Weronika Lewandowska Photography, czyli przegląd fotograficznych koszmarów

Do swojego aparatu dołożyłam analogowy obiektyw, który zabrałam z Zenitha mojego chłopaka. Najpierw był przyklejony do Alfy taśmą klejącą, a kiedy to przestało być wygodne zainwestowałam 50 zł i kupiłam przejściówkę. Świetnie się bawię robiąc złe technicznie zdjęcia, często jeszcze je pogarszając poprzez zmianę kolorów w domyślnym programie na MacBooku (najistotniejsza jest dla mnie opcja „zmniejsz kontrast”). Uważam, że to w braku jakości tkwi jakość. I jestem szczęśliwa, bo zdecydowanie lepiej jest, kiedy robi się złe zdjęcia złym sprzętem, niż kiedy robi się złe zdjęcia dobrym sprzętem. Smuci mnie fakt, że najtragiczniejsze z nich robią „profesjonaliści” - mistrzowie fachu ukryci w zakładach fotograficznych przy głównych ulicach w każdym mieście. Przewyższają tandetnością swoich dzieł nawet nastolatki fotografujące się na torach. Czy pamiętacie coś gorszego od zdjęć ślubnych? Od tych pięknych plenerów w parku i przed teatrem? Coś przaśniejszego od loków, stosu koronek i wyżelowanej fryzury pana młodego? Coś bardziej przykrego od końskiego uśmiechu i tipsów wplątanych czule we włosy? Wiem, że nie pamiętacie. Oczywiście warto wspomnieć, iż tradycyjny ślub z założenia jest czymś trudnym do ogarnięcia w przyzwoity sposób. Kiedy przechodzę obok wystawionych w oknie zdjęć młodych par wydaje mi się, że fotografowie nawet nie starają się z tym wszystkim uporać. Zdecydowanymi mistrzostwem w tej kwestii odznacza się załoga legendarnego już Foto Knyt, która swoimi wizjami przebija nawet Wróżbitę Macieja.

Na trzecim miejscu tego niechlubnego zestawienia postanowiłam umieścić wszelakie wytwory z fanpage o nazwie X Y Photography, które stanowią chyba 1/3 wszystkich stron na facebooku, bo ciągle na nie trafiam. Oczywiście w tym momencie trochę uogólniam - doskonale wiem, że tam też znajdują się wartościowe zdjęcia. Problem w tym, iż rzadko. Właściwie wszystkie fotografie są takie same, jakby istniał jakiś cyrograf, który każdy zakładający tego typu fanpage musi podpisać, bo przepis na zdjęcie wszędzie jest następujący:

Zastanawiam się, czy ci ludzie nie mogą wyjść z domu z aparatem i poszukać naturalnych sytuacji? Zabrzmię jak Coelho, ale i bez "ustawki" otoczenie z reguły jest ciekawe. Dlaczego nie mogą robić szczerych zdjęć? One przynajmniej mają w sobie jakąś prawdę. Z takiego gatunku szczególnie kocham stosy amerykańskich zdjęć z lat osiemdziesiątych, nazywanych przeze mnie „Retro Złamasami”