„Herkules w Nowym Jorku”: pierwszy film ze Schwarzeneggerem

Po trzykrotnym zdobyciu tytułu Mister Universe dla Schwarzeneggera, przybywającego z Austrii na teren USA, gdzie zaskoczyło go wiele, a zwłaszcza kobiety depilujące nogi, nadarzyła się niepowtarzalna okazja – poszukiwano kulturysty do filmu i Joe Weider, jego mentor oraz agent, polecił go producentom. Na drodze do aktorskiego debiutu stanął mu jednak były Mister America, Dennis Tinerino, bo to o niego zabiegali wspomniani filmowcy. Ale Weider nie dał za wygraną i podstępnie powiedział im przez telefon, że Schwarzenegger był w Wiedniu aktorem szekspirowskim, co było oczywistą bzdurą, więc powinni wybrać właśnie jego. Wreszcie w trakcie spotkania z producentami, gdzie Weider umiejętnie się targował, wywalczono dla Austriaka rolę Herkulesa – i tak rozpoczęła się wielka aktorska kariera 22-latka z ogromnymi marzeniami.

Bohater zachowuje się więc dziwacznie w nowym otoczeniu, co – w połączeniu z toporną grą aktorską i specyficznym akcentem Schwarzeneggera – okazuje się najzabawniejsze. Przykładowo, kiedy Herkules podczas zwiedzania miasta dostrzega plakat filmu o sobie samym, zdenerwowany zdejmuje bluzę i, eksponując klatę, pokazuje nowej towarzyszce, że aktor z grafiki nie jest do niego podobny. Z kolei gdy spotyka jej chłopaka, bezceremonialnie pyta, czy to kochanek dziewczyny, a to owocuje komiczną sytuacją. Mało wyszukany humor jest nieodłącznym elementem „Herkulesa w Nowym Jorku”, ale wiele przedstawionych sytuacji okazuje się tak absurdalnych i zarazem kiepsko nakręconych, że płynie z tego po prostu czysta frajda.

W przetrwaniu na terenie Nowego Jorku, poza wspomnianą towarzyszką, Herkulesowi pomaga fajtłapowaty sprzedawca precli Pretzie – ciekawie w tej roli wypadł znacznie starszy od Schwarzeneggera artysta komediowy Arnold Stang. Obie postacie zostały widocznie skontrastowane: obok pewnego siebie, wysportowanego i masywnego Herkulesa stanął nieco zalękniony i chuderlawy, ale poczciwy przyjaciel. I podczas gdy Pretzie rozwiązuje problemy polubownie, syn Zeusa lepiej radzi sobie z kłopotami dzięki sile fizycznej. Bawią nawet sceny walk, ponieważ zostały na tyle nieudolnie zrealizowane, że mimochodem stają się komiczne, jak na przykład starcie Herkulesa z kilkoma osiłkami, przypominające przepychanki dzieci w piaskownicy, a nie prawdziwą bójkę.

„Herkules w Nowym Jorku” nie jest filmem pełnym błyskotliwego humoru, za to naszpikowanym niedorzecznymi scenami, lecz dla mnie okazał się on niezłą odskocznią od ambitniejszego kina. Pełno tu kiczu i słabo zrealizowanych scen akcji, jednak w tym niedopracowaniu tkwi sporo zabawy i odrobina uroku – był to pierwszy film Arthura Allana Seidelmana i czuje się tu pasję początkującego, nieco nieporadnego i dopiero odkrywającego reżyserię autora. Poza tym oglądanie, jak radził sobie na początku kariery filmowej Schwarzenegger, jest samo w sobie ciekawym (i przy okazji zabawnym) doświadczeniem.