Świat według Rybińskiego. Banksterzy, geje i zniewoleni Polacy

Chodziło mi o pokazanie szerszego kontekstu niż tylko ekonomia. Po okresie fascynacji wzrostem gospodarczym okazuje się, że od tych słupków wcale nie zależy szczęście obywateli i rozwój społeczeństwa. Z amerykańskich badań wynika, że wystarczy mieć 75 tys. dolarów rocznie i paczkę przyjaciół, a człowiek jest szczęśliwy. Bogatsi, a zarazem więcej pracujący, wcale nie są szczęśliwsi. Chodzi więc o wartości. W Europie zbyt wiele miejsca poświęca się nachalnej promocji nienormalności. Zarazem tradycyjne wartości rodzinne stały się passe. Wmawia się kobietom, że macierzyństwo to przepracowanie i muszą zadbać o własne kariery. Nie dostrzega się problemów życia codziennego walcząc o to, by dwóch trzymających za ręce gejów mogło zawsze się uśmiechać.

Przesada. To już większe znaczenie mają emeryci. Jest ich kilka milionów, dzieci mają dorosłe, mieszkania własne, a nie na kredyt, więc w sumie jako grupa dużo więcej konsumują niż geje.

Na razie mieszkańcy znają go niejako od tyłu. Uważam, że skoro z tego powodu cały świat dowiedział się o istnieniu Słupska, Biedroń może to przekuć w sukces. Strategia wyróżnienia się jest bardzo skuteczna w biznesie. Powinien jeszcze bardziej uaktywnić swoją sieć kontaktów LGBT, aby zmobilizować środowisko do pomocy. Innym wpływowym gejom będzie zależało, aby prezydent-gej odniósł sukces. Jeśli w Słupsku powstanie 30 nowych lokali, pojawią się nowe firmy, napłyną inwestycje, to będzie ciekawie.

Nie, mówię serio.

Takim klientom można wmówić wszystko. Że powinni kupić duże mieszkanie w kredycie we franku. że potrzebują nowego samochodu i że raty na to wszystko są za darmo. Słowem, ludzie żyją w matrixie, uzależnieni od banków, które to finansują. Pisałem o tym, że Polacy znajdują się pod hipnotycznym wpływem telewizji, gdzie lansuje się konsumpcyjny styl życia. A tematy w rodzaju "matki Madzi ojca Tadzia" zamulają im głowy. Czasem myślę, że ktoś pilnuje, że to tak ma być, żeby ci ludzie stali się rozlazłymi niewolnikami bez inicjatywy, bez wartości i tożsamości. Tego właśnie doczekaliśmy w Europie. Armii ludzi, którzy uważają że wszystko powinno zrobić za nich państwo i jeszcze się dziwią się, że armia urzędników zabiera im się większość dochodów

Moi znajomi potwierdzą, że chodzę w jednym garniturze 8 lat, aż już wygląda tak, że nie wypada go zakładać. Kupuję nowy komputer, gdy na starym pojawi się blue screen i definitywny error. Nie kupuję iPhonów i innych gadżetów. Wkurza mnie, że Apple inkasuje 50 procent marży. Kupuje produkty z dobrym współczynnikiem value for money.

To była moja najlepsza decyzja życiowa. W 2000 roku rozpocząłem budowę domu, ponieważ akurat podwyższono stopy procentowe mordując niemal gospodarkę, wszystko było bardzo tanie. W tym wielkim kryzysie wybudowałem dom płacąc 1000 zł za m2. Trochę mi zabrakło, aby dokończyć budowę i wziąłem jedyny kredyt w życiu. Nie mogłem spokojnie spać dopóki go nie spłaciłem.

Młodzi ludzie popełniają w życiu bardzo wiele błędów i często zdarza się, że życie ich obije. Ale kredyt we frankach dla niespełna 30-latków bez własnych oszczędności to było zło w czystej postaci. Dziś przy ogromnej racie kredytu i taniejących nieruchomościach ci młodzi ludzie często muszą temu podporządkować całe życie zawodowe. Uważam, że najlepszym pomysłem dla młodego człowieka jest wynajęcie jak najtańszego mieszkania, oszczędzanie i założenie własnego biznesu. Chyba że komuś odpowiada kariera korproszczura albo praca pakowacza.

Największą frajdę przyniosło mi wymyślenie sformułowania opisującego byłego ministra finansów jako "sami-wiecie-którego". Zaczerpnąłem to z Harry'ego Pottera. Uważam, że ten szkodnik poczynił takie spustoszenie w polskiej gospodarce, że nikt, nigdy, nie powinien wymawiać jego imienia.

Sam-pan-wie-kogo.

Wyliczyłem to obserwując poziom zadłużenia. Wynikało z nich, że w 2015 roku na pewno dług przekroczy 60 proc. w relacji do PKB, czyli próg zadłużenia zastrzeżony w konstytucji. Premier i minister finansów musieliby stanąć przed Trybunałem. Władza nie mogłaby sobie na to pozwolić w roku wyborczym, a do zmiany Konstytucji nie było większości. Pieniądze z OFE to był jedyny realnie dostępny kapitał do przejęcia. Żadnych informacji insiderskich nie miałem, bo w środowisku związanym z władzą popadłem w niełaskę. Nie dzielą się ze mną niczym, nikomu już nie doradzam.

W 2011 roku startowałem do Senatu jako kandydat z warszawskiej Pragi. Miałem swój program, rozdawałem ulotki ściskając tysiące rąk. Mówiłem wyborcom, że będę pracował za darmo, nie pobierając diety itd. A oni wybrali Marka Borowskiego, tego emeryta, aparatczyka z PRL... Zdecydowałem, że nigdy nie wejdę do polityki. To nie dla mnie.