Wytyczne

Gdy wszedłem do kościoła, w którym stała już trumna i zebrali się przyjaciele i rodzina zmarłej, miły ksiądz powiedział mi krótko – ksiądz nie poprowadzi tej mszy ani nie wygłosi homilii. - Dlaczego - spytałem szczerze zdziwiony. - Bo takie dostaliśmy wytyczne. - Ale przecież ja nie zostałem obłożony żadnymi karami. Przecież w waszym kościele już nie raz asystowałem przy ślubach i odprowadzałem zmarłych. - Być może – powiedział równie spokojnym głosem ksiądz - ale dostałem takie wytyczne i to ja będę przewodniczył, i wygłoszę homilię

W tych dniach przypada kolejna rocznica śmierci mojej mamy. Jak co roku pojechałem do rodzinnej parafii, by odprawić mszę za mamę. I tu miły ksiądz z Ukrainy powiedział jasno i wyraziście – to ja będę przewodniczył. Trudno, niech tak będzie. Już wyciągnąłem okulary, by przeczytać Ewangelię wyznaczoną na ten dzień, a oto drugi ubiegł mnie i stanął przy pulpicie tuż przede mną, i to on czytał Dobrą Nowinę. Czyżby i oni otrzymali podobne wytyczne?

Moi parafianie polubili rozmowy z księdzem administratorem. Stawiają mu sporo różnych pytań, a ksiądz Grzegorz cierpliwie stara się udzielać odpowiedzi. - Czy ksiądz Wojciech może być na naszym ślubie? – Zgodziłbym się na ślub z udziałem księdza Wojciecha, ale taki ślub byłby niestety nieważny. Ciekawe gdzie ksiądz administrator to wyczytał, czyżby w tajemniczych wytycznych? - A jak ja sama umrę albo będę chciała, żeby mojego starego pochował ksiądz Wojciech? - To jeśli tak będzie zapisane w waszym testamencie, to zgoda. A jeśli nie, to przykro mi, ale nie. Znów te wytyczne?

W dekrecie o odsunięciu z urzędu proboszcza mój biskup zapisał łaskawie frazę: „Jestem gotów mianować księdza rezydentem [księdzem wspierającym pracę duszpasterską w jakiejś parafii], o ile znajdzie ksiądz chętnego proboszcza”. Jeśli w ślad za tym zdaniem rozesłano do proboszczów wspomniane wytyczne, to ciekawe, czego jeszcze oczekują władze diecezji od posłusznych sobie księży?

To nie pierwsza przykrość, jakiej doznaję ze strony księży w mojej diecezji. Przywykłem. Tym większą czuję wdzięczność dla tych, którzy nie bacząc na wytyczne i atmosferę, i oczekiwania władz, potrafią zadzwonić, odwiedzić, proponują wsparcie. Nieliczni, ale prawdziwi przyjaciele.