120bpm – prywatne jest polityczne. Recenzja

Reżyser Robin Campillo już w pierwszych minutach swojego filmu pokazuje, że w "120 uderzeniach serca" nie będzie tworzył członkom paryskiego Act Up hagiografii. Będzie pot, krew, imprezy techno i łzy. Kłótnie – te konstruktywne, prowadzące do wypracowania wspólnych postulatów, ale i te zasadzające się na gruncie prywatnych antypatii. Członkowie grupy są solidarni, jednak to nie przeszkadza im w posiadaniu odmiennych wizji działania. Łączy ich przyjaźń, ale na pewno nie ta z gatunku cukierkowych i prostych. Akcje uliczne (niekiedy trwające tylko kilka minut) są zwieńczeniem wielogodzinnych, wyczerpujących przygotowań, a wspólny cel to dopiero zaczyn do dyskusji, nie remedium na każdą różnicę zdań.

Oglądamy kontestujących konwenanse ludzi, którzy ani myślą ukrywać się ze swoją chorobą lub kogokolwiek za nią przepraszać. Nie chcą wegetować i godzić się na rzeczywistość, w której rząd i społeczeństwo są głusi na ich problemy. AIDS nie odebrało im podmiotowości – krzyczą głośno, tańczą do utraty tchu, swoją energią i zapałem buntując się przeciwko stereotypowi bezsilnego, pogrążonego w depresji nosiciela HIV. Niektórzy z nich słyszą za plecami tykanie zegara spowodowane świadomością rozwijającej się w ich ciałach choroby. AIDS współuczestniczy w życiu Act Up przez cały czas – jest obecne na edukacyjnej akcji w liceum i podczas rozmów z przedstawicielami farmaceutycznych korporacji. Bawi się z aktywistami na imprezie w klubie i towarzyszy dwójce zakochanych bohaterów podczas zbliżenia, wyrywając ich na chwilę z objęć, kiedy trzeba zadbać o zabezpieczenie.

Miłość tej pary jest zresztą w filmie niezwykle znacząca i namacalna. Paradoksalnie wcale nie gaśnie w momencie osłabienia ciała. Z ekstazy boleśnie, acz płynnie przeradza się w troskę o ukochaną osobę w obliczu jej cierpienia. Wraz z rozwojem tej relacji rozwija się też choroba, a prywatność bohaterów kolejny raz splata się ścisłym ściegiem z tematem ich, niedającej o sobie zapomnieć, działalności społecznej. Jak w sławnym feministycznym haśle – to, co prywatne, jest polityczne. Pokazanie intymności, seksualności, życia osobistego i szczerych, niepohamowanych emocji może być aktem emancypacji. Campillo jest tego doskonale świadom.

Rzeczywistość widziana z perspektywy jednostki pokazuje bez porównania więcej prawdy o realiach choroby niż jakiekolwiek szpitalne statystyki i pozwala dostrzec w chorym człowieka, a nie jedynie bezimienne hasło wyjęte ze słownika medycznego. Od czasów przedstawionych w filmie minęło trzydzieści lat. Dzisiejsza sytuacja osób zakażonych HIV jest lepsza niż tych żyjących w latach dziewięćdziesiątych, dla których choroba była często naznaczonym wieloma społecznymi stygmatami wyrokiem. Śmierć aktywistów, którzy nie maskowali prawdy o tym, na co tak naprawdę są chorzy (a wręcz przeciwnie, wystawiali swój ból na widok publiczny), przyczyniła się do polepszenia sytuacji osób zakażonych wirusem. Dzięki nim temat AIDS został zauważony i potraktowany poważniej.

Filmowi aktywiści Act Up-Paris na co dzień mierzyli się z epidemią, jednak to wcale nie ona, a szalone, gorące, rozpaczliwe wręcz pragnienie życia jest głównym tematem tego filmu. Campillio stworzył opowieść o ludziach, którzy zdecydowanie nie mają nad głową aureol, a mimo to na ich widok przyśpiesza nam serce. Co za niezwykły chichot historii – seropozytywni członkowie społeczności LGBTQ+ głoszą świecką nowinę o tym, że poświęcenie w imię wartości, w które szczerze się wierzy, nie idzie na marne, a wręcz przeciwnie – daje nadzieję i realnie zmienia bieg zdarzeń.