Mój piękny syn; Na głodzie

Wraz z ekranizacją filmową „Mojego pięknego syna” do polskich księgarń trafiły przekłady dwóch powieści, które posłużyły za kanwę filmu. Opowieści ojca i syna – dwie odrębne książki opowiadające w sumie o tym samym – o uzależnieniu – tylko z dwóch perspektyw, napisane zostały niemal w tym samym czasie i tak też należy je czytać i analizować.

Jest więc „Mój piękny syn” z perspektywy ojca zmagającego się z uzależnieniem syna i opowiadającego o dorastaniu dzieci i o własnych eksperymentach z narkotykami. Jest też „Na głodzie. Moja historia walki z narkotykami” czyli pewnego rodzaju spowiedź syna o nawrotach i kolejnych odwykach. Każda z nich wychodzi z innej perspektywy, rozpoczyna swoją opowieść od innego momentu. Opowiadają w sumie tę samą historię, momentami się pokrywają – niektórymi scenami, wspomnieniami – ale z powodu punktu wyjściowego nie mówią o tym samym. Innymi słowy – dopowiadają się, uzupełniają luki w poszczególnych narracjach.

David Sheff – ojciec – przez całą powieść zastanawia się, czy był w jakiś sposób odpowiedzialny za nałóg syna. Dogłębnie analizuje więc swoją młodość, krok po kroku wspomina dzieciństwo Nica, szukając momentu, w którym to wszystko się zaczęło. Zadaje pytania, na które trudno odpowiedzieć, na które brak wyjaśnień. Czy dało się temu zapobiec? Czy gdyby zauważył wcześniej, czy gdyby silniej zainterweniował na samym początku, czy wtedy nic by się nie stało? „Mój piękny syn” pełen jest wątpliwości kochającego rodzica, który troszczy się o swoje dziecko.

Jest drobny problem z tłumaczeniem „Mojego pięknego syna”. Samo w sobie jest dobre, tylko że momentami ma się wrażenie, że tłumacz odciął się od Internetu i tłumaczył, jak mu dusza zapragnie, nie bacząc na to, jak się przyjęło w Polsce. Jednocześnie nie robi tego konsekwentnie i w ten sposób część rzeczy, których normalnie nikt już nie tłumaczy, dostaje swoje odpowiedniki po polsku, a część pozostaje w oryginale (choć posiada już swoje polskie tłumaczenia).