Ideału nie ma. O samoakceptacji

Poczucie własnej wartości determinuje podejmowane przez nas w życiu codziennym decyzje. Możemy podświadomie sami siebie nimi krzywdzić, lub dopieszczać. Zjedzenie słodkiej jagodzianki może być i jednym i drugim, w zależności od tego, czy decyduje się na nią jedzeniowy hedonista, czy osoba, która w ten sposób zrywa ze swoją dietą. To z jakim nastawieniem podejmujemy decyzje, determinuje ich wpływ na nasze życie, samopoczucie i poczucie własnej wartości.

Często jednak motywacją do zapisania się na fitness, jest poczucie, że z ciałem które mamy nie jesteśmy pełnowartościowi. Żeby zasłużyć na awans/miłość/uwagę/seks/przyjemności musimy się transformować. I tak jak generalnie podejmowanie aktywności fizycznej jest dobrym wyborem, bo naprawdę pomaga poczuć się lepiej we własnym ciele, to w podchodząc do niej w ten sposób skazujemy się na katorgę.

Na każdym treningu bowiem będziemy sobie przypominać „nie jestem jeszcze tam gdzie chcę być” i dojście do tego miejsca będzie zdawało się koszmarnie trudne. Z drugiej strony, osoba pracująca nad kondycją z powodu ,wymyślonego na potrzeby tego artykułu, marzenia o Kilimandżaro będzie raczej widziała się coraz bliżej celu. Skupianie się na braku wyolbrzymia brak.

Czy być może robisz to co robisz, bo wydaje ci się, że nie zasługujesz, być robić to co lubisz? Ile razy słyszałam historię o ludziach, którzy marzyli o twórczej karierze ale czuli się nie wystarczający, żeby chociaż spróbować. Umniejszali swoje talenty, bo wiele razy byli przez nie wydrwieni, nazwani samochwałami. I kiedy przyszło co do czego, wybrali nudne, zachowawcze kariery. Pisałam już kiedyś o tym, że wstyd to grzech i bywa, że wierzymy w cudze poglądy, uważając je za swoje. To jest dokładnie ten przykład.

I pamiętać, że zawsze jesteś wystarczająco dobry, żeby spróbować jeszcze raz, albo nauczyć się czegoś nowego. Zawsze jesteś wystarczająco dobry, by mówić szczerze o tym co myślisz i czujesz i zawsze zasługujesz na pomoc, miłość i wsparcie, nawet jeżeli jakieś konkretnie osoby ci jej nie dają. W zasadzie, to zawsze jesteś wystarczająco dobry, bo tak naprawdę wszyscy jesteśmy w pewnym sensie „pracą w toku” i nie ma czegoś takiego jak meta, czy też już wspominany – szczęśliwy koniec tęczy. Nie ma czegoś takiego jak "ideał" do którego należy dążyć. Możemy być tylko tacy, jacy jesteśmy. Nigdy nie będziemy wybrakowani, nawet bez ręki i nogi jesteśmy całością. Idealną. Innej nie ma.

Żeby móc cieszyć się pełnią ekspresji w życiu i seksie trzeba budować komunikację z samym sobą. Zaglądać do siebie i pytać i dbać o siebie jak o przyjaciela. Czy gdyby ktoś bliski przyznałby się przed nami, że czuje się bezwartościowy, czy nie zrobilibyśmy wszystkiego, żeby przekonać go, jak bardzo jest w rzeczywistości ważny i wartościowy? Szanujmy siebie jak przyjaciół. Nie niszczmy swoich ciał przetrenowaniem, czy też odwrotnie – alkoholem, używkami i brakiem snu.

Nauczyć się kochać siebie jest bardzo trudno, szczególnie jeżeli wychodzimy z przestrzeni, w której nawet się nie akceptujemy. Będzie już dobrze, kiedy spróbujemy się chociaż polubić. I przy następnej okazji, kiedy będziemy zastanawiać się nad jakąś decyzją, zastanówmy się – co zrobiłby na moim miejscu ktoś, kto kocha/lubi samego siebie? I zróbmy dokładnie to.