Nowa fala American Dream. Młode pokolenie pokochało Stany Zjednoczone

Mogłoby się wydawać, że czasy prawdziwego "American dream" minęły, a to co oferowało "Eldorado" za oceanem jest i u nas na wyciągnięcie ręki. Nie do końca. Bo choć Polska zrobiła w ostatnich dwudziestu latach niesamowity krok do przodu, a dobre zarobki można znaleźć tuż za granicą, Ameryka nadal fascynuje. Dziś nie chodzi bowiem tylko o pieniądze, a o coś znacznie ważniejszego, czyli styl życia. Tego zaś nie da się wypracować w przeciągu dwudziestolecia.

Maciek regularnie jeździ do Stanów od 1997 roku. Dziś ma 30 lat i jak wylicza, był tam już ze trzydzieści razy. – Jestem zafascynowany Stanami, nie zaprzeczam – mówi. Maciej spędził za oceanem sporo czasu i, jak do tej pory, jego zainteresowanie tym krajem ciągle rośnie. – Nie urodziłem się w Ameryce, ale chciałbym. Na pewno mógłbym mieć amerykańskie obywatelstwo – stwierdza bez wahania.

Okazuje się, że nie trzeba jeździć do Stanów, aby stały się one obiektem fascynacji. 21-letni Rafał czerpie swoją wiedzę o Ameryce z książek i internetu, co dla wielu osób jest niezrozumiałe. – Większość jest zdziwiona moją nietypową fascynacją Stanami – stwierdza. – To może być dziwne, ale każdego dnia czuję się bardziej Amerykaninem niż Polakiem. To ich święta są dla mnie bardziej ważne niż nasz polskie. Póki przyjaciele i rodzina to akceptują, nie sprawia to żadnych problemów – mówi Rafał.

Michał zauważa, że dawniej Ameryka pociągała Europejczyków (Polaków) głównie w kontekście pracy. – Nowy american dream to choroba ludzi młodych w wieku 16-30. Tych, którzy wychowali się na wszechobecnym amerykańskim micie. Do tego dochodzi, wbrew pozorom istotna dla postrzegania Stanów, kultowa seria filmów. Każdy dzieciak kiedyś oglądał np. American Pie, życie wyglądało fajnie, więc się nakręcał na USA – stwierdza mój rozmówca, który wygląda nieco jak amerykański student.

Na ścianach oprócz flagi wiszą też obrazy, na których widać amerykańskie drapacze chmur. – Raz poszedłem do sklepu i kupiłem 8 sztuk. Powiedziałem: Poproszę obrazy. Zapytała: Które? A ja odpowiedziałem, że wszystkie. Patrzyła jak na głupka – wspomina Michał. Jednak obrazy wiszące na ścianach to dla niego nadal zbyt mało. Mój rozmówca jest właśnie w trakcie wybierania wzoru na tatuaż. – Będzie tam kilka motywów z Nowego Jorku. Myślę też nad znaczkiem "Jankesów" – słyszę od Michała, który nadal się zastanawia.

Maciek przyznaje zaś, że cała otoczka związana z fascynacją Stanami pojawia się także u niego, lecz nie jest tak wyraźna jak u Michała. Ogląda amerykańskie filmy, na których ludzie ubrani są w białe t-shirty, jeansy i Conversy. – To fajny styl, który mi się podoba – mówi. Jednak komercyjny wymiar amerykańskości docenia na nieco innej płaszczyźnie. – Oni są mistrzami sprzedaży. Często w czasie podróży do Stanów łapię się na tym, że układam budżet i zawsze go przekraczam. W taki sposób opakują produkt, że zawsze go kupisz. Dlatego zawsze jak tam jestem, wracam z torbą zakupów – stwierdza trzydziestolatek.

Maćka przyciąga także styl życia Amerykanów. Jego zdaniem, za pytaniem "How are you" kryje się znacznie więcej, niż tylko nieszczera grzeczność. – Po tygodniu czy miesiącu, zależy jak długo akurat jestem za Oceanem, wracam do Europy i jest mi autentycznie przykro. W Stanach w 99 proc. przypadków każdy jest dla ciebie serdeczny. Każdy ci pomoże i się uśmiechnie, a w Polski ten czar pryska – uważa.

Młodszy o sześć lat Michał zwraca uwagę na styl życia amerykańskich studentów, których miał okazję obserwować podczas jednego ze swoich pobytów w tym kraju. O ile wcześniej oglądał tamtejszy system edukacji jedynie w telewizji, dopiero tam dostrzegł, jak bardzo różni się od naszego. – Brakuje mi u nas takiego celebrowania sportu akademickiego i tego, jak uczelnie ze sobą konkurują. To niesamowite, jak bardzo potrafią przywiązywać wagę do drużyn koszykarskich lub futbolowych. Zwróć uwagę, jak bardzo ludzie po latach są związani z dawnymi uczelniami – mówi absolwent Uniwersytetu Warszawskiego.

Historia rodziny Michała także wiąże się z Ameryką. Jego dziadkowie i spora część rodziny wyemigrowała do USA dziesiątki lat temu, a rodzice się do tego przymierzali. – Czasami śmieję się, że o mały włos, byłbym teraz Michael'em, a nie Michałem – żartuje. Mimo to mój rozmówca nie jest dziś przekonany, czy byłby gotowy na stałą emigrację. – Nie dlatego, że mi się nie podoba, ale im człowiek starszy, tym inaczej to postrzega. Nie sztuką jest wyjechać i pracować na budowie lub w restauracji – mówi, choć nie wyklucza w przyszłości wyjazdu do Ameryki na rok, może dwa.

Rafał też marzy o przeprowadzce do Stanów Zjednoczonych, ale jednocześnie przeraża go perspektywa zostawienia rodziny i przyjaciół. – Na pewno w czasie studiów będę chciał tam wyjechać i zobaczyć miejsca, które mnie fascynują – zapewnia.