Zakochani po ecstasy.

Podtytuł zbioru tych trzech rozbudowanych opowiadań nie kłamie, to naprawdę są romanse chemiczne, a ich cichym bohaterem rzeczywiście jest tytułowy, rozrywkowy narkotyk. Ale skupmy się na ludziach. W pierwszym opowiadaniu popularna powieściopisarka głupawych romansideł dostaje udaru. Po powrocie ze szpitala, w którym zaprzyjaźniła się z niepewną swej seksualności pielęgniarką, dowiaduje się, że jej mąż jest uzależniony od pornografii. W drugim kaleka dziewczyna przy pomocy zakochanego w niej tępawego kibola, mści się na człowieku, który wprowadził do obiegu lek winny jej niepełnosprawności. Natomiast w ostatnim tekście śledzimy losy dojrzałego handlarza narkotyków i miłośnika house’owych imprezek oraz młodej, nieszczęśliwej dziewczyny, która dusi się w związku małżeńskim.

Zdecydowanie najlepsze jest opowiadanie ostatnie, aczkolwiek pozostałe dwa również trzymają poziom. Całość czyta się lekko i przyjemnie choć każde story, aż ocieka od wulgaryzmów, seksu, brutalnej przemocy no i tytułowej ecstasy, tudzież innych narkotyków. Zresztą jak ktoś czytał cokolwiek innego tego autora, to chyba nie spodziewa się po nim grzecznych opowieści. Z nim tak już jest, że albo się kupuje tą jego niegrzeczną literaturę albo nie. U Welsha jest krew, pot i łzy oraz bardzo przekonywująco opisane srogie narkotykowe zejścia. Nie mówiąc już o zoofilii i nekrofilii. Tak, tu nie ma miękkiej gry, tu nie ma zmiłuj. Najważniejsze, że czemuś to służy. To brutalna proza, łamiąca konwenanse ale zaangażowana społecznie (w końcu Welsh to wrażliwy swojak z Leith, portowej dzielnicy Edynburga), odważna i bezkompromisowa. Te opowieści chociaż nieco nieprawdopodobne są jednak prawdziwe, a ich bohaterki i bohaterowie, to ludzie z krwi i kości. I choć tematyka i sposób jej przedstawienia już nie robi takiego wrażenia jak w latach dziewięćdziesiątych, to ja tam Welshowi nadal wierzę.

Oczywiście żadna to wielka literatura, ale bawiłem się przy tej książce przednio. Specyficzne poczucie humoru autora, jego cynizm i ironia bardzo mi leżą. Podobnie jak miejscami skłonność do niepokojących, mrocznych klimatów i zagłębiania się w psychikę pokręconych bohaterów. Szkoda tylko, że Welsh w tak zwanym międzyczasie nie utrzymał tej dobrej formy i zaczął się rozmieniać na drobne. Bywa. Aha, jeszcze jedno – jak już się zacznie te opowiadania, to nie chce się przerywać, czytają się błyskawicznie.