Polska miała swoich kamikadze... przed Japonią. W 1939 roku przekonywali: "będziemy walczyć jak furiaci"

– Wzywamy wszystkich tych Polaków, co chcą niezwłocznie oddać życie za Ojczyznę, jednak nie w szeregach armji razem ze wszystkimi, lecz w charakterze żywych torped z łodzi podwodnych, żywych bomb z samolotów, w charakterze żywych min przeciwpancernych i przeciwczołgowych – napisali ochotnicy do specjalnych oddziałów szturmowo-dywersyjnych, które zaczęto tworzyć z końcem czerwca 1939 roku. Każdy, kto deklarował chęć śmierci za ojczyznę, musiał być specjalnie przeszkolony. A chętnych nie brakowało...

Sama idea nie była jednak wcale nowa. Już w 1937 roku za Polskę - gdyby wymagała tego potrzeba - godził się oddać życie mat polskiej Marynarki Wojennej Stanisław Chojecki. Nie tylko deklarował słownie, ale i na piśmie - w liście do samego marszałka, gen. Edwarda Rydza-Śmigłego.

W tym czasie Europa łudziła się jeszcze, że katastrofy nie będzie. Już rok później Hitler przyłączył do III Rzeszy Austrię, po kilku miesiącach wkroczył do Pragi, w końcu - zerwał łączący Polskę i Niemcy pakt o niestosowaniu wzajemnej przemocy.

Nie dziwi więc, że temat "żywych torped" szybko powrócił. 6 maja, niejako na fali patriotycznego uniesienia spowodowanego pamiętnym przemówieniem szefa MSZ Józefa Becka w Sejmie - zapewnieniu, że "Polska od Bałtyku odepchnąć się nie da", zrobiło się głośno o trzech śmiałkach.

Wszyscy wiedli do tej pory spokojne życie: jeden jako urzędnik państwowy, drugi - pracownik miejski; trzeci był masarzem. Nie narzekali na zarobki, a mimo to chcieli ponieść największą ofiarę. – Będziemy walczyć jak furjaci – przekonywali na łamach prasy tłumacząc, dlaczego "opłaca się" umrzeć za Polskę.

– Każdy okręt nieprzyjacielski, czołg, pancerka, może i tak kosztować życie kilkunastu żołnierzy, zaś jeden człowiek zdecydowany może oddać tylko jedno swoje życie, jako żywy pocisk, czy w torpedzie, bombie lub minie – napisało trzech śmiałków: Władysław Bożyczko oraz bracia Edward Lutostański i Leon Lutostański.

Przekonywali, że w obliczu wojny Polski zwyczajnie nie stać na marnowanie torped czy bomb - co innego, jeśli podczepi się do nich ochotników, sterujących obiektem przeznaczonym do eksplozji. Łączyłoby się to z pewnością, że "żywa bomba" zawsze trafi do celu. Poza tym - podkreślali - nie każdy śmiałek musi być od razu okazem zdrowia.

– Może to być nawet człowiek ułomny, lecz silny duchem – czytamy w "Ilustrowanym Kurierze Codziennym" z 6 maja 1939 roku. Takiego odzewu społeczeństwa na apel trójki Polaków mało kto mógł się spodziewać - krakowska redakcja gazety była wręcz oblegana. Ale byli też sceptycy, którzy widzieli w notce prasowej przejaw mistyfikacji.

Minęły cztery miesiące i wojna stała się faktem. Oddziały ochotników-samobójców prawdopodobnie nie wzięły udziału w walce. Szkoda, bo potencjał był spory - jako "żywe torpedy" do walki z najeźdźcą mogło być wykorzystanych prawie 5 tysięcy osób (także kobiet). Wszyscy, choć przeważnie młodzi i wykształceni, zgłosili się dobrowolnie. Byli wśród nich nawet gimnazjaliści, którzy ukończyli 18. rok życia. Także oni składali uroczystą przysięgę.

W Sztabie Głównym powstał nawet specjalny referat dotyczący organizowania i planowania ataków samobójczych. Inna sprawa, że relacje osób, które podają się za ówczesnych ochotników, są często niespójne; nie wiadomo nawet czy w ogóle istniała supertajna broń, do której obsługi mieli być szkoleni. Niektórzy świadkowie przyznawali, że widzieli szkice torped, które jednak nie przetrwały wojny.

Przy okazji dyskusji o "żywych torpedach" doszło do utworzenia tzw. batalionu śmierci, grupującego żołnierzy 2 Pułku Strzelców Podhalańskich. Mieli być gotowi na każde ryzyko, podobnie zresztą jak wybrani śmiałkowie z Armii "Pomorze". Znane są też ochotnicze formacje o podobnym przeznaczeniu, do których przystępowali obrońcy Warszawy w 1939 roku.

Gdyby nie "przedwczesny" wybuch wojny, polskie "żywe torpedy" mogłyby skutecznić utrudnić życie agresorom. Być może nawet udałoby się zatopić słynny okręt "Schleswig-Holstein", który ostrzeliwał Westerplatte. Pozostały plany, chęci i gotowość do umierania. Zanim świat usłyszał o słynnych japońskich kamikadze.