Problem prostytucji

Wśród nich są zarówno te potępiające prostytucję jak np. WHISPER — Women Hurt in Systems of Prostitution Engaged in Revolt, które same mówią o sobie „ocalone z prostytucji", jak i dążące do nadania jej statusu normalności np. COYOTE — Cast Off Your Old Tired Ethics, domagająca się legalizacji zawodu prostytutki. Jednomyślne nie są również polskie feministki. Skąd taki duży dysonans?

Jest wiele argumentów i korzyści przemawiających za racjonalnym podejściem do tej formy działalności — zarówno z punktu widzenia osób świadczących tego typu usługi (opieka prawna, medyczna, świadczenia socjalne itp.), korzystających z usług (opieka prawna, medyczna itp.), z punktu widzenia państwa (podatki, zmniejszenie ryzyka i niebezpieczeństw wynikających z "czarnej strefy" — czyli większe możliwości kontroli nadużyć i niwelowania przestępstw w tym obszarze) oraz podatników, czyli ogólnie mówiąc korzyści społeczne (sprawiedliwsza partycypacja w obciążeniach i świadczeniach obowiązkowych, można wnioskować, iż wiązałoby się to również z wyższym poziomem edukacji seksualnej i świadomości seksualnej, a co za tym idzie większą świadomością w zarządzaniu płodnością).

Zarówno ze względów ekonomicznych, edukacyjnych, społecznych czy psychologicznych świadczenie usług seksualnych (podobnie jak świadczenie równie intymnych- np. usług terapeutycznych) powinno być legalnym, opisanym prawnie zawodem".

Prostytucja zawsze degraduje i głównie we własnych oczach. Czym innym jest stygmatyzacja społeczna. Jestem przeciwna stygmatyzowaniu, ale nie wierzę, że legalizacja je zmniejszy. Czy legalizacja coś by zmieniła? Wątpię. Nie w Polsce. Czy mi się podoba, że kobiety nie mają ochrony prawnej, ubezpieczenia etc? Nie, ale prostytucja jest często kwestią przymusu i nie wierzę, aby w Polsce legalizacja przyczyniła się do społecznej i ekonomicznej poprawy sytuacji osób ją uprawiających. Gdyby sama legalizacja gwarantowała wyeliminowanie przymusu, handlu ludźmi to już by było wiele. Ale wcale nie gwarantuje. Nie wiem też czy w Holandii gwarantuje, choć tam podejście do prawa jest zupełnie inne niż w Polsce. O wiele bardziej odpowiedzialne."

Nie ma dziś bardziej poniżającego słowa niż „kurwa", które pada w stosunku nie tylko do prostytutek, ale też do innych kobiet, które nie mają z prostytucją nic wspólnego. Zastanawiające jest to, iż nie ma takiego odnośnika w męskim znaczeniu, choć wydawać by się mogło, iż to ten, który korzysta z usług prostytutek powinien bardziej się wstydzić. Nic bardziej mylnego. Jak więc nazwać można mężczyznę, który płaci za seks? Kurwiarz? Przecież to esencja napompowanego męskiego ego, to wręcz komplement, nie obraza.

Społeczny odbiór najstarszego zawodu świata jest powszechnie znany — to „kurwy i szmaty", nic więcej, a mimo to tysiącami lgną do nich ci, którzy z upodobaniem kreślą ich wizerunek Społeczny ostracyzm z jakim spotykają się prostytutki jest powszechny. Większość z nich nie pracuje w tym „zawodzie" z pobudek ideowych bądź z własnego widzimisię. To życie często zmusza je do podjęcia takiej decyzji. Dostrzega to także Katechizm Kościoła Katolickiego: „(...)Oddawanie się prostytucji jest zawsze grzechem ciężkim, jednak nędza, szantaż i presja społeczna mogą zmniejszyć odpowiedzialność za winę".

Feministki mają z tym tematem problem. Głosów jest wiele. Trudno o jednolite stanowisko przy tak wrażliwej kwestii. Tym bardziej, że prostytucja ciągle ewoluuje, bo przecież dziś to nie tylko tirówki na ulicach czy panie w eleganckich domach publicznych, ale także sponsoring — nie przez wszystkich uznawany za formę prostytucji. Od razu wyjaśniam- ja do burdeli nie chadzam. Za młody jestem. No i zbyt przystojny.