Mordorkryzja, czyli lans na Mordor. Pracownicy korpo boją się przyznać, że to ich wymarzone miejsce pracy

Maciej Balcerzak twierdzi jednak, że to narzekanie nie stoi w sprzeczności z dumą z pracy w Szklanych Domach, korzystania z korporacyjnych benefitów, możliwości porozumiewania się za pomocą korpomowy, wreszcie tworzenia własnego, zamkniętego dla innych świata.

Mordorkryzja może dotyczyć w mniejszym lub mniejszym stopniu każdego pracownika korporacji, niezależnie od jego stażu i pełnionego stanowiska. Wszystko przez to, że korporacje wywierają bardzo silny wpływ na swoich pracowników i wpływ ten dotyczy także sfery mentalnej. Nawet nie wiemy, kiedy stajemy się częścią korporacji - tego przysłowiowego "Mordoru".

Możemy osiągać sukcesy, być zadowoleni z pracy, zarobków, współpracowników, ale może podświadomie obawiamy się, że wizerunek człowieka sukcesu nie wszystkim się spodoba, stąd ukrywamy się za taką gombrowiczowską gębą.

A jak wygląda sprawa z perspektywy osób tam pracujących? Czy głównie narzekają, a może są zadowolone z tego, że pracują dla wielkich korporacji? Mosakowski przypomina tegoroczne badanie TNS Polska, m.in na temat zadowolenia z pracy w Mordorze. Raport zaskakuje.

– Te liczby jednak uważam, dałoby się obniżyć, gdyby pracownicy mieli lepsze umiejętności w koncentracji, zarządzaniu czasem czy radzeniu sobie ze stresem – uważa Mosakowski.

Zupełnie inaczej ma być w Krakowie. Tamtejszy "Mordor" czyli Zabierzów nie budzi dumy u pracowników tego miejsca. – Tam się jeździ pociągiem – mówi mi 29-letnia Magda, pracująca w branży Public Relations, chcąc jakby zaznaczyć, że to miejsce dla niej odległe. – Tutaj ludzie się wstydzą pracy w korpo. To łatwe i wygodne, żaden powód do dumy - mówi mieszkanka Krakowa. Z relacji krakowian wynika, że na spotkaniach klasowych ludzie wręcz ukrywają, że trafili do korpo.

– Leszka Czarneckiego można było spotkać, gdy chodził do tego samego Starbucksa. Czuło się, że to próg wielkiego świata biznesu. Do budynku obok przy Curtiz Plaza podjeżdżał cadillac Zbigniewa Niemczyckiego, a pod Noble Bankiem parkowały Bentley'e – wspomina Marek. Jego zdaniem, było to najlepsze miejsce pracy w całej Warszawie.

Tak, wtedy też się narzekało. Marek nieraz słyszał, jak to jego koledzy cierpią przez problemy z dojazdem. Ale twierdzi, że jednocześnie wszyscy byli spragnieni życia w tym pępku stolicy. – "Mordoru" jeszcze nie było, ale adres przy Domaniewskiej był powodem do dumy – mówi. Jak widać, pewne rzeczy się nie zmieniają.