Brak czasu na cokolwiek, nawet na krótką przerwę. Tylko praca. Tak wygląda dzień z życia kuriera

Umawiam się z kurierem o 7:20 rano pod bazą firmy, w której pracuje. – Tak będzie najlepiej. Sami zjeżdżamy na magazyny o szóstej. Wraz z magazynierami każdy zabiera przesyłki, które musi dostarczyć na swoją strefę, następnie planuje podróż – opowiada mi Tomasz, z którym spędzę dzień z życia podczas pracy kuriera. Na jego wyraźną prośbę nie ujawniamy, o jaką firmę chodzi.

Mija 7:30, powinniśmy być w trasie, ale jeszcze nie wyjechaliśmy. Okazuje się, że gdzieś zaginęła jedna paczka. Według systemu powinna być w magazynie. Niestety, dopóki się nie znajdzie, żaden kurier nie tylko nie może wyjechać, ale nawet nie może załadować przesyłek, które musi dostarczyć. – To taka korporacyjna zasada – tłumaczy mi kurier. – Chodzi o to, żeby magazynier nie mógł na kierowcę zwalić, że on ukradł towar i vice versa. Dzięki temu jest jakaś tam kontrola. Oczywiście jest to denerwujące, bo tracimy cenny czas, ale trzeba być wyrozumiałym dla tego systemu – opowiada Tomasz.

Wreszcie odjeżdżamy
Mija ósma. Wciąż trwają poszukiwania przesyłki. W końcu kierownik podejmuje decyzję, że nie można tak w nieskończoność czekać. Kierowcy mogą pojechać w trasę. Tomasz przyciąga w kierunku naszego vana wózek z przesyłkami. – Już wcześniej, koło szóstej, ułożyłem sobie trasę, wiem mniej więcej jak mam pojechać. Teraz trzeba tylko odpowiednio ustawić paczki na pace – mówi.

Zaczynamy wszystko układać. Najdalszy kurs jest do Grodziska Mazowieckiego, poza tym trzeba obskoczyć kilka dzielnic Warszawy. Będzie sporo jeżdżenia.

Pani nie ma jak zapłacić
– Dzień dobry, tu kurier, mam dla pani przesyłkę. Czy mogę podjechać? Ok, to będę za jakieś 10 minut. Nie mam drobnych, a przesyłka pobraniowa, więc prośba jest, by pani przygotowała dokładną sumę, bo nie mam z czego wydać – mówi Tomasz. Dojeżdżamy na miejsce, wjeżdżamy na górę. Pani wyciąga 100 złotych. – Nie mam jak pani wydać, dlatego wcześniej panią uprzedziłem. Są trzy opcje, albo pani gdzieś rozmienia, albo przyjeżdżam później, albo przekładamy dostawę na inny dzień – proponuje kurier.

– Byli tacy, którzy kombinowali, ale ich już nie ma – mówi. – Kilku gości na magazynie kradło paczki i zwalali to na kierowców. Dlatego mamy ten system wyjazdów. No ale najlepszy był taki gostek, co pojeździł tydzień, dwa i trafiła mu się dostawa laptopów. Dogadał się ze złodziejami, że na parkingu w centrum handlowym zostawi otwarty samochód i zniknie dostarczyć komuś przesyłkę. W tym czasie złodzieje weszli do wozu, zabrali 4 laptopy za kilka tysięcy sztuka i zniknęli. Jednak całą akcję nagrały kamery, więc łatwo było mu udowodnić, że działał w zmowie z szajką – opowiada kierowca.

Dojeżdżamy do kolejnego punktu, biurowca na alejach Jerozolimskich. To jeden ze stałych punktów dostaw. – Oficjalnie biuro otwiera się o 9, ale już koło ósmej kręcą się tu ludzie. Jeśli przesyłka jest do firmy, to mogę ją przekazać każdemu pracownikowi.

Trochę się gubimy
Jedziemy z paczkami od osiedla do osiedla. Czasami jest problem ze znalezieniem adresu. Niestety to nie jest nasz dzień. Ciągle gdzieś musimy czekać. Jest godz. 10, a ledwie dostarczyliśmy osiem paczek. Tomasz mówi, że normalnie o tej porze już miałby z głowy dwa razy tyle.

Udało nam się dostarczyć wszystkie przesyłki, poza tymi od Poczty Polskiej. Jest 12:30. Niestety dzwonią z centrali i musimy zebrać kilka przesyłek i zjechać do bazy. Wcale nie będzie tak sielankowo. By zaoszczędzić na czasie wbijam do systemu nazwiska wszystkich osób, które pokwitowały odbiór przesyłki i skanuję wszystkie pobrania. Muszę zdążyć przed trzynastą. Inaczej osoby, które to wysłały nie dostaną wiadomości, że przesyłka została dostarczona na czas.

Jazda non-stop
Jeździmy bez przerwy. Zaczynam się robić głodny. Przerwa na szybkiego fast fooda? – Nie mamy w ogóle na to czasu. Tu trzeba gonić non-stop. Może koło bazy się zatrzymamy w piekarni, ale na szybko, bo naprawdę zegar tyka – mówi mój kompan.

Przez ten brak czasu Tomasz twierdzi, że znacznie schudł. - Prawie udało mi się oponę zgubić. To wszystko dlatego, że tu obowiązuje dieta „Ż-M”, czyli żryj mniej - wyjaśnia. W końcu zbliżamy się do bazy i zatrzymujemy się w sieciowej piekarni. Kurier kupuje paszteciki i drożdżówki. – Nie mam czasu nawet bawić się w robienie kanapek z produktów, które kupię w sklepie – twierdzi kurier. Rzeczywiście ciągle zasuwa.

Praca się wydłuża
Bierzemy kolejne paczki. To oznacza, że jeszcze bardziej nam się wydłuży czas pracy. Na szczęście mamy taką strefę, w której nie musimy jeździć po zakorkowanych ulicach. – Ci, którzy jeżdżą po centrum mają najgorzej. Wszędzie tylko zakazy wjazdu i korki. Czasami muszą więc złamać prawo – mówi Tomasz. Zwracam mu uwagę, że on też często ignoruje przepisy. Parkuje gdzie popadnie, swobodnie podchodzi też do zakazów. – Mam do wyboru: albo dojechać o normalnej porze do domu, albo bawić się z tymi wszystkimi przepisami. I tak mój dzień pracy trwa 11 godzin, więc się nie dziw, że tak robię.

Zaczynam go rozumieć, zwłaszcza kiedy mija godz. 16, a z dwudziestu przesyłek od Poczty Polskiej dostarczyliśmy okrągłe zero. Do tego musimy je posortować i wbić kody do systemu. Dopiero wtedy będzie z górki. Jednak i tak trzeba wezwać posiłki. – Tu numer 176, pilnie potrzebuję wsparcia. Za nic nie zdążę z przesyłkami z poczty. Musicie dać mi do kogoś namiary, by tu przyjechał. Albo ekspresowy, albo dyżurny – mówi Tomasz. Podają mu z centrali numer kuriera, który może mu pomóc. Niestety nie ma go w systemie numerów, więc musimy podzwonić po innych kierowcach, by go namierzyć.

Tomaszowi w końcu udaje się ustalić z kolegą, gdzie przekaże mu część zamówień. Pomagam posortować te przesyłki tak, by dostawy się nie dublowały. W tym momencie muszę skończyć swój dzień z kurierem, gdyż mam kolejny temat do zrealizowania, a już jestem spóźniony. Natomiast Tomasz jeszcze będzie kursował, mniej więcej do 19. Sami policzcie, ile godzin spędził w pracy, skoro musiał przyjechać na 6.00.