Patronka feministek obwieściła zmartwychwstanie!

Wedle ewangelii Filipa, to Maria Magdalena była ulubionym uczniem Chrystusa, i to ona jedyna dostępuje zaszczytu indywidualnych nauk. Pozostali uczniowie mieli nawet pytać Jezusa, czemu ją kocha bardziej niż ich. Odpowiedzi niestety nie poznaliśmy, bo włąściwy ustep papirusu wyżarły mrówki. Domyślać się możemy, że szczególny stosunek Chrystusa do Marii wynika z jej wybitnej inteligencji i duchowości. Ewangelia Filipa uzasadnia nawet nazywanie jej apostołką apostołów. Takie usytuowanie Marii w historii Jezusa zdaje się tłumaczyć nieobjaśnioną w Biblii, naczelną rolę Marii w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa – zdarzeniach kluczowych dla całego chrześcijaństwa. Jeśli bowiem Maria byłaby tylko pomyloną kobietą o wątpliwej reputacji, która nawet nie była równa uczniom Chrystusa – dlaczego to ona przerosła ich w chwili próby? Kiedy Jezusa pojmano, sądzono, katowano i uśmiercano, uczniowie rozbiegli się strwożeni. Kiedy Jezus umarł, siedzieli zrozpaczeni, a pewnie i zlęknieni o własne życie. To Maria jest cały czas przy Chrystusie, to jej pierwszej Chrystus się ukazuje po zmartwychwstaniu – czy rzeczywiście odegrałaby tak ważną rolę w całej tej historii, gdyby jej jedyną zasługą była wdzięczność za uzdrowienie z obłędu? Wedle ewangelii Filipa, Magdalenie pierwszej ukazał się zmartwychwstały Chrystus, bo ona pierwsza pojąć miała znaczenie tego faktu. Dość powiedzieć, że nawet zatwierdzeni przez Kościół ewangeliści relacjonują załamanie św. Piotra, gdy zawezwany przez Magdalenę odkrył pusty grób Chrystusa. Ten, który miał był opoką kościoła, w pierwszej chwili uznał, że ktoś ciało Chrystusa zabrał – nie pomyślał wcale o zmartwychwstaniu. Podobnie zatrwożeni mieli być pozostali uczniowie, którzy lękali się i o własne życie, skoro ich mistrza zgładzono. Inteligentniejsza, bardziej odważna, czy uduchowiona Magdalena miała, wedle relacji Filipa, wytłumaczyć uczniom doniosłość zmartwychwstania. Przecież bez niego, Chrystus byłby zaledwie kolejnym prorokiem, a najwyżej męczennikiem. Dopiero jego śmierć, a potem zmartwychwstanie czyniły z niego Boga! Wedle ewangelii Filipa, uczniowie wykazywali się zarówno słabością intelektualną, jak i słabym charakterem – bo bali się o własne życie. Czyli, określając to współczesnym językiem: kiedy faceci panikowali, to kobieta zachowała zimną krew i trzeźwość umysłu. Uczniowie przyjmowali wyjaśnienia udzielane przez Marię Magdalenę tym chętniej, że zdawali sobie sprawę z jej wyjątkowej zażyłości z Chrystusem. Niepokoiło to jednak silnie św. Piotra, który wykazywać miał nerwowość w kwestii przywództwa w grupie. On właśnie miał kwestionować wyjaśnienia Marii argumentując, że gdyby Chrystus chciał im coś obwieścić, nie komunikował by im tego ustami kobiety. Argument seksistowski, ale celny przed dwoma tysiącami lat jeszcze bardziej, niż dziś.

W światłe licznych dokumentów odnalezionych przez naukowców, liczne grupy pierwszych chrześcijan były współtworzone tak przez mężczyzn, jak i przez kobiety. To kobiety bywały głowami kościołów i nauczycielami. Św. Paweł w liście do Koryntian wspomina nawet o kobietach prorokach. Cóż, kiedy w IV w.n.e krzepnie instytucja Kościoła Katolickiego, a rywalizujący o władzę mężczyźni usiłują eliminować kolejnych kandydatów i... kandydatki. Z czasem kobieta dzierżąca władzę i przywództwo religijne zaczęła być traktowana niemal jako herezja. Tym niewygodniejsza była postać Marii Magdaleny. Usunąć ją było niepodobna, bo wystepowała we wszystkich ewangeliach, więc posłużono się innym zabiegiem. Przypisano jej cechy różnych kobiet o imieniu Maria, które występowały w relacjach ewangelistów. Połączono w jedną postać Marię - nierządnicę z ewangelii św. Łukasza, którą Jezus uratował przed ukamienowaniem, Marię (siostrę św. Marty), która obmyła i namaściła stopy Jezusa w ewangelii św. Jana, oraz Marię Magdalenę – tę właściwą, ulubioną uczennicę Chrystusa.
Z najodważniejszej i najmądrzejszej – apostołki apostołów, Maria z Magdali stała się opętaną prostytutką, która swym grzesznym i plugawym żywotem dała pretekst Chrystusowi, do okazania miłosierdzia. Zabieg był genialny, bo w każdych czasach zrobienie z kobiety kurwy, odbiera jej szansę na uznanie i szacunek, a czyni obiekt - w najlepszym razie – miłosierdzia. W dodatku, taka święta była szalenie przydatna, żeby ujarzmić wszystkie kobiety. Wskazano im jakże dogodną dla mężczyzn drogę do samorealizacji: kobiety ze względu na wynikającą z seksualności grzeszność, winny ćwiczyć się w pokorze! Żałować za grzechy, wielbić, umyć mistrzowi nogi i pokutować!