.37H173.83v-16h59.11v16H212.89Z'%20transform='translate(0%200)'/%3e%3c/svg%3e)
Julian Barnes – Jedyna historia
Bianca Bellová – Jezioro
Wydawnictwo Afera, przełożyła Anna Radwan-Żbikowska, 224 str.
Pierwsze zdanie: Nami jest spocony.
Niepozorna książka będąca zarówno bildungsroman, powieścią drogi, baśnią, jak i dystopią – gęsta i mocno zapadająca w pamięć rzecz.
Sorj Chalandon – Zawód ojca
Carlo Emilio Gadda – Niezły pasztet na Via Merulana
Pascal Garnier – Teoria pandy
Georgi Gospodinow – Fizyka smutku
Wydawnictwo Literackie, przełożyła Magdalena Pytlak, 320 str.
Pierwsze zdanie: Urodziłem się pod koniec sierpnia 1913 r. jako istota ludzka płci męskiej.
Przedziwna, metafizyczno-filozoficzna książka, serwująca mrowie wątków, łamiąca konwencje, będąca swoistą grą z czytelnikiem, który „wędruje” nią niczym przez mityczny labirynt – zaskakująca, wyjątkowa ale także wymagająca rzecz.
Hakan Günday – Jeszcze
Sergiej Lebiediew – Granica zapomnienia
Wydawnictwo Claroscuro, przełożył Grzegorz Szymczak, 368 str.
Pierwsze zdanie: Stoję na granicy Europy.
Jedyna książka, którą przeczytałem w tym roku dwukrotnie (za pierwszym razem strasznie mnie wymęczyła) to m.in. piękny poetycki język całości, kilka iście rewelacyjnych scen oraz tematyka łagrowa podana w zaskakujący sposób - gęsta, mroczna, głęboka i poruszająca proza.
Javier Marias – Berta Isla
Wydawnictwo Sonia Draga, przełożył Tomasz Pindel, 560 str.
Pierwsze zdanie: Przez pewien czas nie była pewna, czy jej mąż jest jej mężem, mniej więcej tak jak w półśnie człowiek nie wie, czy myśli czy śni, czy jeszcze panuje nad swoim umysłem czy zmęczenie odebrało mu tę władzę.
Stawiająca różnego rodzaju ważkie pytania, inteligentna powieść szpiegowska z podwójnym dnem (a może i z kilkoma kolejnymi dnami).
Antonio Muñoz Molina – Jak przemijający cień
Jurij Wynnyczuk – Tango śmierci
Wydawnictwo KEW, przełożył Bogdan Zadura, 431 str.
Pierwsze zdanie: Tam, na górze, pada śnieg, kraczą wrony, trzaskają drzewa na mrozie, a gdzieś w oddali skrzypi śnieg pod butami morderców.
Wielokulturowy Lwów, dwa plany czasowe (historyczny i współczesny), kilku bohaterów, wielowątkowa fabuła i nieustające poszukiwania zaginionych nut tanga, które ma niesamowitą moc – genialnie skonstruowana, niesamowita powieść.
Obecnie czytam:
Nie przegap żadnej ważnej wiadomości i obserwuj nas w Google News!