Polak gra w filmach Bollywood. 100 złotych za godzinę pracy. "Podobno nie umiemy tańczyć i śpiewać, ale mamy ładne zęby"

Podczas mojego pobytu tam sprawy przybrały nieco nieoczekiwany obrót. Z kolegą z Hiszpanii postanowiliśmy pojechać pociągiem do Mumbaju, by kontynuować nasze nauki duchowe u specjalnego nauczyciela. Po przejechaniu 100 km autobusem i 1600 km pociągiem, co zajęło około 30 godzin, dotarłem do swojego nauczyciela, ale on powiedział, że potrzebuje czasu, musi się ubrać i tak dalej – była 8 rano. Poszedłem więc na godzinę na spacer po jego dzielnicy Bombaju (Powai). Podczas spaceru zaczepił mnie facet z pytaniem, czy nie chciałbym występować w filmach Bollywood. Z początku go nie zrozumiałem, myślałem, że chce mi sprzedać jakieś filmy na DVD, byłem zmęczony, więc kazałem mu spadać. Po czym on wyjął telefon, zaczął mi robić zdjęcia i jakoś wytłumaczył, że tutaj w filmach często potrzeba zachodnio wyglądających ludzi, szczególnie blondynów. Wymieniliśmy się telefonami i jakoś tak poszło. Nie szukałem pracy, ale to praca znalazła mnie.

Bezpośrednio zgłosić się jest trudno, bo trzeba wiedzieć do kogo. Ale jak już tu jesteś, to wystarczy popytać Europejczyków mieszkających w Bombaju i zawsze znajdzie się ktoś, kto w takim filmie wystąpił i można go poprosić o kontakt z agentem. Albo liczyć na łut szczęścia, tak jak ja.

Zazwyczaj są to role nieme, choć zdarzają się prośby, żeby zaśpiewać piosenkę czy zatańczyć. Wtedy oni piszą nam tekst fonetycznie w Hindi, a my uczymy się go na pamięć. Ostatnią swoją rolę zagrałem w serialu Sanskaar – Dharohar Apnon Ki. To historia mężczyzny, który pojechał do USA i robi tam karierę jako producent mody. Ja i jeden Rosjanin graliśmy tam modeli, na których ów projektant pokazywał jedną ze swoich kolekcji koszul. Niedawno też w jednym filmie uciekałem przed potworem-jaszczurką i krzyczałem w Hindi "pomocy, pomocy".

Całość trwała 2 godziny, ja dostałem za to 4 tysiące rupii – czyli około 220 złotych. Kolega Rosjanin otrzymał 7 tysięcy rupii, bo miał lepszego agenta i wizę biznesową – ja mam tylko turystyczną. Ale znajomość z nim dała mi dalsze kontakty do managerów, co pomaga wyciągać lepsze pieniądze.

Średnio za dzień zdjęciowy dostaje się właśnie 4-7 tysięcy rupii. To dużo mniej niż kiedyś – jeszcze rok temu płacono średnio po 10 tysięcy rupii. Cóż, kryzys nie ominął Bollywood, choć spadek płac spowodowany jest też tym, że producenci zaczepiają wielu turystów i ci zgadzają się zagrać w filmach dla zabawy albo po prostu traktują to jako przygodę w Indiach. Przy czym turyści godzą się zazwyczaj tylko na jeden dzień zdjęciowy, więc jeśli producent potrzebuje kogoś na dłużej, to już nie szuka wśród turystów. Zdarzają się wypady 10-dniowe, a nawet dłuższe. Wtedy dostaje się dniówkę minimum 4-5 tysięcy rupii, nawet jeśli nie występujesz przed kamerą. Do tego zapewniane są posiłki i noclegi, więc jak na warunki hinduskie, gdzie pensja 1000 złotych jest uznawana za dobrą, jest naprawdę bardzo przyzwoicie.

Dodatkowo dochodzi kwestia bycia członkiem unii Cine & Television Association lub nie. W Bombaju jako stolicy Bollywood są częste kontrole i każdy, kto nie posiada takiej karty, dostaje minimum 5 tysięcy rupii kary, którą musi zapłacić producent. A jedyną możliwością otrzymania karty jest przekupienie urzędnika. Posiadacz takiej karty ma zapewnione nie tylko wyższe zarobki, ale też zwrot kosztów dojazdu czy posiłków w trakcie dojazdu. Dlatego też na dłuższe wyjazdy wyjazdy osoby bez karty mogą jechać tylko poza Bombaj - gdzie nie ma kontroli.

Polaków jeszcze nie, choć z opowiadań wiem, że są. Moja koleżanka producentka powiedziała mi, że nie umiemy tańczyć ani śpiewać, ale za to dobrze wyglądamy i mamy ładne zęby. Z tego, co zauważyłem, to przy filmach pracują głównie Rosjanie. Dużo jest też osób ogólnie z bloku wschodniego, Ukrainy i tak dalej. Ogółem Europejczyków jest tutaj dosyć dużo i prędzej czy później każdy zagra w jakimś filmie – jeśli chce.

Oni płacą świetnie, ale jeśli chodzi o częstotliwość, to nie ma w tej branży reguły. Czasem pracujesz codziennie, czasem przez miesiąc jest cisza. To wypadkowa kilku zmiennych – przede wszystkim szczęścia i dobrych kontaktów. W trakcie sezonu deszczowego, czyli od lipca do października, pracy jest trochę mniej, ale poznałem już kilka osób w Bombaju, które mieszkają tu kilka lat i całkiem nieźle żyją z grania.

Narazie mi się tu podoba i zostaję, chociaż nie wiem, na jak długo. To zależy tez od pieniędzy. Mumbaj jest dość drogi, ale już w Tiruvannamalai można mieszkać na farmie albo w Aszramie i nie wydawać na życie więcej, niż 400 złotych miesięcznie.

Hindusi są bardzo bezpośredni i jeśli masz białą skórę, to po prostu będą się na Ciebie gapić – do tego trzeba się przyzwyczaić. W Europie takie zachowanie może być odbierane jako nietaktowne czy agresywne, ale tu jest na porządku dziennym.

Społeczeństwo jest bardzo konserwatywne, szczególnie w stanie Tamil Nadu. Tam widok białego z ciemną dziewczyną budzi skrajne emocje – często słyszałem gwizdy, krzyki, odgłosy zwierząt i tak dalej. Seksualność jest tu bardzo wyparta ze społecznej świadomości, przez co chociażby w kinie mężczyźni zachowują się bardzo dziecinnie. Na przykład gdy na ekranie pojawia się kobieta, potrafią krzyczeć albo wydawać odgłosy zwierząt, np. psów.

Zostałem raz zatrzymany przez policję za siedzenie z lokalną dziewczyną w samochodzie. Musiałem składać wyjaśnienia. Tutaj, jeśli zaczepisz dziewczynę w centrum handlowym i będziecie się do siebie za bardzo uśmiechać, ktoś podejdzie i upomni, że tak nie wolno. Szczególnie tyczy się to białych, którzy są tu trochę na cenzurowanym i mocno rzucają się w oczy. Ale u większości młodych ludzi w Indiach budzi to sprzeciw jako staroświeckie i niepotrzebne. Swoistym protestem przeciwko tym zasadom są romanse na planach filmowych, gdzie często zamyka się np. pokoje do makijażu z kartką, by nie przeszkadzać.

Mumbaj jest względnie bezpieczny, zdarzają się tam napaści, ale raczej rzadko. Bardziej niebezpiecznie jest na północy Indii. Jeśli chodzi o zagrożenia, to głównym niebezpieczeństwem w Indiach są kieszonkowcy.

Dość egzotyczne i emocjonujące może być też jeżdżenie pociągami w Mumbaju – czasem dochodzi tam do rękoczynów. Kobiety potrafią na przykład gryźć się wzajemnie o miejsce siedzące. Wagonów najczęściej jest kilkadziesiąt i są tak zapchane, że puszka sardynek to przy tym ocean przestrzeni. Wiele osób umiera, wypadając z pociągu i nikogo to tutaj nie dziwi, najwyżej ktoś nieśmiało bąknie: "ojej". Często też zdarzają się ataki kamieniami jednego niezadowolonego pasażera w stronę innych, kiedy tamten już opuści przedział. Kamienie lecą nawet w stronę kobiet. Widziałem też, jak wisząc na pociągu Hindusi ściągali okulary dziewczynom będącym na pociągu jadącym w drugą stronę.

Trzeba też pamiętać, że na pasach pierwszeństwo mają samochody i autobusy – i generalnie każde przekroczenie ulicy w tym mieście to potencjalna śmierć. Jak pieszego potrąci kierowca autobusu, to zazwyczaj nikt nie stawia mu zarzutów. Dodatkowo, autobusy nie będą czekały, aż wsiądziesz - jak nie zdążysz to wypadasz i tyle. Nie wolno też ignorować informacji o atakach terrorystycznych - sporo ich było w Bombaju w ostatnich latach. Na przykład teraz rząd wydał ostrzeżenie o atakach i polecił omijać stacje kolejowe i centra handlowe w najbliższy weekend.