Tego nie wiedzieliście o Macieju Stuhrze. 9 cytatów o złych ocenach w szkole, dewocji i łzach na scenie

– Należeliśmy do pokolenia, które ubierano w rajtuzy z potwornego trykotu. Były rajtuzy na rytmikę i rajtuzy do noszenia na co dzień, pod spodnie, w zimne miesiące. Hańba straszna. Być może wówczas dowiedziałem się, że jestem mężczyzną, bo pewnego dnia zapragnąłem natychmiastowego zdjęcia rajtuz. Poczułem - w zasadzie już w domu, wychodząc do przedszkola - taką pewność, że już NIGDY nie mogę ich założyć. Oczywiście tamtego ranka zostałem do tego zmuszony, bo dzieci są zmuszane do niektórych rzeczy, czasami zupełnie bezsensownie, ale w worku na kapcie przeszmuglowałem skarpetki zwinięte w kłębek – wyznał w książce aktor.

–Całe życie byłem pozbawiony nadmiaru testosteronu, tak bym to określił. Raczej byłem subtelny. Wszystkie chłopaki biegały z prezerwatywami wypełnionymi wodą i rzucały nimi w dziewczyny w ramach końskich zalotów, ja stawałem po ich stronie i mówiłem, że tak nie wypada.

– Uczyłem się adaptować do sytuacji bardziej niż tego, czego trzeba się było nauczyć, w związku z tym, na przykład z przedmiotów ścisłych, miewałem poważne problemy. Mocno poważne. A nawet najpoważniejsze, włącznie z egzaminem komisyjnym włącznie. Z matematyki, już w pierwszej klasie liceum zresztą.

–Rozpętała się mała wojenka. Na przerwach grałem na jedynym fortepianie szkolnym, koleżankom się podobało, ale matematyka ani drgnęła od tego. Pani okazała się totalnie nieczuła na moje wdzięki. Po drodze trafiła mi się jakaś dwója z chemii, wtedy niedopuszczająca do kolejnej klasy... No, nie było najlepiej.

– Trzeba wspomnieć, że byłem dzieckiem szalenie religijnym. W zasadzie mogę powiedzieć, że we wczesnym dzieciństwie byłem małym dewotem. (...) Oprócz całej sfery duchowości fascynowała mnie teatralność nabożeństwa. Miewałem wtedy tak silne zapędy religijne, że w domu, w takim żółtym kapoku przeciwdeszczowym w charakterze ornatu, z książeczką do nabożeństwa na maminym pulpicie, odprawiałem dla mojej niani całą mszę, łącznie ze śpiewami. Nie musiała już iść do kościoła i była zachwycona.

– Nie wykształcił mi się nawyk ślęczenia nad książką, choć rodzice gonili mnie do czytania, ale nieskutecznie, powiedziałbym. Do dziś mam z tym problem, lubię czytać i myślę, że jestem troszeczkę ponad tę wstydliwą średnią krajową, ale rzeczywiście książka często przegrywa u mnie z gazetą, tygodnikiem, Facebookiem, Internetem... Telewizorem już nie, bo od trzech lat go nie mam.

– Mój pierwszy adres: Plac Defilad, bo mieszkałem w służbówce Teatru Dramatycznego, która zresztą nazywa się lożą Stalina. Stalin jako dar dla Warszawy zafundował Pałac Kultury i Nauki, i w Teatrze Dramatycznym miała się odbyć uroczystość otwarcia. Tam po dwóch stronach sceny wiszą loże i w jednej miał zasiąść Józef Stalin, więc obok wybudowano pokój, żeby miał gdzie posadzić w przerwie swoją stalinowską dupę. Niestety, Józef Wissarionowicz nie raczył dożyć otwarcia pałacu, ale ja w jego loży przemieszkałem trzy miesiące – wspominał Maciej Stuhr.

– (...) To było coś tak nietypowego dla mnie, że aż byłem zaciekawiony, jak się rozwinie sytuacja. Po prostu wylałem wszystkie łzy, które nagromadziły się we mnie przez dziesięć lat. Koledzy zostawili mnie samemu sobie, bo nie wiedzieli za bardzo, co zrobić.