Błękit między niebem a wodą

Palestyńska opowieść. Tak można by, jednym słowem, określić to, co wyszło spod pióra Susan Abulhawy. Autorka przez podanie kilku epizodów z kilkudziesięciu ostatnich lat z życia pewnej rodziny, starała się opisać realia życia Palestyńczyków. Szkoda, że nie uczyniła tego w sposób uczciwy. Jednostronność przekazu, swobodny wybór faktów razi człowieka, nawet tak krytycznie nastawionego do izraelskiej polityki, jak ja.

Izrael w społecznym postrzeganiu robi za „czarnego luda”, jest przedmiotem krytyki radykalnych ruchów z całego świata i tak naprawdę nie ma sojusznika, na którego pomoc może liczyć w każdej sytuacji. Oczywiście wpływ na to ma dość kontrowersyjna polityka rządów Izraela, pamiętajmy jednak, że jest ona wynikiem daleko idącego kompromisu wypracowanego przez dość dziwne koalicje rządzące. Nie pamiętając o tym i traktując izraelskie społeczeństwo jako monolityczne, zaczynamy upraszczać swe sądy, szykując podatny grunt na treści książek takich jak „Błękit”.

Kilkakrotnie w czasie lektury rzucałem tą książką w kąt, widząc swobodę z jaką Autorka traktuje historię. Odrzucanie i zapominanie faktów, to jeden z grzechów tej książki. Postanowiłem więc nie skupiać się na samej treści, ale na tym, co w książce zabrakło. Nie dowiesz się bowiem, zacny czytelniku, że uciekinierzy z 1948 roku praktycznie nie widzieli żołnierzy izraelskich. Uciekali w przekonaniu, że oto za kilka tygodni powrócą do swych domostw, wspomagani przez armie państw ościennych. Nie dowiesz się, że od pierwszych dni od zawieszenia broni, przez granicę z Egiptem i Stefą Gazy, przenikali do Izraela fedaini, szerząc terror i mordując całe rodziny. Nie dowiesz się, że przed każdym kolejnym konfliktem szły w eter zapowiedzi o zepchnięciu Izraela do morza, nie dowiesz się też, że kilka godzin, po jednostronnej ewakuacji osadników ze Strefy Gazy, w stronę Izraela wystrzelone zostały rakiety kassam. Wreszcie nie dowiesz się o wpadce na antenie telewizji Al- Jazzeira, który pod gradem dociekliwych pytań dziennikarza, pytań ocierających się o szyderstwo z bohaterstwa Hamasu, przyznał, iż rzeczywiste straty tej organizacji, w czasie operacji Ołowiany Odlew, były daleko wyższe niż te, które zaistniały w świadomości ludzkiej.